Bogactwo Księgi Rut - dzień drugi

I poszedł mąż z Betlejem judzkiego, aby przebywać na polach Moabu, on i jego żona i dwóch jego synów.

Kto podejmuje decyzję opuszczenia przeznaczonej mu przez Boga ziemi, przeznaczonego mu sposobu życia czy powołania, traci swoją tożsamość. Pozostaje „jakimś” mężem, „jakąś” żoną, „jakimiś” synami. Dla niego samego, jego imię przestaje mieć znaczenie. Każdy bunt wobec Stwórcy czyni „nijakim”, anonimowym. Prowadzi do utraty we własnych oczach rozpoznawalności, jakiejś swoje szczególnej cechy, swojej twarzy. Kto mówi Bogu „nie”, zawsze znajdzie jakieś usprawiedliwienie, motywację. Stare interpretacje rabinackie (Ruth Rabba) podpowiadają, iż prawdziwym motywem opuszczenia Betlejem była niechęć dzielenia się swoim majątkiem z cierpiącymi głód ziomkami. Kiedy w domu chleba zaczyna go brakować, ten, który go ma, ucieka, by mieć „święty spokój”, by nikt mu się nie naprzykrzał. Kto nie słucha Boga, nie słyszy człowieka. Zamknięcie na Boga zamyka na człowieka. Każdy bunt wobec Boga, jest chłodną kalkulacją opartą na fałszu. Czyż nie sensowne jest wyjście z miejsca, gdzie nie ma chleba? Jest. Podobnie przecież postąpił Abraham. Ale miał on dwa ważne atuty: wiarę i  posłuszeństwo Bogu. Opuszczenie Betlejem, nie wiązało się z  przekroczeniem Prawa. Owszem, ale było wyłamaniem się ze wspólnoty, porzuceniem jej, odwróceniem się od dzielenia jej losów. Troska o byt rodziny jest czymś chwalebnym. Czy jednak chleb warty jest zdrady Boga?

opr. ab/ab