Bł. Daniel Comboni

Daniel Comboni urodził się 15 marca 1831 r. w Limone sul Garda, we włoskim regionie Lombardia. Był czwartym z ośmiorga dzieci Ludwika i Dominiki Pace. Od dzieciństwa Daniel odznaczał się wyjątkową inteligencją. Rodzice posłali go do szkoły prowadzonej w Weronie przez ks. Nicolę Mazzę. Właśnie tam w Danielu zrodziło się powołanie kapłańskie, które było zarazem powołaniem misyjnym. Mając zaledwie 17 lat, Daniel zobowiązał się przed Bogiem, że całe swoje życie poświęci ewangelizacji Afryki Środkowej. Po ukończeniu studiów w r. 1854 otrzymał w Trydencie święcenia kapłańskie, a trzy lata później wziął udział w wyprawie misyjnej, zorganizowanej przez ks. Mazzę, do Chartumu, stolicy Sudanu. Choć tropikalny klimat i febra spowodowały śmierć kilku spośród jego towarzyszy-kapłanów, ks. Comboni nie ustawał w pracy apostolskiej. «Myśl o tym, że pracujemy bądź umieramy dla Chrystusa l dla zbawienia najbardziej opuszczonych dusz, napawa nas taką słodyczą, że po prostu nie możemy zaniechać tego wielkiego dzieła» — pisał wtedy w liście do rodziców. W r. 1859 wrócił na pewien czas do Werony, aby podreperować mocno nadwerężone zdrowie. Opiekował się wówczas młodymi Afrykanami przebywającymi w szkołach ks. Mazzy. Podczas drugiego pobytu w Europie w r. 1864 odwiedził Rzym, a kiedy modlił się przed grobem św. Piotra, zrodziła się w nim myśl, by opracować plan odnowy duchowej Czarnego Lądu, oparty na zasadzie «zbawienia Afryki siłami samej Afryki». Ks. Comboni, coraz bardziej przekonany o religijnej dojrzałości Afrykanów, chciał przyczynić się do usamodzielnienia się Kościołów w Afryce i do wzrostu miejscowych powołań. W wielu krajach zwracał się do królów, biskupów i wszystkich wiernych z prośbą o niezbędne środki duchowe i materialne, niedługo potem założył pierwsze włoskie czasopismo misyjne («Annali del Buon Pastore»), a także powołał dwa nowe instytuty zakonne — męski w r. 1867 i żeński w 1872 — znane dzisiaj jako Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego (ojcowie kombonianie) oraz Siostry Misjonarki z Werony (siostry kombonianki).

2 lipca 1877 r. Daniel Comboni został mianowany przez papieża Piusa IX wikariuszem apostolskim Afryki Środkowej, a miesiąc później otrzymał sakrę biskupią. W czasie uroczystości objęcia urzędu wygłosił homilię, w której powiedział: «Chcę dzielić wasz los, a najszczęśliwszym dniem będzie dla mnie ten, w którym oddam za was moje życie». Jako biskup troszczył się szczególnie o rozwój placówek misyjnych.

Zajmował się również wykupionymi niewolnikami, żyjącymi w skrajnej nędzy: m.in. w Malbes (Cordofab) stworzył dla nich specjalną wioskę. Walczył z głodem, który w latach 1877-78 był przyczyną śmierci niemal połowy mieszkańców Afryki Środkowej.

Bp Daniel Comboni zmarł w 50. roku życia w Chartumie 10 października 1881 r. W pamięci tych, którzy go znali, zapisał się jako Ojciec Afrykanów. Zaledwie kilka dni przed śmiercią napisał w jednym z listów: «Naprawdę obchodzi mnie tylko, czy Nigeria się nawróci i czy Bóg mi da i zachowa te pomocne narzędzia, które mi dał i jeszcze zechce mi dać»...

Daniel Comboni został kanonizowany 5.10.2003

Zobacz też:

• Homilia podczas beatyfikacji
• Homilia podczas kanonizacji

opr. mg/mg