Ks. Michałkiw: w czasie wojny budzi się w ludziach pragnienie bycia wspólnotą

Przyznaje on, że kiedy wybuchła wojna, Kościołowi najłatwiej było zorganizować pomoc humanitarną, bo posiadał już niezbędne struktury, miał kontakty za granicą i obdarzano go zaufaniem. Dlatego na pierwszy plan wybijał się ten aspekt humanitarny. Ale ludzie szukali też pomocy innej natury. Nie chodziło im jedynie o zdobycie pożywienia czy innych produktów pierwszej potrzeby. Niektórzy zaczęli regularnie chodzić do kościoła. Jak mówi ks. Michałkiw, są wśród nich ludzie całkowicie nowi, którzy nie przystępują do komunii. Trzeba ich teraz wprowadzić w życie chrześcijańskie i przygotować do sakramentów.

Rektor seminarium w Worzelu dodaje, że w okolicach Kijowa sytuacja staje się coraz bardziej normalna. Rodziny powracają do swych domów. Jest wielka gotowość do wzajemnej pomocy

„Ludzie starają się powoli znaleźć jakąś pracę. Odbudowują swoje domy i pomagają sobie nawzajem. Istnieje naprawdę wiele osób, które okazują swoją bliskość i gotowość od pomocy. Dla mnie to bardzo silny znak, bo wszyscy jesteśmy w potrzebie, wszyscy żyjemy w tej samej rzeczywistości. A mimo to, kiedy widać, że komuś czegoś potrzeba, ludzie chętnie udzielają pomocy. I opowiadają też, że dzieci chętniej się ze sobą bawią. Przed wojną tego nie było. Byli zamknięci w domu, mieli swój komputer, gry. Dziś bardzo często dzieci wychodzą na dwór, nie oglądają telewizji, ale bawią się razem. To bardzo ciekawy znak w całej tej tragedii, bardzo piękny, bo pokazuje, że ludzie chcą być razem, rozmawiać ze sobą, dzielić się. Przejawia się tak naturalne pragnienie przebywania z innymi, we wspólnocie, budowania więzi. To bardzo ciekawe”.