Stygmatyczka, więzień konfesjonału i matka czwórki dzieci. Droga na ołtarze otwarta dla sześciu nowych osób

Sługa Boża Teresa Enríquez de Alvaredo żyjąca na przełomie XV i XVI w. w obecnej Hiszpanii została wychowana w bogobojnej rodzinie. Będąc już wcześniej częścią otoczenia Izabeli Kastylijskiej, z woli swoich bliskich poślubiła ministra na dworze królewskim i urodziła 4 dzieci. W 1503 r. została wdową, po czym opuściła stolicę oraz poświęciła się dziełom miłosierdzia aż do swojej śmierci w 26 lat po mężu.

Ks. Carlo Crespi Croci pochodził z Legnano i wstąpił do salezjanów. W 1923 r. wyruszył do Ekwadoru, gdzie pracował ewangelizacyjnie, ale również jako botanik i archeolog. Pod koniec życia poświęcił się na rzecz posługi konfesjonału – potrafił spowiadać nawet przez 17 godzin dziennie.

Młoda Włoszka z okolic Trydentu, Maria Domenica Lazzeri, pochodziła z prostej i religijnej rodziny pracującej na roli. Żyła w XIX w. i zmarła, mając 33 lata. Oddawała się posłudze chorym oraz ubogim, a także przez ostatnią jedną trzecią swojej obecności na ziemi posiadała stygmaty.

Angielka Maria Katarzyna Flanegan urodzona niedługo przed rozpoczęciem 20. stulecia wstąpiła do Zakonu Najświętszego Zbawiciela św. Brygidy. Poza posługą dla potrzebujących, zaangażowała się w budowanie relacji katolicko-luterańskich w Szwecji.

Żyjąca w podobnym czasie Włoszka Leonilde di San Giovanni Battista to siostra z Instytutu Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. Szczególnie ceniona za swoje oddanie na polu nauczania dzieci oraz za ofiarowanie najuboższym wszystkiego, co miała do dyspozycji, w czasie II wojny światowej.

Również pochodząca z przełomu XIX i XX w. Portugalka María do Monte Pereira była zakonnicą. Należała do Zgromadzenia Sióstr Szpitalniczek Najświętszego Serca Pana Jezusa i pracowała na rzecz chorych na Maderze. Odznaczała się wielką bliskością z Bogiem prowadzącą do wysokiego poziomu samokontroli.