Muzyka jak wodospad

25 koncertów, ponad 1500 wykonawców z 20 krajów, tysiące melomanów z Wrocławia, Lubiąża, Świdnicy, Szczawna Zdroju, Jeleniej Góry, Brzegu oraz przybyłych do tych miast z całej Polski i zagranicy.

Jubileuszowe 35. wrocławskie spotkania z muzyką oratoryjno-kantatową po raz pierwszy w swej historii skoncentrowane były wokół jednego kompozytora i jednej epoki. W 250. rocznicę śmierci Jana Sebastiana Bacha, Międzynarodowy Festiwal Wratislavia Cantans 2000 odbył się pod hasłem „W imię Bacha”.

Przez dziewięć dni, od 2 do 10 września br., Dolny Śląsk żył duchem kompozytora wczechczasów. Rozpoczął je hejnał festiwalowy „Wratislaviae Cantanti — Alleluja” Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil, zagrany z wieży wrocławskiego ratusza przez „Brass Ensemble” Wilhelma Krzystka. Tuż po nim w Sali Wielkiej ratusza odbył się inauguracyjny koncert kameralny. W drodze do wrocławia wykonawcy z londyńskiego zespołu barokowego „Florilegium” pomylili godziny odlotu do Polski. Po interwencji biura festiwalowego opóźniono start samolotu, dzięki czemu przybyli oni na czas do Wrocławia. Mimo tej przygody brytyjscy muzycy zachwycili finezyjną, pełną precyzji i elegancji interpretacją muzyki baroku.

Jeszcze tego samego dnia usłyszeliśmy prawdziwą perłę — Bachowską Pasję według św. Mateusza w wykonaniu solistów z Austrii i Niemiec oraz muzyków z Chóru i Filharmonii Kameralnej Radia Środkowoniemieckiego z Lipska. To niezwykłe arcydzieło odkrył na nowo i przypomniał światu dwudziestoletni Felix Mendelssohn-Bartholdy i właśnie w tej uwspółcześnionej, pochodzącej z 1829 roku aranżacji podziwiali je wrocławscy melomani.

Miejsca, w których wykonywano dzieła Bacha, wspaniale współgrały z prezentowaną na tegorocznej Wratislavii muzyką, tworząc niezapomnianą atmosferę każdego z tych wydarzeń. Złociste oświetlenie Oratorium Marianum i urok tej sali podniosły walory radosnych kantat J. S. Bacha, zawartych w spektaklu baletowo-operowym zagranym przez wrocławski zespół prowadzony przez Ewę Michnik. Wnętrza świątyń różnych wyznań wzmacniały ducha prezentowanej w nich muzyki.

W pięknej Sali Książęcej opactwa w Lubiążu zabrzmiały suity wiolonczelowe Bacha, zaś w ewangelickim Kościele Pokoju w Świdnicy bachowska Pasja według św. Jana. Wieczór niedzielny w pełnej dostojeństwa i niezmiennie urzekającej Auli Leopoldyńskiej Uniwersytetu Wrocławskiego należał do jednej z największych gwiazd Festiwalu. Brytyjczyk Michael Chance, uznawany przez wielu krytyków za kontratenora nr 1 na świecie, przy akompaniamencie zespołu „Florilegium” przepięknie wykonał pieśni J. S. Bacha, H. Purcella, C. Monteverdiego i G. F. Haendla.

W katedrze św. Marii Magdaleny wspaniale wybrzmiała monumentalna Pasja według św. Łukasza Krzysztofa Pendereckiego w wykonaniu polskich solistów, znakomitej orkiestry filharmonicznej z Luksemburga oraz Chóru Filharmonii Narodowej i Warszawskiego Chóru Chłopięcego pod dyrekcją kompozytora. Tam też odbył się jeden z najlepszych koncertów. Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach i Chór Filharmonii Narodowej w Warszawie pod batutą niezawodnego Antoniego Wita ofiarowały nam prawykonanie kantaty o św. Wojciechu „Salve Sidus Polonorum” Henryka Mikołaja Góreckiego. Pełna prostoty i skupienia pieśń-modlitwa zachwyciła słuchaczy bez reszty.

Niezapomnianych wrażeń dostarczyły recitale Olgi Pasichnyk i Dorothei Röschmann w oryginalnych pomieszczeniach Muzeum Architektury. Owacjami przyjmowali melomani śpiewy cerkiewne w kościele pw. św Antoniego, nadrabiając za tych, którzy słuchali tych samych bułgarskich śpiewaków w katedrze prawosławnej, gdzie odbył się... bis bez bisów. W tej świątyni bowiem nie wolno klaskać. Publiczność nie chciała wypuścić muzyków z Moskiewskiego Synagogalnego Chóru Męskiego, śpiewających w synagodze „Pod Białym Bocianem”. Rozczarował natomiast światowej sławy „The Bach Ensembl” pod dyrekcją Joshui Ryfkina.

Jednak nawet słabsze punkty Festiwalu nie mogły osłabić mocy wspaniałych, ogromnych jak Niagara wrażeń tegorocznej jubileuszowej Wratislavii.

opr. mg/mg