Zaufanie

Pierwsze czytanie to przepiękna opowieść o tym, jak w cudowny sposób Prorok Eliasz uratował od głodu wdowę i jej syna w Sarepcie. Powiedział do niej:

Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i swemu synowi zrobisz potem. Bo tak mówi Pan, Bóg Izraela: Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się…

Widząc w jak rozpaczliwej sytuacji się znalazła, mogła odpowiedzieć Eliaszowi: „Wierzę ci, ale najpierw sprawdzę, czy to działa. Zrobię ostatni posiłek sobie i synowi, a jeśli mówisz prawdę, to i tobie, proroku wystarczy i potem już możemy jeść w trójkę.” Jednak, dzięki Bogu, nie tak potoczyła się historia. Wdowa zaufała:

Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień.

Podobnie było z wdową w Świątyni Jerozolimskiej, na którą wskazał Pan Jezus:

Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie.

Miała pełne prawo zadbać najpierw o siebie. Jednak zaufała – wiedziała, ze Bóg się o nią zatroszczy.

Nam też przydarzają się różne trudne sytuacje. My też miewamy różnego rodzaju niedostatki zarówno duchowe, jak i materialne. Czasem wpadamy w panikę, w rozpacz, nie widzimy już żadnego wyjścia. Mamy jednak tę przewagę, że jako osoby wierzące, możemy z naszymi przeróżnymi biedami zwrócić się do naszego Ojca. Czy potrafimy Mu zaufać?

Ty Boże wiesz, jak jestem lichym człowiekiem. Mam swoje liczne braki w różnych aspektach swojego życia. Nade wszystko zaś jestem marnym grzesznikiem. Daj mi jednak tę pewność zaufania, iż:

Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.

Andrzej Cichoń

Rozważanie napisane na niedzielę 11. 11. 2018 r.

opr. ac/ac