Zakony w Polsce: templariusze

Zakon powstał w Jerozolimie w 1118 lub w 1119 r. Swoją popularną nazwę wziął od łac. słowa templum, co oznacza świątynię. Według tradycji pierwsi templariusze mieli zamieszkać w pobliżu ruin świątyni jerozolimskiej. Założycielem i organizatorem Zakonu był rycerz z Szampanii Hugon de Payens (+1136), który przez 18 lat pełnił obowiązki wielkiego mistrza Zakonu. Podstawą życia i działalności templariuszy była Reguła ułożona w 1128 r. przez św. Bernarda z Clairvaux. W 1291 r. templariusze osiedlili się na Cyprze, potem we Francji. Około 1225 r. przybyli na Dolny Śląsk. Zakon składał się z trzech klas: rycerzy (fratres militeś), służby (servienteś) i duchownych (fratres capellani). Na czele Zakonu stał wielki mistrz. W 1312 r. nastąpiła kasata Zakonu. Templariusze troszczyli się o zdrowie i bezpieczeństwo pielgrzymów w Ziemi Świętej (do czego zobowiązywali się przez złożenie czwartego ślubu) i brali udział w zbrojnych walkach w obronie królestwa jerozolimskiego. Ideę walki wyrażał czerwony równoramienny krzyż noszony na białych płaszczach.

opr. mg/mg