Czyja to zasługa?

Dziesiąty werset, który bezpośrednio poprzedza rozważany przez nas fragment Łukaszowej Ewangelii, zdradza nam bardzo istotny szczegół. Otóż, gdy Apostołowie wrócili, opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali. Wtedy wziął ich z sobą i udał się osobno w okolicę miasta, zwanego Betsaidą (Łk 9,10).

Rozważając wspomniany werset, spotykamy uczniów, którzy wracają z pierwszej misji głoszenia Chrystusa. Jezus dał im moc i władzę nad wszystkimi demonami i chorobami, żeby z nich leczyli.

Jednak dzieje się coś niepokojącego! Kiedy Apostołowie wrócili, opowiedzieli Jezusowi, czego dokonali... Co w tym takiego niepokojącego? Niepokojące jest to, że w ich relacji brakowało bardzo ważnego wyjaśnienia, że wszystko czego dokonali – dokonane zostało przez Boga. Całą zasługę przypisali sobie… Oni leczyli, oni uwalniali.

Kiedy więc powstała potrzeba nakarmienia ponad pięciu tysięcy ludzi, nie dziwi fakt, że Jezus mówi do uczniów: Wy dajcie im jeść! Jakież zdziwienie musiało się zarysować na ich twarzach, kiedy z przerażeniem udało im się wystękać: mamy tu nie więcej niż pięć chlebów i dwie ryby. Czy my mamy iść i kupić żywności dla tego całego tłumu? Skąd to przerażenie?! – przecież wypędzali złe duchy i leczyli chorych. Powinni zatem umieć nakarmić tak wielką grupę ludzi.

Nie tylko uczniowie, ale i my otrzymujemy dzisiaj bardzo ważną lekcję: otóż chwałę Bogu przynosi nasze uznanie mocy Jego działania w nas.

Jezu, wielu jest dziś ludzi spragnionych i głodnych Miłości, którą tylko Ty możesz zaspokoić. Ty jesteś prawdziwym Pokarmem, który daje nam życie, daje siły do codziennego miłowania bliźnich. Wzbudzaj w nas głód Eucharystii, abyśmy nosząc Ciebie w naszych sercach, mogli Tobą karmić tłumy.

Napisane na Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało), 26 maja 2016 r., Czwartek, Rok C, II. Ósmy tydzień okresu zwykłego. Do czytań: Rdz 14, 18-20 | Ps 110 (109), 1-2. 3-4 | 1 Kor 11, 23-26 | Łk 9, 11b-17

opr. ac/ac