ks. Jarosław Tomaszewski

Kto czyta lub słucha tekstów Jacka Kaczmarskiego, z miejsca znajduje się w samym centrum chrześcijańskiego myślenia. Być może tym da się wytłumaczyć fakt, że w momencie agonii legendarnego barda i poety, jego żona decyduje się prosić księdza, by ochrzcił Jacka. Dosłownie na kilka minut przed śmiercią. Przyjaciele Kaczmarskiego, a nie brakowało wśród nich autentycznie praktykujących katolików, wielokrotnie podkreślali, że artysta zawsze miał szczęście. Normalnie latami trzeba się nawracać i radykalnie zmagać o zbawienie. A Jacek w ostatniej minucie życia, z właściwą sobie lekkością stylu, dostał się do nieba. Czy to znaczy, że przez całe życie Kaczmarski śpiewał to, co śpiewał jako poganin? Bez wątpienia tak, co tym bardziej zdumiewa, bo praktycznie każdy werset wszystkich jego poematów spotyka się na granicy z duchem ewangelii. Co więcej, poezja Kaczmarskiego nawraca. Kto raz posłucha „Obławy”, nie przyjmie więcej ludzkiej łaski jak przynęty. I zgodzi się na los trójłapego, lecz wolnego wilka.

Nie trzeba się bać niespokojnego serca. Tego, że biega ono za wieloma pytaniami i zagląda w najbardziej oddalone miejsca, poszukując większego sensu. Wielkie pragnienia wyprowadzają na wysoki poziom istnienia. Ludzie ewangelii to nie drewniane świątki, z grzecznie złożonymi dłońmi jak do trumny albo wzrokiem wołka i dusiołka ze stajenki. Chrześcijanin nie zawsze jest potulny. Taki we wszystkim na szczęść Boże. Potrafi powiedzieć prawdę w oczy, aż zatrzeszczy coś w przykazaniu miłości. Umie tworzyć i uparcie przesuwa granice cywilizacji daleko za horyzont. Wymaga od siebie, od swoich bliskich i przyjaciół. Rozwija się, czyta, myśli. Nie wszystkim jest wygodny, nie wszyscy go polubią. A Bóg ma specyficzny sposób na mocny charakter wierzącego człowieka. Daje więc w obfitości łaskę skuteczną, co nie znaczy, że wyręcza człowieka we wszystkim. Przeciwnie, Pan podtrzymuje, ale chrześcijanin musi mieć własny pomysł na korzystanie z daru. Najpierw warto więc położyć silny charakter, na którym zostanie postawiona autentyczna wiara.

Jezus wie, że cywilizacja pełna jest ludzi bezdomnych, bez miłości, niechcianych, samotnych do dna duszy i usiłuje swoich uczniów przygotować do kontaktu z nimi. Apostołowie nie mogą grzać pleców przy ciepłym piecu, dopóki ludzie umierają wyrzuceni na ulicę. Piotr wchodzi więc w stan próby. Jest nadal człowiekiem, który robi krok do przodu, a za chwilę wstecz. Poszedł za Chrystusem na sto procent, zaryzykował wszystko, ale na drugim głębokim wdechu już myśli, że była to samobójcza szarża (por. Mk 10, 28). Rybak to nadal poganin. Lepiej bóstwu złożyć ofiarę, a ono w zamian da dom na mieszkanie, miskę na jedzenie, pole na dorobek. Prawdziwy Bóg stawia człowieka do pierwszej linii walki. Ciekawe, że listy Piotra apostoła zostały podyktowane jakieś trzydzieści lat po tych wydarzeniach. Pierwszy papież nawrócił się w tym czasie i zmienił, dlatego pisze potem odważnie, że oglądanie chwał należy się tylko tym, którzy przeszli przez wielkie cierpienie (por. 1 P 1, 11). Najpierw osobowość, potem życie duchowe.

Broń duszę przed smutkiem, zniechęceniem. Duszpasterska moda na pluszaki w kościołach zaraz minie. Tyle wysiłku wkładasz, by twoje dziecko chodziło na roraty. Mróz o szóstej rano łapie po kostkach, a proboszcz ze sztucznym uśmiechem rozdaje misie przed ołtarzem. Młodzi myślą więc, jak najszybciej zrobić exit z pluszowego Kościoła. To nic. Ucz wytrwale, że za chrześcijańskie życie czeka ich obława, a nie przytulanie.