Bądźmy zawsze gotowi do przebaczania

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Radość Bożego Narodzenia wypełnia jeszcze nasze serca — nadal rozbrzmiewa wspaniała wieść, że Chrystus narodził się dla nas i przynosi światu pokój. W tej atmosferze radości obchodzimy dzisiaj święto św. Szczepana, diakona i pierwszego męczennika. Mogłoby wydawać się dziwne wspominanie św. Szczepana przy narodzinach Jezusa, ponieważ pojawia się kontrast między radością Betlejem a dramatem Szczepana, ukamienowanego w Jerozolimie w czasie pierwszego prześladowania rodzącego się Kościoła. W istocie tak nie jest, ponieważ Dzieciątko Jezus jest Synem Boga, który stał się człowiekiem, który zbawi ludzkość, umierając na krzyżu. Teraz kontemplujemy Go owiniętego w pieluszki w żłobie; po ukrzyżowaniu zów zostanie owinięty w płótno i złożony w grobie.

Św. Szczepan był pierwszym, który podążył śladami Boskiego Nauczyciela przez męczeństwo; umarł jak Jezus, powierzając swoje życie Bogu i przebaczając swoim prześladowcom. Dwie postawy — powierzył swoje życie Bogu i przebaczył. Gdy był kamienowany, powiedział: «Panie Jezu, przyjmij ducha mego!» (Dz 7, 59). Słowa te są bardzo podobne do słów wypowiedzianych przez Chrystusa na krzyżu: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego» (Łk 23, 46). Postawa Szczepana, który wiernie naśladuje gest Jezusa, jest zachętą skierowaną do każdego z nas, abyśmy z wiarą przyjmowali z rąk Pana to, co nam przynosi życie, zarówno pozytywnego, jak i negatywnego. Nasze życie jak wiemy, naznaczone jest nie tylko okolicznościami szczęśliwymi, ale także chwilami trudności i zagubienia. Jednak zaufanie Bogu pomaga nam przyjmować chwile uciążliwe i przeżywać je jako szansę na dojrzewanie w wierze i budowanie nowych relacji z braćmi. Chodzi o oddanie się w ręce Pana, który, jak wiemy, jest Ojcem bogatym w dobroć dla swoich dzieci.

Drugą postawą, poprzez którą Szczepan naśladował Jezusa w skrajnym momencie krzyża, jest przebaczenie. Nie przeklina on swych prześladowców, ale modli się za nich: «Gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: ‘Panie, nie licz im tego grzechu!'» (Dz 7, 60). Jesteśmy wezwani do uczenia się od niego przebaczania, przebaczania zawsze, a nie jest to łatwe, wszyscy o tym wiemy. Przebaczenie poszerza serce, rodzi dzielenie się, daje pogodę ducha i pokój. Protomęczennik Szczepan wskazuje nam drogę do przeżywania relacji międzyludzkich w rodzinie, w środowisku szkolnym i w miejscach pracy, w parafii i w różnych wspólnotach. Zawsze otwarci na przebaczenie. Logika przebaczenia i miłosierdzia zawsze zwycięża i otwiera perspektywy nadziei. A przebaczenie udoskonala się przez modlitwę, która pozwala nam wpatrywać się w Jezusa. Szczepan potrafił wybaczyć swoim zabójcom, ponieważ, pełen Ducha Świętego, patrzył w niebo i miał oczy otwarte na Boga (por. Dz 7, 55). Z modlitwy pochodziła jego siła, by znieść męczeństwo. Musimy usilnie modlić się do Ducha Świętego, aby udzielił nam daru męstwa, który leczy nasze lęki, nasze słabości, nasze małości i poszerza serca, abyśmy przebaczali. Trzeba przebaczać zawsze!

Przyzywajmy wstawiennictwa Matki Bożej i św.Szczepana — niech ich modlitwa pomaga nam zawsze powierzać się Bogu, szczególnie w chwilach trudnych, i niech umacnia nas w postanowieniu, abyśmy byli mężczyznami i kobietami umiejącymi przebaczać.

Po modlitwie maryjnej Papież Franciszek powiedział:

Drodzy bracia i siostry, pozdrawiam was wszystkich, pielgrzymów przybyłych z Włoch i różnych krajów. Raz jeszcze życzę wszystkim, aby kontemplowanie Dzieciątka Jezus, będącego sercem i centrum świąt Bożego Narodzenia, wzbudzało postawy braterstwa i dzielenia się w rodzinach i we wspólnotach.

W tych dniach otrzymałem wiele przesłań z życzeniami z Rzymu i innych części świata. Nie mogę odpowiedzieć każdemu, ale za każdego się modlę. Dlatego składam dziś wam i wszystkim szczere podziękowania, zwłaszcza za dar modlitwy, którą wielu z was mi obiecało. Dziękuję bardzo!

Życzę dobrego święta św. Szczepana i proszę, nie zapominajcie modlić się za mnie. Dobrego obiadu i do widzenia!

opr. mg/mg