Powołani do ożywiania wiary i rozbudzania miłości

«Pracujcie w jedności i zgodzie, abyście mogli stać się autentycznymi świadkami Ewangelii wobec tych, których spotykacie pełniąc waszą codzienną posługę» — powiedział Jan Paweł II do uczestników XVIII Zebrania Generalnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. W przemówieniu Ojciec Święty nawiązał do tematyki Zebrania, poświęconego odnowie Stowarzyszenia w perspektywie trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa.

Drodzy Księża i Bracia ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego!

1. Z radością przyjmuję was na tej specjalnej audiencji i za waszym pośrednictwem pozdrawiam wszystkich członków waszego Stowarzyszenia, jak również wszystkich tych, którzy w Kościele żyją zgodnie z charyzmatem św. Wincentego Pallottiego. Już od dwóch tygodni trwają prace waszego Zebrania Generalnego. To wydarzenie duchowe i eklezjalne odbywa się w drugim roku przygotowania do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, poświęconym Duchowi Świętemu. Wraz z wami przywołuję Ducha Bożego, aby was oświecił w rozeznawaniu znaków czasu i by was wspierał w zachowywaniu i rozwijaniu w naszych czasach bogactwa waszego charyzmatu.

Trafnie wybraliście dla waszych obrad plenarnych temat wierności, wyrażający się w haśle: «Wierni przyszłości... ’patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala’ (Hbr 12, 2)». Temat ten wyraża bowiem pragnienie odnowy wierności zadaniom apostolskim, zwłaszcza w perspektywie Trzeciego Tysiąclecia. Jest to słuszne pragnienie, należy jednak pamiętać, iż wierność wymaga wiary, która jest fundamentem chrześcijańskiego życia. Wiara stanowi horyzont duchowych i apostolskich dróg. Na całej tej drodze życia towarzyszy bowiem wierzącym Jezus, który wspiera ich w apostolskim oddaniu i pozwala zrealizować każdy dobry zamiar.

Patrzcie z nadzieją w przyszłość i z ufnością podejmujcie wyzwania Trzeciego Tysiąclecia, świadomi, że Chrystus jest z wami i że jest On «wczoraj i dziś, ten sam także na wieki» (Hbr 13, 8). On udziela wam swego Ducha, który doprowadzi was do pełni prawdy i miłości. Chrystus jest źródłem waszej nadziei: z Nim niczego nie musicie się lękać, ponieważ jest On niezachwianą podporą waszego istnienia.

2. Żyć wiarą znaczy włączyć się w egzystencję Chrystusa. W Jezusie możemy odkryć naszą prawdziwą naturę i nadać wartość naszej ludzkiej godności. Głosić Chrystusa tak, aby obraz Boga na nowo znalazł się w centrum życia każdego człowieka — oto ostateczny cel «nowej ewangelizacji». Wy, w sposób szczególny powołani na mocy waszego charyzmatu do ożywiania wiary i do rozbudzania miłości w każdym środowisku, nie możecie tracić z oczu opcji preferencyjnej na rzecz «obrazu Boga», który musi zostać odkryty w każdym bracie i w każdej siostrze. Rozpoznawajcie w każdym z nich oblicze Chrystusa, nadając wartość każdemu ludzkiemu istnieniu, niezależnie od jego stanu i warunków życiowych.

Tak właśnie postępował św. Wincenty Pallotti, który troszczył się jedynie o wewnętrzną odnowę ludzi i o ich uświęcenie. Chcąc naśladować jego apostolską gorliwość, sami musicie przede wszystkim dążyć do świętości. Tylko w ten sposób będziecie mogli zachęcać do wchodzenia na tę drogę innych, mając na uwadze powszechne wezwanie do świętości, dobitnie przypomniane przez Sobór Watykański II. Ta świadomość jest wam potrzebna, abyście mogli wnieść swój wkład w dzieło nowej ewangelizacji. A tym samym przygotujecie się do wejścia w nowe tysiąclecie, aktywnie współpracując w wypełnianiu misji, którą Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa powierzył wspólnocie kościelnej.

3. O osobiste uświęcenie muszą zabiegać wasze wspólnoty rozsiane po całym świecie: pracujcie w jedności i zgodzie, abyście mogli stać się autentycznymi świadkami Ewangelii wobec tych, których spotykacie pełniąc waszą codzienną posługę. W adhortacji apostolskiej Vita consecrata napisałem, że «Kościół powierza wspólnotom życia konsekrowanego szczególną troskę o wzrost duchowości komunii przede wszystkim wewnątrz nich samych, a następnie w łonie kościelnej wspólnoty i poza jej obrębem: mają ją szerzyć, nawiązując lub podejmując wciąż na nowo dialog miłości ze światem, zwłaszcza tam, gdzie toczą się dziś konflikty etniczne lub szaleje śmiercionośna przemoc» (n. 51). Dając świadectwo życia braterskiego, rozumianego jako życie wspólne w miłości, stajecie się wymownym znakiem kościelnej komunii (por. Vita consecrata, 42).

To głębokie wzajemne zrozumienie pomoże wam przeżywać «jedność w Chrystusie» i sprawi, że będziecie gotowi zaspokajać duchowe i materialne potrzeby każdego człowieka. Wasz Założyciel powtarzał często, że «dar uczestniczenia w zbawianiu dusz jest najbardziej Boskim darem» (Opere complete XI, s. 257). Darem tym winniście dzielić się nie tylko między sobą w łonie waszego zgromadzenia, ale także ze świeckimi, waszymi współpracownikami w codziennej pracy apostolskiej. Włączajcie ich w waszą komunię życia. «Dzisiaj dość liczne Instytuty — pisałem we wspomnianej już adhortacji apostolskiej Vita consecrata — (...) dochodzą do przekonania, że ludzie świeccy mogą mieć udział w ich charyzmacie» (n. 54). «Udział ludzi świeckich nierzadko prowadzi do nieoczekiwanych i owocnych odkryć, dotyczących niektórych aspektów charyzmatu, pobudza do bardziej duchowej jego interpretacji i każe czerpać z niego wskazania dla nowych działań apostolskich» (tamże, 55). W ten sposób Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, założone przez św. Wincentego Pallottiego, pozwoli wam nie tylko wyzyskać bogate zasoby waszych wspólnot, ale także włączyć się w główny nurt apostolskiej misji Kościoła w dzisiejszym świecie.

Niech was wspomaga Maryja, wierna i posłuszna Służebnica Pańska oraz doskonały wzór wierności zadaniom apostolskim. Zjednoczona z uczniami w wieczerniku jerozolimskim w oczekiwaniu na dar Ducha Świętego, daje wam przykład nieustannej modlitwy, gotowości i czynnego uczestnictwa w misji Kościoła. Niech za Jej macierzyńskim wstawiennictwem Bóg odnowi w was i w waszym Stowarzyszeniu cuda Pięćdziesiątnicy.