PPP czyli pierwsza pomoc przemocowa

Zaczął Kain, a potem już przemoc rozwinęła się jak ściśnięta, wysuszona gąbka włożona do wody. Niestety dotyczy także dzieci. Wydaje się, że dziś bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie można na to przymykać oczu i liczyć, że problem sam się rozwiąże. Niedostrzegany, może się rozrosnąć do monstrualnych rozmiarów.

Przyczyny

Nawet laik dostrzeże, że telewizyjne kanały dla dzieci, gry komputerowe, aplikacje mobilne zawierają treści o wysokim poziomie agresji. Bohaterowie przeklinają, ośmieszają, wdają się w bójki. Trudno wyczuć o co chodziło autorom. Być może chcieli być bliżej życia, a teraz to życie goni wirtualny świat pełen przemocy.

Formy

Jakie formy może przybierać znęcanie? Lista jest długa i zróżnicowana. Zwykle przemoc zaczyna się od zaczepek słownych, szydzenia, ośmieszania. W relacjach dręczone dzieci mówią o nieprzyjemnych uwagach, przezwiskach, zabieraniu, niszczeniu rzeczy należących do ofiary. Pojawia się zastraszanie, groźby, wymuszanie, rękoczyny, bójki, izolowanie od grupy i plotki czy fakenewsy rozpowszechniane w internecie. Ta lista, choć długa, nie jest kompletna. Dziecięca wyobraźnia, także w tej dziedzinie, jest nieograniczona.

Ofiary

Po czym poznać, że dziecko doznaje przemocy ze strony rówieśników? Kiedy sytuacja się przedłuża zwykle dziecko jest zamknięte, wycofane, nieufne i samotne. Czuje się upokorzone i boi się kolejnego wyśmiania, tym razem przez dorosłych, dlatego często nawet próbuje ukrywać fakty.

Często ofiara ma niską samoocenę, chcąc uniknąć oprawców nie chce chodzić do szkoły, bywa, że miewa depresję i myśli samobójcze.

Pierwsza pomoc

Najważniejsze wsparcie to obserwacja i rozmowa. Każde dziecko ma prawo być wysłuchane. Każde dziecko ma prawo do uwagi rodziców, opiekunów i nauczycieli. To niestety najpowszechniejszy błąd, że w codziennym pośpiechu umykają sygnały. Z braku czasu można zaniedbać relację, a tylko w relacji rodzi się zaufanie niezbędne do zwierzeń. Stworzyć dziecku obszar bezpieczeństwa, dawać mu czas na przedstawienie swoich racji, czasami powstrzymać się od komentarza to sposób na udzielenie pierwszej pomocy. Ważne, żeby zwłaszcza te rozmowy, które dla dziecka są trudne odbywały się bez krytyki. Pod żadnym pozorem nie wolno obwiniać dziecko dlatego, że stało się kozłem ofiarnym. Jeżeli ciężar wydaje się zbyt trudny dla dziecka należy skonsultować się z psychologiem. Nie wolno marginalizować problemów przemocowych, ani ich ukrywać. Jeśli nękanie ma miejsce w szkole, to mimo naturalnej niechęci do stanięcia twarzą w twarz z tzw. gronem pedagogiczny, trzeba poinformować nauczyciela, wychowawcę, dyrektora szkoły i razem podjąć decyzję co dalej. Mimo, iż sytuacja podgrzewa emocje trzeba jasno wyartykułować swoje oczekiwania i po uzyskaniu zapewnienia o poważnym potraktowaniu sprawy trzymać rękę na pulsie.

Prawo

Stalking czyli nękanie jest pojęciem prawnym i podlega ściganiu oraz karze. Jeżeli zawiodą inne metody, rodzice mają prawo, a nawet obowiązek powiadomić prokuraturę o popełnieniu przestępstwa. Obecnie przepisy obejmują także nękanie za pośrednictwem internetu, co jest najprostszym sposobem na ośmieszenie ofiary i uczynienie z niej łatwego celu.

Gdy toczy się śledztwo wobec osoby nieletniej rodzice są o tym informowani, a to bywa już samo w sobie powodem do przemyślenia działań oprawców. Nie wolno im stwarzać poczucia bezkarności.

Wzmacnianie poczucia wartości

W obliczu stresu, którego doświadcza dziecko można przejść do działania. Warto pomyśleć o zajęciach dodatkowych, które sprawią mu przyjemność i w których ma szanse na sukces. Dla jednego to będzie sport, dla innego zajęcia muzyczne bądź plastyczne. Warto razem z dzieckiem pójść na basen, czy zwyczajnie pojeździć na rowerze, bo wysiłek i wspólne działanie będzie dla niego sygnałem, że jesteśmy w tej sytuacji do dyspozycji. Dziecko musi zyskać poczucie, że warto było powiedzieć o swoim problemie. Podsumowując warto wychowywać swoje dziecko tak, aby wiedziało, że do rodzica może się zwrócić zawsze i ze wszystkim.

Warto wiedzieć:

art. 304 par. 1 Kodeksu postępowania karnego (ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks postępowania karnego, Dz.U.1997.89.555 ze zm.):
Każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu
ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję.

Polecamy:

Aspekty prawne przemocy rówieśniczej