Synteza historii Bożego miłosierdzia

W sobotę 8 października wieczorem Papież Franciszek przewodniczył czuwaniu i modlitwie różańcowej z okazji Jubileuszu Maryjnego Roku Świętego Miłosierdzia. Był to pierwszy z dwóch dni modlitwy i refleksji, w których uczestniczyło ponad 25 tys. wiernych z 55 krajów. Byli wśród nich rektorzy, kapelani i czciciele Maryi z głównych sanktuariów świata. Na placu odbyła się procesja z chorągwiami miast i wizerunkami Maryi, między innymi «Salus Populi Romani». Papież rozważał z wiernymi tajemnice chwalebne Różańca. Świadectwa złożyli rektor sanktuarium w Fatimie Carlos Cabecinhas i redemptorysta Ronival Benedito dos Reis, były duszpasterz w brazylijskim sanktuarium w Aparecidzie. O cierpieniach mieszkańców Aleppo opowiedział maronicki arcybiskup Joseph Tobji, a abp Rino Fisichella — przewodniczący Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, która zorganizowała Jubileusz Maryjny — przedstawił Papieżowi delegacje z sanktuariów; mówił także o cierpieniach ludności Haiti. Na zakończenie czuwania Ojciec Święty wygłosił następujące rozważanie:

Drodzy Bracia i Siostry!

Podczas tego czuwania wraz z Maryją rozważaliśmy podstawowe wydarzenia z życia Jezusa. Umysłem i sercem sięgnęliśmy do dni wypełnienia misji przez Chrystusa w świecie. Zmartwychwstania — jako znaku największej miłości Ojca, który wszystko przywraca do życia, i jako zapowiedzi naszego przyszłego stanu. Wniebowstąpienia — jako udziału w chwale Ojca, gdzie także nasze człowieczeństwo znajduje uprzywilejowane miejsce. Pięćdziesiątnicy, będącej wyrazem misji Kościoła w dziejach aż do końca czasów, pod kierunkiem Ducha Świętego. Ponadto w ostatnich dwóch tajemnicach kontemplowaliśmy Maryję Pannę w chwale nieba, Tę, która od pierwszych wieków była przyzywana jako Matka Miłosierdzia.

Modlitwa różańcowa ze względu na wiele aspektów jest syntezą historii Bożego miłosierdzia, która staje się historią zbawienia dla tych, którzy dają się kształtować przez łaskę. Tajemnice, które przesuwają się przed nami, są konkretnymi gestami, w których przejawia się działanie Boga wobec nas. Poprzez modlitwę i rozważanie życia Jezusa Chrystusa widzimy miłosierne oblicze Tego, który wychodzi do wszystkich ludzi w różnych potrzebach życiowych. Maryja towarzyszy nam na tej drodze, wskazując na Syna, który promieniuje miłosierdziem samego Ojca. Jest Ona naprawdę Hodegetria, Matką, wskazującą nam drogę, do której przebycia jesteśmy wezwani, aby być prawdziwymi uczniami Jezusa. W każdej tajemnicy Różańca czujemy, że jest Ona blisko nas, i kontemplujemy Ją jako pierwszą uczennicę swego Syna, która wypełnia wolę Ojca (por. Łk 8, 19-21).

Modlitwa różańcowa nie oddala nas od trosk życia. Przeciwnie, wymaga od nas włączenia się w życie powszednie, abyśmy umieli rozpoznawać znaki obecności Chrystusa pośród nas. Ilekroć kontemplujemy jakieś wydarzenie, jakąś tajemnicę z życia Chrystusa, jesteśmy zachęcani do zrozumienia, w jaki sposób Bóg wkracza w nasze życie, aby Go następnie przyjąć i za Nim podążać. W ten sposób odkrywamy drogę, która prowadzi nas do pójścia za Chrystusem w służbie braciom. Przyjmując i przyswajając w naszym wnętrzu pewne najistotniejsze wydarzenia z życia Jezusa, uczestniczymy w Jego dziele ewangelizacji, aby królestwo Boże wzrastało i rozprzestrzeniało się w świecie. Jesteśmy uczniami, ale także misjonarzami i niosącymi Chrystusa tam, gdzie oczekuje On od nas, byśmy byli obecni. Dlatego nie możemy zamykać daru Jego obecności w nas samych. Przeciwnie, jesteśmy wezwani, aby mówić wszystkim o uczestnictwie w Jego miłości, Jego czułości, Jego dobroci, Jego miłosierdziu. Jest to radość dzielenia się, która nie zatrzymuje się przed niczym, ponieważ niesie zapowiedź wyzwolenia i zbawienia.

Maryja pozwala nam zrozumieć, co to znaczy być uczniami Chrystusa. Ona, od zawsze wybrana na Matkę, nauczyła się stawania się uczennicą. Jej pierwszym aktem było wsłuchiwanie się w Boga. Była posłuszna zwiastowaniu anioła i otworzyła swe serce, aby przyjąć tajemnicę Bożego macierzyństwa. Chodziła za Jezusem, słuchając każdego słowa, które płynęło z Jego ust (por. Mk 3, 31-35). Wszystko zachowywała w swoim sercu (por. Łk 2, 19) i stała się żywą pamięcią znaków dokonanych przez Syna Bożego, aby rozbudzać naszą wiarę. Jednakże nie wystarcza jedynie słuchanie. Jest to z pewnością pierwszy krok, ale potem słuchanie musi zostać przełożone na konkretne działania. Uczeń bowiem oddaje swoje życie w służbie Ewangelii.

Zatem Maryja Panna natychmiast udała się do Elżbiety, aby jej pomóc w okresie ciąży (por. Łk 1, 39-56); w Betlejem porodziła Syna Bożego (por. Łk 2, 7); w Kanie zatroszczyła się o nowożeńców (por. J 2, 1-11); na Golgocie nie cofnęła się wobec cierpienia, ale pozostała pod krzyżem Jezusa i z Jego woli stała się Matką Kościoła (por. J 19, 25-27); po zmartwychwstaniu dodawała otuchy apostołom zgromadzonym w Wieczerniku w oczekiwaniu na Ducha Świętego, który przekształcił ich w odważnych głosicieli Ewangelii (por. Dz 1, 14). Przez całe swe życie Maryja wypełniała to, czego oczekuje się od Kościoła, by spełniał na wieczną pamiątkę Chrystusa. Jej wiara pokazuje nam, jak otwierać drzwi naszych serc, aby być posłusznymi Bogu. W Jej poświęceniu odkrywamy, jak bardzo musimy być wrażliwi na potrzeby innych. W Jej łzach znajdujemy siłę, by pocieszać tych, którzy cierpią. W każdym z tych wydarzeń Maryja wyraża bogactwo Bożego miłosierdzia, które wychodzi do każdego człowieka w jego codziennych potrzebach.

Przyzywajmy dzisiejszego wieczoru naszą czułą Matkę niebieską najstarszą modlitwą, z jaką chrześcijanie zwracali się do Niej, zwłaszcza w chwilach trudnych i w czasie męczeństwa. Przyzywajmy Jej będąc pewni, że zyskamy pomoc Jej matczynego miłosierdzia, aby Ona, «chwalebna i błogosławiona», mogła być dla nas obroną, pomocą i błogosławieństwem na każdy dzień naszego życia:

«Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona».

opr. mg/mg