A cóż ja dla was za ekscelencja?

Jako klerycy lubiliśmy go bardzo, bo był dobry. Stara formacja, wymagający od siebie i od innych, do tego ojcowskie serce, życzliwość, szanował każdego człowieka. Nazywaliśmy go „Papą”. Był rzeczywiście ojcem - tak bp. Ignacego Świrskiego wspomina o. Leon Knabit.

To właśnie z rąk bp. Ignacego, obecnie sługi Bożego, znany benedyktyn i publicysta przyjął święcenia kapłańskie. W wielu wywiadach podkreśla, iż ówczesny ordynariusz diecezji podlaskiej wywarł wpływ na życie najpierw młodego kleryka, a potem księdza i zakonnika. „Ubóstwo nadzwyczajne, jak na biskupa, tak jak nasz papież Franciszek: chodził do biedaków, swoją pensję im rozdawał. Gdy patrzyłem na niego, myślałem: pamiętaj, taki jest ksiądz. To, że biskup, nie było ważne” - wyznał w jednym z prasowych artykułów o. Leon. Z kolei w publikacji ks. Józefa Skorodiuka „Człowiek Boży...” opowiadał, że kiedy klerycy chodzili po dwóch, by służyć biskupowi do Mszy św., mogli liczyć na śniadanie.

Papa i przyjaciel

Zakonnik podkreślił, że bp Ignacy nie lubił, gdy nazywano go ekscelencją. „A cóż ja dla was za ekscelencja? Ekscelencja to wasz rektor, biskup, sufragan. A ja - pasterz, a że biskup, no to arcypasterz” - odpowiadał. „I mówiliśmy: proszę arcypasterza. Pił zwykle herbatę z mlekiem, tzw. bawarkę, i jadał czarny wiejski chleb. Kiedy poprosił go któryś z nas o możność skosztowania tego biskupiego chleba. «Nu, proszę, oj gorzki on, gorzki»” - dodał o. Knabit, zaznaczając, iż do seminarium przyszli kandydaci do stanu kapłańskiego zawsze wracali radośni i podniesieni na duchu. „Wiedzieliśmy, że mamy w arcypasterzu przyjaciela. Nie bez podstawy powtarzano też wśród kleryków, że gdy Papa był obecny na sesji profesorów seminarium, nie było wypadku, by któregoś z alumnów usunięto”.

Przyjął nas z sercem

W książce ks. J. Skorodiuka możemy też przeczytać wspomnienia zmarłego w 2010 r. ks. prałata Zdzisława Oziembły: „Najbliżej zetknąłem się z ks. biskupem Świrskim w połowie kwietnia 1952 r. Przyjechałem z Włodawy razem ze swoją ukochaną matką Eugenią do Siedlec i stanęliśmy przed ks. biskupem ordynariuszem. Byłem wyczerpany, bez sił, po przebyciu długiej i ciężkiej choroby zapalenia ogólnego stawów i osierdzia. Biskup przyjął nas z sercem jak kochający ojciec. Uważnie wysłuchał, wypytał i do czasu wyzdrowienia przyjął pod swoją opiekę”. (...) „Umiał cierpliwie słuchać biednych, chorych, cierpiących i chętnie, z sercem im pomagał. Myślę, że już dawno jest w Niebie”.

Świętość nade wszystko

Takich wspomnień jest wiele. O bp. I. Świrskim jako ojcu kapłanów mówił także podczas lipcowej Mszy św. w intencji jego beatyfikacji postulator procesu ks. Mariusz Świder. - W swej pasterskiej posłudze wiele miejsca poświęcił trosce o kapłanów. Zabiegał jak ojciec rodziny nie tylko o warunki życiowe dla swoich księży, ale nade wszystko o ich czystość przekazu wiary, życie moralne, a także o świętość. Zależało mu na tym, by jego kapłani, którzy będą głosić Ewangelię ludziom, byli święci. Wiedział bowiem, że od świętości kapłana zależy świętość wiernych. Mawiał, że najskuteczniejszą dziś bronią w rękach kapłana w walce z bezbożnictwem jest osobista jego świętość - podkreślał ks. Świder, dodając, iż podczas swojej 22-letniej posługi bp Ignacy wyświęcił aż 149 księży. - Uważał kapłaństwo za największy zaszczyt, godność. Przypominał księżom, że w sposób szczególny są oni solą ziemi i światłością świata. Mówił: kapłan ma chronić dusze ludzkie od zepsucia. Bez tej soli, bez pracy duchowieństwa nie da się wychować człowieka na obraz i podobieństwo Boga - przypomniał słowa sługi Bożego postulator, dodając, że bp Świrski krzewił wśród duchowieństwa ideę poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa, a w swojej posłudze zwracał uwagę na relację między biskupem i kapłanami, podkreślając w sposób szczególny kwestię posłuszeństwa. - W jego zachowaniu widział szansę na zachowanie jedności Kościoła oraz siłę do konfrontacji z zewnętrznym przeciwnikiem, tzn. z wrogimi Kościołowi władzami komunistycznymi. Kładł mocny nacisk, aby kontakty z księżmi miały charakter jak najbardziej bezpośredni i były oparte na wzajemnym zaufaniu. Tak jak w rodzinie. By w każdej chwili można było do niego przyjść, porozmawiać. Nawet w nocy - mówił ks. Świder.

Upominał z troskliwością

Postulator zauważył, iż wielu kapłanów potwierdza, że bp Ignacy miał do księży ojcowski stosunek. Potrafił też przyznać rację każdemu, kto ją posiadał i przyjmował każdą słuszną uwagę. Dzięki temu postrzegany był jako człowiek niezwykłej szczerości i pokory. - A gdy ktoś nie wypełniał właściwie obowiązków duszpasterskich, upominał z ojcowską troskliwością, zachęcał do zmiany postępowania i dawał na nowej parafii możliwość rozpoczęcia pracy nad sobą. Wskazywał jednocześnie, że szacunek wśród wiernych księża mogą zdobyć miłością, dobrocią i ofiarnością. Inny ksiądz wspomina, że podczas rozmowy patrzył łagodnie, ojcowsko. Słuchał uważnie i potem pytał - przywoływał słowa kapłanów, którzy mieli okazję poznać bp. Świrskiego osobiście. Postulator akcentował też troskę sługi Bożego o kleryków, księży emerytów i chorych, których odwiedzał lub pisał do nich listy. Często wspierał ich materialnie i starał się zabezpieczyć im jak najlepsze warunki mieszkaniowe.

- Bardzo wymownym był fakt, że po śmierci bp. Świrskiego to właśnie księża przenieśli na swoich barkach jego ciało z domu biskupiego do kurii, a w dniu pogrzebu z katedry do krypty - dodał ks. Świder, puentując, iż bp I. Świrski uczy nas, jak dzisiaj być apostołem.

JKD

JKD

opr. ab/ab