W celi umiera stary człowiek

Kamedułki są zakonem kontemplacyjnym o jednej z najsurowszych reguł. Do świętości dążą, wypraszając łaski dla świata poprzez swe odosobnienie, milczenie i ascezę. Ich życie pustelniczo-pokutnicze, w ścisłej klauzurze, toczy się jednak we wspólnocie. Zakon założył w XI wieku św. Romuald.

Do Polski kamedułki przybyły w 1949 roku i osiedliły się w Złoczewie. W 1997 r. powstał drugi klasztor w Tyszowcach koło Zamościa. Obecnie na świecie jest 14 klasztorów mniszek kamedułek: siedem we Włoszech, dwa w Polsce i po jednym w Brazylii, Francji (La Seyne sur Mer — południowa Francja), Indiach, Tanzanii i USA. Polskie kamedułki są m. in. we Francji i w Rzymie. Starają się łączyć życie wspólnotowe z pustelniczym, tzn. żyją w jednym klasztorze, odciętym od świata murem papieskiej klauzury, ale każda mniszka ma własną celę.

Cela, obok ascezy i milczenia, stanowi jeden z najważniejszych elementów kamedulskiego życia. W niej dokonuje się spotkanie ze Słowem Bożym oraz z Bogiem we własnym sercu; tam w dużej mierze wypraszane są łaski dla świata; tam też rozwija się życie duchowe — umiera stary człowiek po to, by mógł zatriumfować Chrystus.

Cela klasztorna jest właściwym dla kameduły czy kamedułki miejscem ewangelizacji pogan, i to ewangelizacji sięgającej aż po męczeństwo w ujęciu św. Klemensa Aleksandryjskiego. Według niego, w męczeństwie spełnia się doskonale dzieło miłości, z kolei miłość do Chrystusa — to nic innego jak śmierć starego człowieka, dokonująca się poprzez ascezę i stanowiącą swojego rodzaju męczeństwo. Do takiej właśnie evangelium poganorum powołane są kamedułki.

Poza samotnością w celi do typowo eremickich form życia wspólnoty kamedułek należą: milczenie, przerywane tylko w razie konieczności niezbędnego porozumienia się w czasie pracy; cotygodniowa rekreacja w niedzielę oraz rekreacje świąteczne kilka razy do roku; szeroko rozumiana asceza, praca w miarę możności wykonywana w samotności, najczęściej wśród przyrody, na powietrzu; indywidualna modlitwa, zwłaszcza studium Pisma Świętego; codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu.

Centrum dnia stanowi wspólna Eucharystia. Życie wspólnotowe znajduje też swój wyraz w modlitwie liturgicznej, którą siostry celebrują uroczyście w chórze, posługując się brewiarzem benedyktyńskim i czerpiąc ze zwyczajów kamedulskich. Oficjum częściowo jest śpiewane, częściowo recytowane. Siostry zbierają się także na wspólny Różaniec.

Jako mniszki kamedułki, prowadzące życie o charakterze pustelniczo-pokutnym u stóp słynącego łaskami Cudownego Obrazu Matki Bożej Złoczewskiej, ofiarujemy bliźnim duchową współpracę. Cieszymy się, gdy ludzie zwracają się do nas z prośbą o modlitwę, wsparcie duchowe czy ofiarowanie pracy i cierpień. Staramy się wówczas jak biblijny Mojżesz naszą modlitwą, postem, cierpieniem i milczeniem — ofiarą kamedulskiego życia — podtrzymywać wysiłki tych, którzy zmagają się, aby ludzki świat był przeniknięty Bożą obecnością.

Ofiarujemy naszą modlitwę, pokutę, cierpienie, milczenie za tych, którzy cierpią z powodu chorób fizycznych czy duchowych, szukają prawdy, uczą się, studiują, zdają egzaminy, podejmują służbę publiczną, sprawują władzę w społeczności lokalnej czy państwowej, prowadzą dzieła gospodarcze, naukowe, społeczne, podejmują realizację Bożych błogosławieństw z Ewangelii, wreszcie szukają swego powołania, swej drogi życia...

By dać wyraz tej soborowej wizji duchowej współpracy, można do nas napisać czy zatelefonować i przekazać konkretne prośby.

Mniszki Kamedułki 
ul. Sieradzka 3, 
98—270 Złoczew k. Sieradza
tel./ fax (43) 820 22 83
Mniszki Kamedułki 
ul. Kościelna 36
22—630 Tyszowce k. Zamościa
tel./fax: (84) 661 93 91

opr. mg/mg