Sługa Boży Jan Paweł II świadczy o swej wierze w prawdziwą obecność Chrystusa w Eucharystii

W swojej encyklice o Eucharystii Ojciec Święty Jan Paweł II dał wzruszające świadectwo swojej dziecięcej wiary w Najświętszą Obecność: „Kilka lat temu obchodziłem pięćdziesiątą rocznicę moich święceń kapłańskich. Doznaję dziś łaski, że dane mi jest ofiarować Kościołowi tę Encyklikę o Eucharystii w Wielki Czwartek (2003), przypadający w dwudziestym piątym roku mojej posługi Piotrowej. Czynię to z sercem pełnym wdzięczności. Od ponad pół wieku, począwszy od pamiętnego 2 listopada 1946 roku, gdy sprawowałem moją pierwszą Mszę świętą w krypcie świętego Leonarda w krakowskiej katedrze na Wawelu, mój wzrok spoczywa każdego dnia na białej hostii i kielichu, w których czas i przestrzeń jakby «skupiają się», a dramat Golgoty powtarza się na żywo, ujawniając swoją tajemniczą «teraźniejszość». Każdego dnia dane mi było z wiarą rozpoznawać w konsekrowanym chlebie i winie Boskiego Wędrowca, który kiedyś stanął obok dwóch uczniów z Emaus, ażeby otworzyć im oczy na światło, a serca na nadzieję (por. Łk 24, 11-35).

2. Jan Paweł II wierzył i nauczał, że Eucharystia jest skarbem Kościoła, sercem świata i zadatkiem szczęśliwej wieczności

„Pozwólcie, umiłowani Bracia i Siostry, że w świetle waszej wiary i ku jej umocnieniu przekażę wam to moje świadectwo wiary w Najświętszą Eucharystię. Ave, verum corpus natum de Maria Virgine, vere passum, immolatum, in cruce pro homine! (Witaj, prawdziwe ciało zrodzone z Maryi Dziewicy, prawdziwie umęczone, złożone w ofierze na krzyżu, za człowieka). Oto skarb Kościoła, serce świata, zadatek celu, do którego każdy człowiek, nawet nieświadomie, podąża; wielka tajemnica, która z pewnością nas przerasta i wystawia na wielką próbę zdolność naszego rozumu do wychodzenia poza pozorną rzeczywistość. Tutaj nasze zmysły nie sięgają – visus, tactus, gustus in te fallitur (Wzrok, dotyk i smak myli się w poznaniu Ciebie), jak to jest powiedziane w hymnie Adoro te devote (Uwielbiam Cię nabożnie), lecz wystarcza nam sama wiara, zakorzeniona w Słowie Chrystusa i przekazana nam przez Apostołów. Pozwólcie, że podobnie jak Piotr pod koniec mowy eucharystycznej w Janowej Ewangelii, w imieniu całego Kościoła, w imieniu każdego i każdej z Was powtórzę Chrystusowi: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego» (J 6, 68)”¹.

Ojciec Święty napisał, że u progu trzeciego tysiąclecia my wszyscy, dzieci Kościoła, jesteśmy zachęcani do podjęcia z odnowionym zapałem drogi życia chrześcijańskiego. Program – na nowe tysiąclecie - już istnieje: ten sam, co zawsze, zawarty w Ewangelii i w żywej Tradycji. Jest on skupiony w istocie rzeczy wokół samego Chrystusa, którego mamy poznawać, kochać i naśladować, aby żyć w Nim życiem Trójcy Świętej i z Nim przemieniać historię aż osiągnie swą pełnię «w niebieskim Jeruzalem»². „Wypełnianie tego programu odnowionej gorliwości w życiu chrześcijańskim wiedzie przez Eucharystię. Każdy krok ku świętości, każde działanie podjęte dla realizacji misji Kościoła, każda realizacja programów duszpasterskich winny czerpać potrzebną siłę z tajemnicy eucharystycznej i ku niej się kierować jako do szczytu. W Eucharystii mamy Jezusa, Jego odkupieńczą ofiarę, mamy Jego zmartwychwstanie, mamy dar Ducha Świętego, mamy adorację, posłuszeństwo i umiłowanie Ojca. Jeżeli zaniedbamy Eucharystię, jak będziemy mogli zaradzić naszej nędzy?”³.

„Poświęcając Eucharystii całą uwagę, na jaką zasługuje, oraz dokładając wszelkich starań, aby nie umniejszyć jakiegokolwiek jej wymiaru czy wymogu, stajemy się rzeczywiście świadomi wielkości tego daru. (...) Kościół, powodowany miłością, troszczy się o przekazywanie kolejnym pokoleniom chrześcijan wiary i nauki o Tajemnicy eucharystycznej, tak aby nie została zagubiona choćby najmniejsza jej cząstka. Nie ma niebezpieczeństwa przesady w trosce o tę tajemnicę, gdyż «w tym Sakramencie zawiera się cała tajemnica naszego zbawienia»”⁴.

