W perspektywie wieczności

W piątek 3 listopada rano Ojciec Święty odprawił w Bazylice Watykańskiej Mszę św. za kardynałów i biskupów zmarłych w ciągu ostatniego roku. Od października 2016 r. do października 2017 r. zmarło 14 kardynałów (Arns, Agustoni, Connell, Vlk, Keeler, Nicora, Husar, Dias, Meisner, Tettamanzi, Murphy-O'Connor, Caffarra, De Paolis, Vidal) oraz 137 arcybiskupów i biskupów. W Mszy św. uczestniczyło 38 kardynałów, m.in. dziekan Kolegium Kardynalskiego kard. Angelo Sodano, liczni dostojnicy z Kurii Rzymskiej oraz członkowie korpusu dyplomatycznego akredytowanego przy Stolicy Apostolskiej.

Dzisiejsza liturgia po raz kolejny stawia nam przed oczyma rzeczywistość śmierci, odnawiając w nas także żal z powodu rozłąki z osobami, które były nam bliskie i czyniły nam dobro. Jednak liturgia umacnia przede wszystkim naszą nadzieję co do nich i nas samych.

Pierwsze czytanie wyraża mocną nadzieję na zmartwychwstanie sprawiedliwych: «Wielu zaś, co śpi w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie» (Dn 12, 2). Ci, którzy śpią w krainie prochu, to znaczy w ziemi, to oczywiście zmarli, a przebudzenie ze śmierci nie jest samo w sobie powrotem do życia: niektórzy bowiem zbudzą się do życia wiecznego, inni do wiecznej hańby. Śmierć czyni ostatecznym «rozdroże», przed którym stoimy już tutaj, na tym świecie: drogę życia, to znaczy tę, która prowadzi do wspólnoty z Bogiem, albo drogę śmierci, to znaczy prowadzącą daleko od Niego. «Wielu», którzy powstaną do życia wiecznego, należy rozumieć jako «wielu», za których przelana została krew Chrystusa. Są to rzesze, które dzięki miłosiernej dobroci Boga mogą doświadczyć rzeczywistości życia, które nie przemija, całkowitego zwycięstwa nad śmiercią poprzez zmartwychwstanie.

W Ewangelii Jezus umacnia naszą nadzieję, mówiąc: «Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki» (J 6, 51). Są to słowa nawiązujące do ofiary Chrystusa na krzyżu. Przyjął On śmierć, aby zbawić ludzi, których dał Mu Ojciec, a którzy byli umarli w niewoli grzechu. Jezus stał się naszym bratem i dzielił naszą kondycję aż po śmierć. Swoją miłością złamał jarzmo śmierci i otworzył nam bramy życia. Karmiąc się Jego ciałem i krwią, łączymy się z Jego wierną miłością, która niesie w sobie nadzieję ostatecznego zwycięstwa dobra nad złem, nad cierpieniem i śmiercią. Dzięki mocy tej boskiej więzi miłości Chrystusa wiemy, że komunia ze zmarłymi nie jest jedynie pragnieniem, wyobraźnią, ale staje się realna.

Wyznawana przez nas wiara w zmartwychwstanie skłania nas do bycia ludźmi nadziei, a nie rozpaczy, ludźmi życia, a nie śmierci, bo pociesza nas obietnica życia wiecznego, zakorzenionego w zjednoczeniu z Chrystusem zmartwychwstałym.

Ta nadzieja, rozpalona w nas przez Słowo Boże, pomaga nam przyjąć postawę ufności w obliczu śmierci: Jezus dowiódł nam bowiem, że nie jest ona ostatnim słowem, ale przemienia nas miłosierna miłość Ojca i sprawia, że żyjemy w wiecznej jedności z Nim. Podstawową cechą chrześcijanina jest poczucie niecierpliwego oczekiwania na ostateczne spotkanie z Bogiem. Potwierdziliśmy to przed chwilą w Psalmie responsoryjnym: «Dusza moja Boga pragnie, Boga żywego, kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?» (42, 3). Są to poetyckie słowa, które w poruszający sposób wyrażają nasze oczekiwanie, czujne i spragnione miłości, piękna, szczęścia i mądrości Boga.

Te słowa Psalmu wyryły się w duszach naszych braci kardynałów i biskupów, których dziś wspominamy; opuścili nas po latach służby Kościołowi i powierzonemu im ludowi w perspektywie wieczności. Kiedy zatem składamy dziękczynienie za ich hojną posługę Ewangelii i Kościołowi, zdaje się nam, iż słyszymy, jak wraz z Apostołem powtarzają: «Nadzieja zawieść nie może» (Rz 5, 5). Tak, nie zawodzi! Bóg jest wierny, a nasza nadzieja pokładana w Nim nie jest daremna. Módlmy się o macierzyńskie wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny dla nich, aby mieli udział w wieczystej uczcie, której przez wiarę i miłość zakosztowali podczas ziemskiej pielgrzymki.

opr. mg/mg