Śp. kard. Umberto Betti

Urodził się 7 marca 1922 r. w Pieve di Santo Stefano w Toskanii we Włoszech. W 1937 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Zakonne śluby wieczyste złożył 31 grudnia 1943 r., a 6 kwietnia 1946 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Po uzyskaniu doktoratu z teologii na Papieskim Ateneum Antonianum w 1950 r., wykładał teologię dogmatyczną na franciszkańskich wydziałach teologicznych w Sienie i Fiesole.

W 1961 r. został mianowany konsultorem komisji teologicznej, która przygotowywała Sobór Watykański II. Podczas Soboru uczestniczył jako ekspert w opracowywaniu Konstytucji dogmatycznych Lumen gentium i Dei verbum.

Od lipca 1964 r., kiedy minister generalny zakonu mianował go profesorem Papieskiego Ateneum Antonianum, został członkiem wspólnoty Międzynarodowego Kolegium św. Antoniego (do 1995 r.). Na Antonianum był w latach 1966-1969 dziekanem Wydziału Teologii i rektorem (1975-1978). Od 1991 r. do 1995 r. pełnił funkcję rektora Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. Jan Paweł ii odznaczył go krzyżem pro Ecclesia et Pontifice.

Był konsultorem Kongregacji Nauki Wiary (1968), Sekretariatu Stanu (1984) i Kongregacji ds. Biskupów (1988), a także członkiem zwyczajnym Papieskiej Akademii Teologicznej oraz Komisji Wiara i Ustrój Światowej Rady Kościołów.

24 listopada 2007 r. Benedykt XVI wyniósł go do godności kardynalskiej i przydzielił mu kościół tytularny Świętych Wita, Modesta i Krescencji.

Zmarł 1 kwietnia, w wieku 87 lat, w klasztorze Zakonu Braci Mniejszych w Fiesole, gdzie przebywał od 2000 r. Został pochowany na cmentarzu wspólnoty franciszkańskiej w Alwernii.

opr. mg/mg