Bądźcie świętymi szafarzami Bożego miłosierdzia

W Niedzielę Dobrego Pasterza Jan Paweł II udzielił w Bazylice Watykańskiej święceń kapłańskich 20 diakonom z diecezji rzymskiej, pochodzącym z Włoch, Boliwii, Chile, Hiszpanii, Kolumbii, Kostaryki, Kenii i Meksyku. W homilii Ojciec Święty podkreślił, że Jezus daje nowym kapłanom nie tylko udział w tajemnicy Królestwa Niebieskiego, ale oczekuje również od nich wielkiej wierności, odpowiadającej posłudze apostolskiej, jaką im powierzył. «On was powołuje — powiedział Papież — abyście żyli w specjalnej zażyłości z Nim».

1. «Prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża» (Ryt święceń kapłańskich).

Kochani diakoni, wręczając wam patenę i kielich do Ofiary Eucharystycznej, skieruję wkrótce te słowa do każdego z was. Na was, którzy przyjmujecie święcenia kapłańskie, patrzy z miłością zgromadzenie wiernych skupione wokół was w Bazylice św. Piotra. Modli się za was i z wami cała diecezja rzymska razem ze wspólnotami, do których należycie.

Ja was pozdrawiam, dziękując Bogu serdecznie za dar waszego kapłaństwa. Równocześnie wyrażam głęboką wdzięczność wszystkim, którzy zajmowali się waszą formacją, jak również waszym rodzinom i tym, którzy wielkodusznie pomogli wam odpowiedzieć na wezwanie Pana. Jestem pewien, że nadal będą oni z wami, abyście wytrwali w służbie kapłańskiej i mogli wypełnić misję, którą Pan dzisiaj wam powierza.

2. «Prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża». Czym jest ta tajemnica, jeśli nie przenajświętszą Eucharystią? W niej «zawiera się całe duchowe dobro Kościoła» (Presbyterorum ordinis, 5). Tą tajemnicą jest Chrystus, Chleb życia, który wydał samego siebie «za życie świata» (J 6, 51). Tą tajemnicą jest Chrystus, pasterz i brama owiec, który «przyszedł po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości» (por. J 10, 10).

«Bone Pastor, Panis vere! — Dobry Pasterzu, prawdziwy Chlebie!» — tak śpiewa lud chrześcijański przed Sakramentem Ołtarza, uznając i wielbiąc rzeczywistą obecność w nim Jezusa, swego przewodnika i pokarm w drodze do Królestwa Niebieskiego.

Moi drodzy! Jako diakoni świętego Kościoła Bożego zostaliście już ustanowieni sługami tej tajemnicy, którą jest Chrystus, Chleb życia i Dobry Pasterz. Od dzisiaj jednak, dzięki łasce sakramentu, który teraz przyjmujecie, będziecie służyć jej w nowy i szczególny sposób. Wkrótce Duch Święty wyciśnie w was specjalne znamię, które upodobni was do Chrystusa Kapłana, przez co w głównych momentach posługi będziecie działali w imieniu i w zastępstwie Chrystusa Głowy: «in persona Christi Capitis» (Presbyterorum ordinis, 2). Wielki jest dar, który otrzymujecie, i wielka tajemnica złożona w waszych rękach!

3. Jezus nie tylko daje wam udział w tajemnicy Królestwa Niebieskiego, lecz oczekuje od was również wielkiej wierności, odpowiadającej posłudze apostolskiej, jaką wam powierzył. On was powołuje, abyście żyli w specjalnej zażyłości z Nim (por. Mk 3, 14). Wymaga od was surowszego ubóstwa (por. Mt 19, 22-23) oraz pokory sługi, który chce być ostatni spośród wszystkich (por. Mt 20, 25-27). Żąda od was, byście byli doskonali, «jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski» (Mt 5, 48). Jednym słowem, Pan Bóg chce, abyście byli święci. Świętość jest perspektywą, w którą winna być wpisana cała droga duszpasterska Kościoła (por. Novo millennio ineunte, 30).

To właśnie «powołanie do świętości» jest tematem Dnia Modlitw o Powołania, który obchodzimy dzisiaj na całym świecie. «Choć każde powołanie w Kościele pomnaża jego świętość — napisałem w orędziu na dzisiejszą uroczystość — to niektóre z nich, jak powołania do kapłaństwa urzędowego i życia konsekrowanego, czynią to w sposób wyjątkowy» («L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 2/2002, s. 10).

4. «Prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża». Moi drodzy, innym istotnym aspektem tajemnicy, której stajecie się sługami, jest sakrament pojednania, ściśle związany z sakramentem Eucharystii. O tym sakramencie pisałem w liście, który w miniony Wielki Czwartek skierowałem do kapłanów, a który powierzam duchowo każdemu z was.

Drodzy kandydaci do kapłaństwa, bądźcie świętymi szafarzami Bożego miłosierdzia! Wy sami przede wszystkim starajcie się żyć tą cudowną łaską pojednania, która zaspokaja najgłębsze potrzeby i stanowi zawsze oczekiwany dar. Doda wam ona energii i zapału w dążeniu do świętości i w posługiwaniu. Bóg liczy na wierność i gotowość każdego z was, aby dokonywać niezwykłych cudów miłości w sercach wierzących. Nawiedzając to źródło pojednania, którego winniście być wielkodusznymi i wiernymi szafarzami, ochrzczeni będą mogli przeżyć osobiste, pocieszające spotkanie z Chrystusem Dobrym Pasterzem, radującym się z każdej zagubionej i odnalezionej owieczki.

Przygotujcie się starannie do tego posługiwania! Wymaga ono odpowiedniej i nieustannej formacji duchowej, teologicznej, liturgicznej i duszpasterskiej. W osiągnięciu tego celu będą dla was pomocą i przykładem również święci.

5. «Oto Matka twoja!» (J 19, 27). W tym decydującym dla waszego życia momencie pragnę powierzyć każdego z was Najświętszej Maryi, Matce Dobrego Pasterza, Matce kapłanów. Chrystus przed śmiercią powierzył Ją wszystkim swym uczniom, za pośrednictwem apostoła Jana, jako najcenniejszy skarb. I apostoł wziął Ją do swego domu.

Drodzy kandydaci do kapłaństwa, wy także przyjmijcie Ją jako pewny dowód czułej miłości Chrystusa. Na Nią patrzcie wciąż jako na obraz i wzór Kościoła, któremu będziecie służyli ze wszystkich sił.

Wasze kapłaństwo, ofiarowane codziennie Maryi, stanie się prawdziwą i radosną drogą do świętości, a całe wasze życie będzie poświęcone chwale Bożej i zbawieniu dusz.

Niech Bóg pomoże w tym każdemu z was! Amen!

opr. mg/mg