Św. Maria Bernarda Bütler

S. Maria Bernarda Bütler (Verena Bütler) urodziła się 28 maja 1848 r. w Auw, w kantonie Aargau w Szwajcarii. Zgodna rodzina i piękno przyrody korzystnie wpłynęły na ukształtowanie się jej pogodnego usposobienia.

Po ukończeniu szkoły podstawowej pracowała w rodzinnym gospodarstwie. W tym czasie przeżywała też swoje pierwsze zakochanie. Jednak przynaglona głosem miłości Boga, w wieku osiemnastu lat wstąpiła do klasztoru w swoim regionie. W niedługim czasie doszła do wniosku, że Pan powołuje ją do innej posługi. Po powrocie do rodzinnego domu dzięki modlitwie nie ustawało w niej głębokie pragnienie życia konsekrowanego.

12 listopada 1867 r., za radą proboszcza, Verena wstąpiła do franciszkańskiego klasztoru Maryi Wspomożycielki w Altstätten. 4 maja 1868 r. otrzymała habit franciszkański i przyjęła imię s. Maria Bernarda od Najświętszego Serca Maryi, a 4 października 1869 r. złożyła uroczyste śluby zakonne. W następnych latach sprawowała funkcję mistrzyni nowicjatu, a następnie trzykrotnie była przełożoną wspólnoty zakonnej.

Umiłowanie Boga i jej zakonna gorliwość w życiu codziennym przygotowywały ją do działalności misyjnej. Poproszona przez bpa Schumachera z Portoviejo o pomoc, wraz z sześcioma siostrami 19 czerwca 1888 r. udała się do Ekwadoru. Tam założyła nowe zgromadzenie zakonne, które nazwała Siostry Franciszkanki Misjonarki Maryi Wspomożycielki. W lokalnym kościele w Chone, w którym brakowało księży, zanikały praktyki religijne i pogłębiał się rozkład moralny społeczeństwa, s. Maria Bernarda stała się «wszystkim dla wszystkich». Pogłębiając znajomość języka i poznając kulturę tego ludu s. Bernarda wraz z siostrami prowadziła pracę apostolską wśród rodzin i osób najbardziej zaniedbanych. Wkrótce nastąpiło wyraźne odrodzenie chrześcijańskiego życia mieszkańców. Prężnie rozwijało się również zgromadzenie, nieustannie powstawały nowe placówki.

Misyjne dzieło matki Marii Bernardy zostało jednak naznaczone tajemnicą krzyża. Pojawiły się niespodziewane przeciwności i cierpienia: dotkliwe ubóstwo, uciążliwy klimat, niepewność i niezrozumienie ze strony tamtejszych władz kościelnych. Wszystkie te przeciwności Maria Bernarda znosiła z heroiczną wręcz cierpliwością. Agresywne prześladowanie przez wrogów Kościoła doprowadziło w 1895 r. do wygnania sióstr z Ekwadoru. Siostry udały się do Bahii, a następnie do Kolumbii. Zatrzymały się w Cartagenie, gdzie życzliwie przyjął je bp Eugenio Biffi. Mimo trudnych okoliczności, w jakich działało zgromadzenie, powstały nowe placówki nie tylko w Kolumbii, lecz także w Austrii i Brazylii. Kochana i szanowana przez wszystkich, Maria Bernarda zmarła 19 maja 1924 r. Miała wówczas 76 lat. Jan Paweł II beatyfikował ją 29 października 1995 r., a Papież Benedykt XVI kanonizował ją 12 października 2008 r.

opr. mg/mg