Jak modlić się stronicą Biblii?

Formacja duchowa "...ku pokrzepieniu serc..."

FORMACJA DUCHOWA
"...KU POKRZEPIENIU SERC"

Aleksander Jacyniak SI

JAK MODLIĆ SIĘ STRONICĄ BIBLII?

Ten sposób pogłębionego kontaktu ze Słowem Bożym nawiązuje mocno do klasycznego schematu modlitwy medytacyjnej, zaproponowanego przez św. Ignacego Loyolę w książeczce "Ćwiczenia Duchowe".

1. Obieram wygodną, ale pełną szacunku wobec Boga pozycję ciała, w miejscu, gdzie czuję się spokojny, w miejscu, które mnie wycisza, uspokaja.

2. Nim otworzę Biblię, stawiam siebie w obecności Bożej, uświadamiam sobie, że staję przed Bogiem Jedynym, Wszechogarniającym, Wszystkowiedzącym i kochającym. Mam Mu tyle do powiedzenia, ale jeszcze więcej do usłyszenia, ponieważ On chce mi wiele powiedzieć w ciszy mojego otwarcia na Jego Słowo. Trwam przez kilka chwil w tym procesie uświadamiania sobie Bożej obecności.

3. Odczytuję powoli biblijny fragment od początku do końca, by go sobie wstępnie przyswoić, by przybliżyć go sobie w jego integralnej całości.

4. Proszę Pana, by pozwolił mi zrozumieć i przyjąć sercem to Słowo, które jest do mnie kierowane. Trwam w modlitwie przez jakiś czas, proszę Maryję, Tę, która była najdoskonalej zasłuchaną w Boże Słowo, które w Niej stawało się Ciałem, by była dla mnie wsparciem, bym wznosił się ku szczytom Jej całkowitej dyspozycyjności, Jej zawierzenia.

5. Powracam do stronicy Biblii, która jest przedmiotem mojej medytacji. Staram się odczytać ją znowu powoli, wejść w opisaną scenę, odtworzyć ją, wyobrazić ją sobie... Patrzę na to, co tam się dzieje, obserwuję osoby, ich gesty, zachowanie, słucham słów, które wypowiadają. Staram się wejść w dramaturgię sceny.

6. Staram się dostrzec, że Słowo jest skierowane do mnie, że z tego fragmentu wyłania się jakaś myśl, która mnie bardziej dotyka, która ku czemuś mnie popycha. Uświadamiam sobie, że to Słowo Boże otwiera przede mną nowe horyzonty. I jeśli widzę, że jakieś słowo, werset, zdanie bardziej mnie dotyka, nie staram się iść dalej, ale wokół niego ogniskuję moją modlitwę. Może to być modlitwa dziękczynienia, uwielbienia, modlitwa radości, prośba o przebaczenie, o miłosierdzie, o wsparcie, o pomoc.

7. Pozwalam, by Słowo Boże wprowadzało ład, bym pełniej mógł pojąć to, czego Pan oczekuje ode mnie w mojej konkretnej sytuacji, by odnawiało moje zaufanie do Pana i do siebie samego. Z wytrwałością proszę o te dary.

8. Jeżeli mam wrażenie, że już w sposób wystarczający zatrzymałem się nad danym słowem, zdaniem, wersetem, idę dalej przez tekst, nie starając się jednak o to, by za wszelką cenę dotrzeć do końca obranego fragmentu. Zbędny jest tu jakikolwiek pośpiech. Nie ilością rzeczy syci się dusza, ale głębią przeżycia.

9. W ciągu ostatnich minut staram się przejrzeć to, co Pan mi zasugerował podczas (w tym czasie) tego czasu modlitwy, jaki owoc, jaką myśl, jakie postanowienie wynoszę z modlitwy.

10. Dziękuję Bogu za ten czas. Proszę Go, by dał mi wytrwałość w realizowaniu tego, co we mnie zapoczątkował, zainspirował.

Podczas modlitwy medytacyjnej należy rozróżniać w swoich postawach: myślenie o Bogu od mówienia do Boga. Św. Ignacy ujmuje to następująco: "Ponieważ we wszystkich dalszych ćwiczeniach duchownych posługujemy się aktami rozumu, by rozważać i aktami woli, by miłować, należy przeto zwrócić uwagę na to, że w aktach woli, kiedy rozmawiamy ustnie lub myślnie z Bogiem, Panem naszym lub z jego świętymi, wymagane jest większe uszanowanie z naszej strony, niż gdy posługujemy się tylko rozumem dla zrozumienia" ("Ćwiczenia Duchowne" nr 3).

Św. Ignacy podaje również prostą i praktyczną metodę skupienia, uświadomienia sobie Bożej obecności: "Przez czas jednego Ojcze nasz... stanąć na jeden lub dwa kroki od miejsca, gdzie mam kontemplować lub rozmyślać, a wzniósłszy umysł ku górze rozważać, jak Bóg, Pan nasz, patrzy na mnie i wykonać akt uszanowania lub uniżenia się przed Bogiem" ("Ćwiczenia Duchowne" nr 75).