Szósty znak niewidzialnego

Po sakramentach chrześcijańskiego wtajemniczenia i uzdrowienia zatrzymujemy się przy kolejnym widzialnym znaku niewidzialnego Boga. Kapłaństwo jest sakramentem posługi apostolskiej, poprzez którą Kościół realizuje misję otrzymaną od Chrystusa.

Na próżno szukać na kartach Katechizmu rozdziału poświęconego sakramentowi kapłaństwa. Został on bowiem scharakteryzowany w rozdziale „Sakramenty w służbie Komunii" jako sakrament święceń (ordinatio). W Kościele istnieją pewne stany, a włączenie do każdego z nich - biskupów, prezbiterów, diakonów, małżonków, dziewic, wdów czy katechumenów- dokonuje się na mocy obrzędu konsekracji, błogosławieństwa lub sakramentu. Obecnie termin ordinatio jest „zarezerwowany dla aktu sakramentalnego, który włącza do stanu biskupów, prezbiterów i diakonów" (KKK 1538). Tym, który przyjmuje ich - na mocy święceń - w służbę Kościołowi jest sam Chrystus, zaś widzialnym znakiem owego doniosłego aktu jest włożenie rąk przez biskupa i modlitwa konsekracyjna.

Gdy Kościół traci kapłana...

Oto glosy kilku internautów, po niedawnej rezygnacji znanego kapłana, na stronach Ekumenicznej Agencji Informacyjnej:

- „Mnie się wydaje, że trzeba szanować decyzję ks. Tomasza Węcławskiego. Tym bardziej że powiedział: «Zamierzam działać publicznie». Przyjdzie czas i może kiedyś znany teolog fundamentalny Węcławski coś wytłumaczy. Po prostu trzeba dać jemu czas..." - ELL

- „(...) Nie wiem, za co mogę szanować decyzję pasterza, który wyrzeka się powierzonych mu owiec. Nie mogę szanować decyzji kapłana, który traktuje swoją posługę jako zawód wyuczony i praktykowany. Transakcjonizm (ja owieczki pocieszam, a one mnie sponsorują) jest straszliwą redukcją chrześcijaństwa do kolejnej ideologii humanitaryzmu społecznego. Jako ortodoks nie mogę się z tym zgodzić. Zgadzam się natomiast, że ksiądz potrzebuje czasu. Na pokutę. Wielki Post jest idealnym momentem na ponowne narodziny" - didym

„Nie będę polemizował na temat, czy ksiądz zrobił dobrze, czy źle, rzucając posługę kapłańską w jej materialnym wymiarze. Faktycznie -o czym wielu komentatorów zapomina - jest i będzie księdzem. Ten sakrament wyciska niezatarte piętno (jak chrzest i bierzmowanie) na duszy tego, kto go przyjmuje. Proszę więc nie nazywać księdza tylko profesorem. Jest księdzem, choć niestety... księdzem, który odszedł z posługi. Modlę się za niego i polecam go modlitwie innych" - canonicus

Kapłaństwo wiernych

Cóż, odejście prezbitera ze stanu kapłańskiego jest za każdym razem poważnym dramatem. I to nie tylko tego, który odchodzi, ale i całej wspólnoty. Już Sobór Trydencki twierdził, że kapłaństwo - podobnie jak chrzest i bierzmowanie-wyciska na zawsze na duszy człowieka niezatarte znamię duchowe. Kościół głosi więc, że raz przyjęty sakrament święceń jest ważny do końca życia.

Kapłaństwo wywodzi się od Jezusa Chrystusa, który ustanowił je podczas Ostatniej Wieczerzy, jako Arcykapłan i jedyny Pośrednik. To On powołał apostołów na głosicieli Dobrej Nowiny, a także na pasterzy tych wszystkich, którzy uwierzą w Ewangelię. To właśnie Jego Osobę, Najwyższego Kapłana i Głowę, zastępuje (in persona) na mocy konsekracji każdy kapłan, pełniąc posługę święceń. A jest to posługa służebna wobec ludzi i wspólnoty Kościoła.

Należy jednak pamiętać, że wszyscy zostaliśmy konsekrowani przez chrzest i bierzmowanie do kapłaństwa wiernych. Dzięki temu cała nasza wspólnota ma charakter kapłański.

Biskupi, prezbiterzy, diakoni

Wspólnemu kapłaństwu wiernych służy kapłaństwo urzędowe, czyli hierarchiczne. „Bez biskupów, kapłanów i diakonów nie ma Kościoła" - pisał św. Ignacy Antiocheński. Zgodnie z tradycją sięgającą początków istnienia Kościoła, pierwsze miejsce w trójstopniowym kapłaństwie hierarchicznym zajmuje posługa biskupów, którzy - jako następcy apostołów - otrzymują pełnię sakramentu święceń.

Współpracownikami biskupów są prezbiterzy, którzy podczas święceń składają swemu biskupowi przyrzeczenie posłuszeństwa. To im biskup powierza misję kierowania wspólnotą parafialną albo rozmaite funkcje kościelne. W Kościele łacińskim osoby przyjmujące święcenia biskupie i kapłańskie zobowiązują się do życia w celibacie, który jest bezżennością dla królestwa niebieskiego.

Trzeci stopień stanowią diakoni, którzy w łączności z biskupem i jego kapłanami mają służyć ludowi Bożemu. Ich święcenia upoważniają nie do kapłaństwa, lecz do posługi, czyli sprawowania innych ważnych funkcji „w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa" (KKK 1596). W praktyce oznacza to, że diakon może być szafarzem większości sakramentów poza pokutą, Eucharystią i namaszczeniem. Po Soborze Watykańskim II przywrócono w Kościele diakonat stały, do którego przyjmowania dopuszczono żonatych mężczyzn, za zgodą ich małżonek. .

opr. mg/mg