3. Uczucie zdumienia Papieża-Polaka wobec Tajemnicy Eucharystii

Jan Paweł II zostawił nam również wspaniałe świadectwo dotyczące osobistej adoracji Najświętszego Sakramentu: Pięknie jest zatrzymać się z Chrystusem „i jak umiłowany Uczeń oprzeć głowę na Jego piersi (por. J 13, 25), poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca. Jeśli chrześcijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach przede wszystkim «sztuką modlitwy», jak nie odczuwać odnowionej potrzeby dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości? Ileż to razy, moi drodzy Bracia i Siostry, przeżywałem to doświadczenie i otrzymałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie!”⁵.

Na krótki czas przed odejściem z tego świata Sługa Boży napisał, że inicjatywa ustanowienia Roku Eucharystii (2004-2005) zrodziła się u niego „ze zdumienia, jakie budzi się w Kościele przed tą wielką Tajemnicą”. I dodał: „To zdumienie nieustannie ogarnia moją duszę (...). Uważam za wielką łaskę dwudziestego siódmego roku posługi Piotrowej (...) możliwość wezwania teraz całego Kościoła do kontemplowania, wielbienia, adorowania w najszczególniejszy sposób tego niewysłowionego Sakramentu. Niech Rok Eucharystii będzie dla wszystkich cenną okazją do uświadomienia sobie na nowo tego, jak niezrównany skarb powierzył Chrystus swemu Kościołowi. Niech pobudza do celebrowania jej [Eucharystii] w sposób żywszy, i bardziej świadomy, a z tego niech wypływa życie chrześcijańskie przemienione miłością”⁶.

4. „Testamentalna” odezwa do poszczególnych stanów i grup wiernych

Na koniec Ojciec Święty zwrócił się niejako z odezwą do poszczególnych stanów i grup wiernych w Kościele: „Wam, drodzy Bracia w Biskupstwie, powierzam ten rok, pewny, że przyjmiecie moje wezwanie z całym apostolskim zapałem. Wy, kapłani, którzy każdego dnia powtarzacie słowa konsekracji, jako świadkowie i głosiciele tego wielkiego cudu miłości, dokonującego się w waszych rękach, otwórzcie się na łaskę tego specjalnego roku, sprawując codziennie Mszę świętą z radością i zapałem, takimi jak za pierwszym razem, i chętnie trwając na modlitwie przed tabernakulum. Niech będzie to rok łaski dla was diakoni (...) lektorzy, akolici, nadzwyczajni szafarze Komunii świętej, (...) przyszli kapłani (...), osoby konsekrowane (...). Wy wszyscy wierni, odkrywajcie na nowo dar Eucharystii jako światło i moc dla waszego codziennego życia w świecie, w wykonywaniu waszych zawodów i w różnych sytuacjach. Przede wszystkim odkrywajcie Go, żyjąc w pełni pięknem i misją rodziny. I wreszcie wiele oczekuję od was, młodzi (...) Przynieście na spotkanie z Jezusem ukrytym w Eucharystii cały entuzjazm waszego młodego wieku, waszej nadziei, waszej zdolności miłowania”⁷.

W ostatnim punkcie swojej encykliki o Eucharystii Jan Paweł II pouczył nas, że Chrystus w pokornym znaku chleba i wina, przemienionych w Jego Ciało i Jego Krew, wędruje razem z nami, jako nasza moc i nasz wiatyk, i czyni nas świadkami nadziei dla wszystkich. Jeżeli wobec tej tajemnicy rozum doświadcza własnych ograniczeń, to serce oświecone łaską Ducha Świętego dobrze wie, jaką przyjąć postawę, zatapiając się w adoracji i w miłości bez granic. W końcu Papież zachęcił nas, byśmy uczynili naszymi uczucia świętego Tomasza z Akwinu, doskonałego teologa i zarazem gorliwego kantora Chrystusa eucharystycznego; byśmy pozwolili, aby i nasza dusza otworzyła się w nadziei na kontemplację celu, do którego tęskni serce spragnione radości i pokoju:

Bone pastor, panis vere, Dobry Pasterzu, prawdziwy Chlebie,

Iesu, nostri miserere. Jezu, zmiłuj się nad nami:

nakarm nas i strzeż, / doprowadź nas do wiecznych dóbr /

w krainie żyjących. / Ty, który wszystko wiesz i możesz,/

Który nas karmisz na ziemi, / Wprowadź Twych braci /

Na ucztę niebieską. / Do radości Twoich świętych”⁸.

Zakończmy to rozważanie wspólną modlitwą z naszym Ojcem Świętym: „Mane nobiscum, Domine! Podobnie jak dwaj uczniowie z Ewangelii, prosimy Cię, Panie Jezu, pozostań z nami. Ty, Boży Wędrowcu, który znasz nasze drogi i nasze serca, nie dozwól, byśmy pozostali więźniami wieczornych cieni. Wspieraj nas, gdy jesteśmy utrudzeni, przebacz nasze grzechy, kieruj naszymi krokami na drogach dobra. Błogosław dzieciom, młodzieży, starszym, rodzinom, a zwłaszcza chorym. Błogosław kapłanom oraz osobom życia konsekrowanego. Błogosław całej ludzkości. W Eucharystii jesteś «lekarstwem na nieśmiertelność»; obdarz nas pragnieniem pełni życia, które nam pomoże iść po tej ziemi jako ufni i radośni pielgrzymi, wpatrzeni zawsze w cel życia bez końca. Zostań z nami, Panie! Zostań z nami! Amen”⁹.

*****

Przypisy:

opr. mg/mg