Prosząc o łaskę zdrowia

W naszej diecezji przybywa parafii, w których są organizowane modlitwy w celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od Boga. Dlaczego przyciągają one rzesze wiernych?

Rzeczywiście, oprócz Dnia Chorego obchodzonego 11 lutego, w liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Lourdes,niektórzy duszpasterze w ciągu roku organizują w swoich parafiach systematycznelub okazjonalne spotkania modlitewne o uzdrowienie. Duża frekwencja świadczy ogłębokim przekonaniu, że wszelkie uzdrowienia pochodzą od Boga. Jest też wyrazem wiary, iż Jezusowe zapewnienie: „o cokolwiek byście prosili Ojca, dawam w imię moje” (J 16,23), jest ciągle aktualne.

Modlitwa o uzdrowienie była tematem spotkania biskupa siedleckiego z księżmi naszej diecezji. Odbyło się ono 31 stycznia. Zczego wynika troska o właściwe przygotowanie i przeprowadzenie tego rodzajumodlitw?

Niepokoi zjawisko tworzenia wokół nich sensacji. Niektórzy organizatorzy przejawiają wielką kreatywność w kształtowaniu tych spotkań, bardziej rozbudzając emocje uczestników, niż respektując dyscyplinę kościelną, która zawsze domaga się roztropności oraz posłuszeństwa Kościołowi.

Zdarza się również, że prowadzący modlitwy o uzdrowienie wprowadzają różne znaki i wymyślają formuły, które osłabiają świadomość, że to Bóg jest źródłem wszelkich łask, a nie Matka Boża czy święci, a tym bardziej jakiś udziwniony obrzęd. U osób religijnie wrażliwych takim działaniem wywołują niepokój, zaś w ludziach opłytkiej, czasem dewocyjnej pobożności budzą, a nawet intensyfikują pretensjonalność. Ci drudzy domagają się coraz to nowych form, bo te stosowane zgodnie z nauką Kościoła wydają się nieskuteczne. Stąd potrzeba ewangelizacji uczestników takich spotkań.

Jakie dokumenty wyrażają oficjalne stanowisko Kościoła w sprawie modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od Boga?

Stolica Apostolska omawia tę kwestię w „Instrukcji o modlitwach o uzdrowienie od Boga”z 14 września 2000 r., autorstwa Kongregacji Nauki i Wiary. Zawiera ona teologiczne uzasadnienie dla takiej formy modlitw oraz określa zasady ich przeprowadzania. Wydaje się, że w niektórych przypadkach duchowni zaangażowani w organizowanie spotkań modlitewnych o uzdrowienie nie zadali sobie trudu przyswojenia nauczania Kościoła w tej kwestii. A właśnie to skutecznie zabezpiecza zarówno przed samowolą, brakiem poszanowania dla Bożego objawienia i misteriów Chrystusa, jak i przed bezkrytycznym oczekiwaniem na natychmiastową ingerencję Boga.

Jaknależy korzystać z liturgicznych form modlitwy o uzdrowienie?

Treść form liturgicznych tłumaczy soborowa definicja liturgii. „Słusznie zatem przetouważa się liturgię za wypełnianie kapłańskiej funkcji Jezusa Chrystusa; w niej przez znaki dostrzegalne wyraża się i w sposób właściwy dla poszczególnych znaków dokonuje uświęcenie człowieka, a Mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa, to jest Głowa ze swymi członkami, sprawuje pełny kult publiczny” (Konstytucja oliturgii świętej, nr 7). Liturgia jest miejscem i sposobem doświadczania zbawczej obecności paschalnego Chrystusa. W czynnościach liturgicznych najistotniejsze jest uświęcające działanie Boga. Odpowiedzią człowieka uświęcanego staje się kult, czyli uwielbienie Boga. Te dwa elementy występują wkażdej czynności liturgicznej: sakramentach, sakramentaliach, liturgii godzin i celebracjach roku liturgicznego. Człowiek wierzący doświadcza w nich, w różny sposób, zbawczej obecności zmartwychwstałego Pana.

Formy modlitwy o uzdrowienie zawarte są w księgach liturgicznych zatwierdzonych przez kompetentną władzę kościelną. W Mszale rzymskim znajduje się formularz mszalny za chorych. Podczas sprawowania Najświętszej Eucharystii, także według tego formularza, nie wolno wprowadzać żadnych liturgicznych czy pozaliturgicznych modlitw o uzdrowienie, oprócz specjalnej intencji w modlitwie wiernych.

Czy adoracja Najświętszego Sakramentu jest formą modlitwy o uzdrowienie?

Wspomniany dokument Stolicy Apostolskiej przypomina, że podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu nie można wysuwać na pierwszy plan pragnienia uzdrowienia chorych.Wówczas wystawienie zatraca własną celowość. Adoracja eucharystyczna maprowadzić wiernych do uznania przedziwnej obecności Chrystusa i zaprasza ich doduchowego zjednoczenia z Nim, zjednoczenia, które swój szczyt znajduje wKomunii sakramentalnej.

Adoracja jest szczególnym wyrazem uwielbieniaobecności zmartwychwstałego Chrystusa. Staje sięona przedłużeniem Jego sakramentalnej obecnościpo zakończeniu celebracji Ofiary eucharystycznej. Obecność zmartwychwstałegoPana w sakramencie Eucharystii czyni Go Emmanuelem, Bogiem bliskim wszystkichludzkich spraw. On daje siebie swoim chorymwyznawcom w Komunii św. poza Mszą św. Jego wyznawcy mogą Go adorować. Dzięki adoracjieucharystycznej człowiek potrafi łatwiej zrozumieć sens wydarzeń, w których naco dzień uczestniczy, i przyjmować także trudne doświadczenia, również chorobęi cierpienie, które Opatrzność na niegodopuszcza. Wtedy łatwiej jest wszystko czynić na chwałę Boga.

