Bł. Eugenia Picco

Urodziła się 8 listopada 1867 r. w Crescenzago (Mediolan), w rodzinie Józefa Picco, słynnego niewidomego od urodzenia muzyka z mediolańskiej La Scali, i Adelaidy. Jej matka często towarzyszyła mężowi w zagranicznych podróżach, pozostawiając dziecko u rodziców męża. W kilka lat po urodzeniu Eugenii jej ojciec porzucił rodzinę i wyjechał do Ameryki, a matka zamieszkała z innym mężczyzną. Eugenia spędzała swoje dzieciństwo i młodość w niereligijnym i zepsutym moralnie środowisku rodzinnym: początkowo pozostawała pod opieką babci, a później mieszkała z matką, zaznając wielu cierpień, zwłaszcza ze strony ojczyma.

W roku 1886 zaczęła uczęszczać do oratorium prowadzonego przez siostry urszulanki w Mediolanie i w tym środowisku bardzo szybko rozwijała swoje życie duchowe. Pewnego majowego wieczoru, gdy czuła się szczególnie osamotniona i przygnębiona, została oświecona Bożym światłem. Pisze o tym po latach: «udręczona, (...), samotna, zdruzgotana swym rozpaczliwym położeniem, rzuciłam się na kolana, wzywając pomocy przed jednym z obrazów zawieszonych nad łóżkiem. Nie jestem w stanie powiedzieć, co robiłam i co się wydarzyło. Pamiętam jedno: od obrazu oderwała się wiązka światła, jakby ostrze rylca, i ugodziła w moje serce, przeszywając je ostrym bólem, jakby pochodzącym z rany zadanej prawdziwym ostrzem. To ostrze mnie zmieniło. Nie byłam już taka sama. Mój Bóg mnie dotknął. Maryja zwyciężyła. Poczułam się całkowicie odmieniona».

Po tym wydarzeniu natychmiast swoje życie poświęciła Jezusowi. W rok później, 31 sierpnia 1887, wstąpiła do Zgromadzenia Małych Córek Najświętszych Serc Jezusa i Maryi w Parmie. Zgromadzenie to, założone przez ks. Augustyna Chieppi 22 lata wcześniej, niosło pomoc najuboższym. Tu właśnie Eugenia rozpoczęła drogę do świętości.

Po odbyciu aspirantury i nowicjatu złożyła pierwsze śluby w roku 1891, a w 3 lata później profesję wieczystą. W latach 1905-1911 pełniła urząd mistrzyni nowicjatu, a następnie, aż do śmierci — przełożonej generalnej.

Jako przełożona generalna ze szczególną troską wprowadzała w życie wszystkie reguły zgromadzenia, dbając o formację duchową i kulturalną poszczególnych sióstr. W czasie wojny, w latach 1915-1918, oddała do dyspozycji chorych wszystkie siostry.

Była osobą o głębokim życiu duchowym. Z Eucharystii czerpała apostolską miłość, która otwierała jej serce na każde cierpienie, ból, czyniąc ją matką wszystkich. Zmarła w opinii świętości 7 września 1927 r. w Parmie.

opr. mg/mg