Trwoga, czy nie trwoga – ja i tak blisko Boga!

Współcześnie wielu ludzi lekceważy piątkowy post. Tłumaczą się, że zapomnieli, że jest piątek. Dlaczego tak się dzieje?

Siostry i Bracia, jesteśmy dzisiaj świadkami jak pewien człowiek zbliżył się do Jezusa i padając przed Nim na kolana, prosił: «Panie, zlituj się nad moim synem! Jest epileptykiem i bardzo cierpi; bo często wpada w ogień, a często w wodę.»

Tak samo jest w naszym życiu… Spełniamy codzienne ćwiczenia duchowe i praktyki religijne, ale tak naprawdę przychodzimy do Boga wówczas, kiedy przyciśnie nas konkretna potrzeba, prośba. Wtedy dopiero tak naprawdę otwieramy przed Nim swoje serce – i z jego głębokości, wydobywamy przed Boski majestat to, co nas trapi.

I dobrze, że tak jest, choć może ktoś odważyłby się o nas w takiej sytuacji cynicznie powiedzieć – jak trwoga to do Boga… No, a do Kogo? Lepiej późno niż wcale… A poza tym, jeśli Bóg z nami, któż przeciwko!?

Siostro i Bracie, pozwól jednak, że odniosę się przy okazji do praktyki postu piątkowego. Współcześnie wielu ludzi lekceważy ów post. Tłumaczą się, że nie zachowałem postu, bo zapomniałem, że jest piątek… Dlaczego tak się dzieje?

Siostry i Bracia... Z powodu małej wiary i tego, że mało kto przywiązuje dzisiaj do piątkowego postu intencję, że np. nie jem mięsa, poszczę, abyś Panie obdarzył mnie zdrowiem, bo proszę o pokój na świecie, o zgodę i miłość w rodzinie… Tych intencji można by mnożyć i wymieniać…

Siostro i Bracie, a gdybyśmy tak mieli intencję, to może nie zapominalibyśmy o piątkowej wstrzemięźliwości, i trwoga, czy nie trwoga – ja i tak blisko Boga – Boga, którego miłuję, który jest moim weselem i radością, moją tarczą i siłą, nierozłącznym towarzyszem mojej codziennej wędrówki przez życie, ku wieczności.

Amen!

Wygłoszone 12 sierpnia 2017 r. Sobota, Rok A, I. Osiemnasty tydzień okresu zwykłego
Do czytań: Pwt 6, 4-13 | Ps 18 (17), 2-3a. 3b-4. 47 i 51ab | Mt 17, 14-20

opr. ac/ac