Dlaczegocelebracja słowa Bożego stanowi formę modlitwy o uzdrowienie?

Ponieważma ono moc uzdrawiania. Gdy setnik z Kafarnaum zwrócił się do Jezusa w sprawiesparaliżowanego i bardzo cierpiącego sługi, powiedział On: „Przyjdę i uzdrowięgo”. Wtedy dowódca pogański rzekł: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł poddach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie”. Jezuspochwalił jego wiarę i powiedział: „«Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś».I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie” (Mt 8,8-13).

Słowo Boże nie jest tylko informacją o Bogu,który uzdrawiał, ale uobecnia Go i aktualizuje Jego zbawcze ingerencje. Stanowi element zbawczego dialogu Boga zczłowiekiem, bo „gdy w Kościele czyta się Pismo Święte, On samprzemawia” (KL art. 7). Odpowiedzią słuchaczy jest wiara. Ta bowiem rodzi sięze słuchania orędzia zbawienia (Rz 10,17).

To właśnie wiara religijna stanowi istotnąwewnętrzną dyspozycję człowieka modlącego się o uzdrowienie.

Wiara to „tak” człowieka, którepozwala, aby Boże myśli weszły do jego myśli. To przylgnięcie rozumu i woli doBożej prawdy. Ta zaś nie pokrywa się z oczywistością naukową. Wiara religijnaopiera się na świadectwie Boga. Owszem, jest ona zgodna z rozumem człowieka iwewnętrznie logiczna, ale swą wartość otrzymuje z nadprzyrodzonego działaniaDucha Świętego. Wiara jest „sprawnością”, wlaną razem z łaską chrztu, doprzyjęcia Boga. To także akt osobisty i osobowy człowieka, który jako osobarozumna i wolna potrafi zaufać osobowemu Bogu. Wiara manifestuje się życiem zwiary. A ono polega na kierowaniu się logiką Ewangelii, a nie jakąkolwiekpoprawnością, także polityczną czy ideologiczną lub partyjną.

Cocharakteryzuje pozaliturgiczne wspólnotowe spotkania modlitewne o uzdrowienie?

Najpierwważna konstatacja: winny być one prowadzone w odmienny sposób od celebracji liturgicznych. Mogą mieć formę katechezy połączonej ze świadectwami. Podczas takich spotkań można stosować formy modlitwy spontanicznej lub wykorzystując teksty modlitewne, poprawne teologicznie. Można odmawiać różaniec z dopowiedzeniami. Jest możliwe, aby podczas takich modlitw stosować gest włożenia rąk, gest błogosławieństwa w imię Boga, przypominający także o uświęcającym działaniu Ducha Świętego w Kościele. Można organizować adorację krzyża i ucałowanie relikwii świętych, jak też odbywać procesje.

Jest rzeczą konieczną, by przewodniczący spotkaniom modlitewnym kontrolowali emocje zgromadzonych oraz zapobiegali ewentualnym wybuchom histerii. Mają zadbać o to, by forma tych spotkań nie wywoływała sensacji oraz nie była sztuczna i teatralna, jak też dołożyć wszelkich starań, by tworzyć i utrzymać w zgromadzeniu atmosferę prawdziwej pobożności. Winni zachować niezbędną roztropność, jeżeli wśród uczestników nastąpi uzdrowienie.

Czy organizatorzy spotkań modlitewnych o uzdrowienie są charyzmatykami?

Niektóre grupy lub ich liderzy przypisują sobie czasem domniemany charyzmat uzdrawiania. Kościół, w oparciu o Boże objawienie, potwierdza istnienie charyzmatów, bo „jednemu dany jest przez Ducha darmądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu”(1Kor, 12,8-9). To Duch Święty, a nie wspólnota modlitewna, jest dawcą charyzmatów. Jeśli ktoś taki duchowy dar otrzymał, to jego działanie jestzawsze ukierunkowane na budowanie jedności Kościoła. Korzystanie z tego daru dokonuje się w posłuszeństwie Kościołowi. Jeśli posłuszeństwa brak, to znak, że człowiek staje się narzędziem złego ducha.

Jak teologia uzasadnia praktyki modlitw o uzdrowienie?

Chrystus zachęca, aby odkupieni przez niego grzesznicy z ufnością zwracali się do Boga w różnych swoich potrzebach. „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą” (Mt 7,7).

Tajemnica wysłuchania jest w Bogu, który zawsze wysłuchuje, jeśli to jest potrzebne dla zbawienia proszącego czy jego bliźnich. Ale skuteczność modlitwy zależy w pewnym zakresie od człowieka. Człowiek otwarty przez wiarę na Boga rozumie, że modlitwa nie jest „szantażem” wobec Niego, ale pokornym: „Jeśli chcesz, użycz łaski, o którą proszę. Jednak nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”.

W modlitwach w celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od Boga chodzi nie tylko o uzyskanie łaski zdrowia, ale także przyjęcie choroby i cierpienia jako formy uczestnictwa w zbawczym cierpieniu Jezusa. Cierpienie jest łaską, owszem, trudną łaską. Chrystus zapewniał nawróconego Szawła: „Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali” (2 Kor 12,9). Św. Paweł, rozumiejąc znaczenie cierpienia, z pokorą wyznaje: „w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała,którym jest Kościół” (Kol 1,24).

Dziękuję za rozmowę.

Echo Katolickie 8/2015

opr. ab/ab

Copyright © by Echo Katolickie