Postanowienie odnośnie do nadzwyczajnego szafarza komunii świętej (1990)

Wielu biskupów i kapłanów wyraziło życzenie, aby Konferencja Episkopatu Polski określiła warunki, według których biskupi diecezjalni w Polsce mogliby zastosować kan. 910 § 2 i 230 § 3, czyli powołać nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej.
Konferencja Episkopatu Polski biorąc pod uwagę spostrzeżenia poszczególnych biskupów oraz przedłożenie Komisji Liturgicznej określa co następuje:

1. Biskupi diecezjalni mogą powołać mężczyzn do posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej w wieku 35 do 65 lat.

2. Kandydaci powinni odznaczać się nieskazitelnym życiem moralnym, pobożnością i poważaniem wśród duchowieństwa i wiernych.

3. Kandydat poza wykształceniem przynajmniej średnim winien znać podstawowe prawdy teologiczne, zwłaszcza odnoszące się do Kościoła, Mszy świętej i Eucharystii. Biskup może polecić kandydatowi udział w kursie teologicznym lub zażądać egzaminu.

4. Biskup diecezjalny powołuje do posługi nadzwyczajnego szafarza kandydata, którego poznał osobiście po poleceniu go przez księdza proboszcza i dwóch kapłanów na jeden rok.

5. Przed powołaniem jak również przed każdym przedłużeniem powołania kandydaci winni odbyć co najmniej trzydniowe rekolekcje.

6. Braci zakonnych, którym biskup może obniżyć wiek do 30 lat, obowiązują te same postanowienia.

7. Posługa szafarza jest bezinteresowna. Wynagrodzenie może dotyczyć kosztów przejazdu lub rekompensaty w przypadku, gdy na skutek wykonywania posługi uszczupliły się dochody w pracy zawodowej Szafarza.

8. Szafarz nadzwyczajny podczas posługi winien być ubrany w albę i przepasany cingulum.

9. Szafarz nadzwyczajny wykonuje swoją posługę wtedy, gdy ilość kapłanów wobec komunikujących jest za mała. Może on w ramach ważności powołania świadczyć pomoc na terenie całej diecezji; poza diecezją tylko za zgodą biskupa tamtej diecezji.

10. Szafarz nadzwyczajny może, za wiedzą księdza proboszcza, zanieść Komunię świętą do domów tylko osobom, których stan duchowy jest znany, zachowując przepisy liturgiczne.

Warszawa, dnia 2 maja 1990 r.

opr. mg/mg