Mediacja potrzebna

W czasach komunistycznych, kiedy pojawiały się przełomy, ludzie Kościoła byli potrzebni, aby podjąć mediację. Najbardziej widoczne było to w czasie stanu wojennego. Ale też i przy „okrągłym stole”. Władza komunistyczna, będąca w sporze ze społeczeństwem, z narodem, sama nie była wiarygodna i szukała pomocy. Wielkim osiągnięciem w chwilach trudnych była dobra wola, która spotykała się z dobrą wolą z drugiej strony. Kościół zawsze był gotowy do podjęcia pośrednictwa, mediacji. Obecny kryzys koalicji postsolidarnościowej — wydaje się — znalazł się w martwym punkcie. I potrzeba spojrzenia na wszystko z zewnątrz. Powinna to zrobić osoba, która cieszy się zaufaniem, która wyciszy emocje i pokaże, że wzajemne zranienia i często głupota polityczna mogą być pokonane twórczo.

Są to bardzo trudne dni dla obozu postsolidarnościowego. Można już spotkać wypowiedzi ludzi Kościoła, ale i gotowość do udzielenia gościny, aby podjąć potrzebne rozmowy. Kilku biskupów już zabierało głos, wyrażając nadzieję, że dialog jest możliwy. Teraz wszystko zależy właśnie od owej dobrej woli koalicjantów oraz od określenia, czym jest dobro wspólne i umiejętność dostrzeżenia wyższości dobra wspólnego nad partyjnym. „Nie jest dobrze w państwie duńskim” — ale jak będzie za kilka tygodni, zależy dzisiaj od otwartości na dialog i swoich partnerów.

Już w 1993 r. popełniono błąd, który wiele kosztował obóz postsolidarnościowy, a wiadomo, że lepiej się uczyć na własnych błędach niż znowu popełniać te same. Kiedy małżeństwo przeżywa trudności, konflikty, potrzeba kogoś życzliwego, kto patrzy z zewnątrz, może skrzyczy, ale też życzliwie powie, że świat się nie kończy i trzeba iść dalej. Naruszone zaufanie wymaga odbudowania, a bez kompromisu i umiejętności ustępowania nie można budować na mocnych fundamentach życia społecznego. Kościół zawsze był i jest gotowy do roli mediacyjnej, jeśli ktoś sobie tego życzy, w trudnych chwilach warto o tym pamiętać.

opr. mg/mg