Czas wiary

W liturgii odczytujemy trzy wyznania wiary, różniące się w zależności od wypowiadających je osób, lecz identyczne co do tajemnicy, jaką głoszą.

Pierwsze wyznanie wiary wypowiada Izraelita. Wiosną stawał przed kapłanem, by ofiarować Bogu pierwsze płody ziemi. Słowa jego wyrażają najstarsze credo Izraela, w którym głosi się trzy wielkie dzieła Boże. Pierwszym jest powołanie „Aramejczyka błądzącego”, czyli Jakuba-Izraela na ojca narodu, z którym Bóg miał zawrzeć przymierze. Drugim jest uwolnienie Izraela z pełnej cierpień i bólu niewoli egipskiej. Trzecie — to ofiarowanie ziemi obiecanej, miejsca wolności i obfitości, modlitwy i życia. Pierwszych pięć ksiąg Biblii opiera się na tych wydarzeniach, tworząc fundament dla kolejnych ksiąg biblijnych. Trzy podstawowe elementy wiary łączy jedna wspólna prawda: Bóg wkroczył w dzieje człowieka. Pan zechciał być „z nami”, zechciał być Emanuelem, „Bogiem z nami”. Człowiek powinien Go szukać wśród zwykłych spraw swojego życia, na drogach codzienności, odnajdywać jako towarzysza ziemskiej wędrówki. Jest to najbardziej znacząca cecha wiary biblijnej: objawia Boga wcielonego, nie dalekiego ani zagadkowego, ale niosącego zbawienie, wsłuchującego się w jęk swoich stworzeń. Boga, który nie wstydzi się stanąć u drzwi i kołatać (por. Ap 3,20).

Drugie wyznanie wiary wygłasza Jezus wobec ojca kłamstwa. Szatan na próżno stara się odwieść Go od pokładania ufności w Ojcu. Punktem szczytowym tego wyznania jest odpowiedź na drugie kuszenie: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”. Jest to parafraza pierwszego przykazania, fundamentu całego Dekalogu i całej wiary biblijnej: „Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!... Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył” (Wj 20,3.5). Jezus wyznaje, że Bóg istnieje i że jest jedynym Panem. Jego istnienie nie jest jednak chłodne i odległe. Także to, iż jest jedyny, nie oznacza samotności czy izolacji. Przeciwko wszelkim wypaczeniom obrazu Boga, jakie człowiek wyprodukował na swój użytek, Jezus powtarza, że konieczne jest oddawanie czci samemu Bogu Zbawcy, Bogu żywemu, Stwórcy i Panu.

Trzecie wyznanie wiary wypowiada dziś św. Paweł. Zawarł je w Liście do Rzymian: „Jezus jest Panem... Bóg Go wskrzesił z martwych”. Taka jest wiara chrześcijan. Uznaje ona Bóstwo Chrystusa i Jego zmartwychwstanie, źródło naszego pełnego wyzwolenia od grzechu, śmierci, piekła i szatana. To najstarsze credo chrześcijańskie, do dziś rozbrzmiewa w każdej liturgii jako nieustające w ciągu wieków świadectwo wiary Kościoła.

Bóg zasiadający ponad wiekami, jedyny Pan, staje się teraz widzialny w Chrystusie Zmartwychwstałym. W tym zdaniu zbieramy potrójne wyznanie wiary, jakie dziś głosi liturgia. Przeciwko niemu powstaje Kusiciel, często ignorowany, a w rzeczywistości wciąż czynny i wrogi Bogu oraz człowiekowi.

Czwarte, moje wyznanie wiary. Wielki Post sprzyja oczyszczeniu mojej wiary ze wszystkiego, co ją wypacza, osłabia, czyni karykaturalną. Co to oznacza? Chciałbym użyć porównania ze szkłem powiększającym. Tylko wtedy, gdy patrzymy przez środek lupy, widzimy ostro i wyraźnie kontury oglądanego przedmiotu. Im bardziej się od tego środka oddalamy, im bardziej nasz wzrok przesuwa się na obrzeża, tym bardziej zniekształcone i wręcz nierozpoznawalne stają się przedmioty. Tak jest z naszą wiarą. Jezus jest prawdziwym Centrum. Tylko wtedy, gdy oglądamy życie przez Niego, odzyskuje ono pierwotną wyrazistość. Im bardziej oddalamy się od tego Centrum, im bardziej nasz wzrok przesuwa się na obrzeża, na sprawy drugorzędne, tym bardziej zniekształcone i wrogie staje się wszystko, co zjawia się w naszym polu widzenia. Tylko w bliskości z Chrystusem oglądamy świat bez zniekształceń. Tylko dzięki Niemu wyzbywamy się wszelkiego lęku i strachu, nawet wobec pokus szatana. Pomocą w odkrywaniu Chrystusa jako Centrum jest zalecana przez Kościół intensywna modlitwa, post, jałmużna i osobiste wielkopostne postanowienie.

opr. mg/mg