Bóg najpełniej czuwa nad człowiekiem przez obiecanego potomka Dawida - Mesjasza

Aleksandra  Szwajcok

BÓG  NAJPEŁNIEJ  CZUWA  NAD  CZŁOWIEKIEM
PRZEZ  OBIECANEGO  POTOMKA  DAWIDA  -  MESJASZA

dla  klasy  IV

Cele:

• dydaktyczny - przekazujemy że przyjście potomka Dawida - Mesjasza jest wyrazem największej opieki Boga nad ludem;
  
• wychowawczy - kształtujemy postawę troski o bliźniego;
  
• inicjacyjny - wskazujemy na możliwości działania Boga "przez ręce" dziecka Bożego.
  

Treść  orędzia  zbawczego

    Dawid w młodości był pasterzem owiec. Bóg obdarza go uzdolnieniami i powagą, aby mógł kierować całym narodem. Przeświadczony, że ma realizować plan Boży, staje się obrońcą i opiekunem Izraela. W ten sposób widać już rysującą się w przyszłości postać potomka Dawida - wspaniałego Króla i Mesjasza.

WPROWADZENIE

    1.  Uświadamiamy dzieciom ważność codziennego kontaktu z osobami opiekującymi się. Wyjaśniamy istotę postawy czuwania.

    Miłość mamy do swojego chorego dziecka przejawia się w słowach i czynach. Czuwać to być blisko ukochanej osoby, czuwać to wsłuchiwać się w pragnienia drugiej strony, czuwać to stać na straży, by wróg lub ktoś niepożądany nie wtargnął do naszego życia.

    2.  Następnie pozwalamy dzieciom wyrazić gestem postawę czuwania i troski, np. lekko zamknięte dłonie jakby w środku znajdował się drogocenny, delikatny przedmiot, ręce wyciągnięte nad głową drugiego dziecka, szeroko otwarte oczy, nasłuchiwanie itp.

    Posłużyliśmy się takimi gestami, by odzwierciedlić to, co zrodziło się w naszym wnętrzu. Swoją troskę można wyrazić poprzez słowa i czyny innych osób, którym ufamy.

ROZWINIĘCIE

    1.  W tekście Pisma św. poszukujemy formy, jaką posługuje się Pan Bóg okazujący postawę czuwania i troski nad ludem wybranym. Przybliżamy osobę Dawida, przez którego Bóg czuwa nad światem, obiecując mu potomka - Mesjasza.

    W Jezusie Chrystusie Bóg wypełnia obietnicę.

    Wiele razy słyszeliście, że Bóg nas kocha, troszczy się o nas, czuwa nad nami. Przez kogo i w jaki sposób Bóg wyraził tę prawdę człowiekowi?

    "To mówi Pan Zastępów: Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z Tobą wszędzie, dokąd się udałeś (...) Dam ci sławę największych ludzi na ziemi" (2 Sm 7,8-9).

    2.  Dzieci tworzą na tablicy papierową laskę pasterską z poszczególnych elementów zawierających cechy Dawida: pasterz, władca, troszczy się o naród, czuwa nad narodem, opiekuje się narodem. Pozostałe czyny charakteryzujące tę postać katecheta umieszcza podczas wykładu, którego propozycja jest zamieszczona poniżej. W całości tworzona laska pasterska powinna wyglądać następująco:

    3.  Pan Bóg wybrał sobie Dawida na pasterza swojego ludu. Dawid był człowiekiem pełnym mądrości, dzielnym i roztropnym. Był człowiekiem, który głęboko wierzył Panu Bogu. Troszczył się o wiarę w narodzie wybranym. Zjednoczył państwo izraelskie, zaprowadził ład w całym Izraelu. Ustanowił Jerozolimę stolicą, zamierzał wybudować świątynię dla Boga. Przez czyny, wiarę Dawida Pan Bóg okazał ludowi wybranemu swoją miłość. Najdoskonalszym przejawem tej miłości jest wypełnienie obietnicy, którą Bóg przekazał Dawidowi przez proroka Natana.

    "Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twych wnętrzności i utwierdzę jego Królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu Ojcem, a on będzie Mi synem" (2 Sm 7,12-14a).

    4.  Poprzez dialog dzieci odkrywają, że obiecanym potokiem jest Jezus Chrystus. Potem następuje konkluzja - przykład poniżej.

    Bóg wybrał sobie Dawida, by okazać ludowi wybranemu, jak również nam - ludowi Bożemu w namacalny sposób swoją troskę i opiekę. Dawid jest tylko pośrednikiem w przekazaniu tej prawdy. Pan Bóg tak bardzo umiłował człowieka i czuwa nad nim poprzez to, że sam stał się Człowiekiem, przyjął na siebie trudy i radości dnia codziennego aż do śmierci na krzyżu, by nas odkupić i otworzyć drogę do życia wiecznego.

    Katecheta posługuje się kilkoma obrazami przedstawiającymi Jezusa Chrystusa czuwającego nad człowiekiem, np. Jezus troszczący się o chorych, Jezus głoszący dobrą nowinę, troszczący się o ubogich aż do śmierci krzyżowej - oddania życia.

ZAKOŃCZENIE

    1.  W wypracowaniu konkretnego działania korzystamy z opowiadania pt. "Ręce Jezusa" (B. Ferrero, Inne historie, Wydawnictwo Salezjańskie, Warszawa 1993, s. 102-103).

    Maj 1945 - druga wojna światowa zakończyła się. W małym miasteczku niemieckim kompania żołnierzy amerykańskich postanowiła odbudować kościół, zupełnie zniszczony przez bomby. Podczas wywożenia gruzu, jeden z żołnierzy znalazł głowę Jezusa ukrzyżowanego, była z pewnością bardzo stara. Uderzyło go piękno tego oblicza, pokazał je kolegom.

    - Poszukajmy dalszych kawałków i zrekonstruujmy krucyfiks - zaproponował jeden z żołnierzy.

    Wszyscy zaczęli bardzo cierpliwie przeszukiwać gruzy. Szukając tu i tam, przede wszystkim w pobliżu ołtarza, odnaleźli wiele fragmentów krzyża. Dwaj żołnierze cierpliwie zaczęli składać połamany krzyż. Ale nikt nie znalazł rąk Jezusa. Gdy kościół odbudowano, również krucyfiks wrócił na swoje miejsce, na ołtarzu. Brakowało jedynie rąk. Ale jeden z żołnierzy umieścił u stóp krucyfiksu kartkę z napisem: "Teraz mam jedynie twoje ręce".

    2.  Katechizowani dochodzą do wniosku, że nie należymy tylko do tych, nad którymi Bóg czuwa, ale tak jak Dawid mamy być pośrednikami w przekazywaniu opieki Bożej.

    3.  W zeszytach dzieci indywidualnie uzupełniają niedokończone: "Dziś Bóg ma tylko moje ręce, dlatego będę...".

    4.  Katechezę kończymy modlitwą (Psalmu 121).

Aleksandra Szwajcok - katechetka, referentka Wydziału Katechetycznego Kurii Metropolitalnej w Katowicach.

opr. ab/ab