Posłuszeństwo

Miałem trudny tydzień. Mimo to, była w nim taka chwila, gdy sobie pomyślałem, z wielką wdzięcznością do Boga, że gdy spojrzę za siebie, wszystko, co dotychczas mi się w życiu przydarzyło, miało jakiś sens. To było dziwne uczucie, ale bardzo wyraźne.

Wcześniej tego nie widziałem. Wiedziałem, że miałem w swoim życiu porażki, upadki, grzechy, problemy – i te aspekty wydawały mi się jakąś przegraną, zmarnowaniem czegoś.

Mocne to było przeświadczenie, współbrzmiące z głosem Boga przywołanym przez Proroka Jeremiasza:

Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem

Nawet przecież wtedy, gdy ja nie domagam, Bóg jest mi Bogiem, a ja jestem z Jego ludu.

Być może jest tak, że te wszystkie pozornie nieudane sprawy mojego życia, których żałuję, których wolałbym, żeby się w ogóle nie wydarzyły lub chciałbym o nich zapomnieć, które były jakimś bólem i cierpieniem, zaprowadziły mnie do posłuszeństwa Bogu. Oby tak właśnie było.

Autor Listu do Hebrajczyków mówi o Jezusie:

I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał.

Może cierpienie prowadzi do posłuszeństwa i w moim życiu?

Posłuszeństwo nie jest dziś modną postawą. Jednak w życiu wiary jest niezbędne. Jest oznaką zaufania Bogu, nie sobie. Jest prawidłowym ustawieniem swoich priorytetów. Jak mówi sam Jezus:

Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

Służyć Jezusowi, iść za Nim oznacza ni mniej ni więcej być Mu posłusznym. Po co jednak to wszystko? Bo jak mówi dalej Jezus:

A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec.

To jest niesamowita perspektywa: Bóg, który chce uczcić człowieka!

Innymi słowy nazywa się to Niebo.

Boże, ucz mnie posłuszeństwa, które otwiera mi Niebo. Przez Swoją śmierć i zmartwychwstanie przyciągnij mnie do Siebie.

Szczęść Boże

Andrzej Cichoń

Rozważanie napisane na V niedzielę Wielkiego Postu - 18. 03. 2018 r.

opr. ac/ac