Normalność

Przed kilku dniami przykuła moją uwagę w Internecie wiadomość o „kontrowersyjnym pomniku papieża", stawianym w Toruniu przez o. Rydzyka. Wczytałem się w informację, spodziewając się jakiejś mało subtelnej formy tegoż pomnika, choćby połączenia postaci Jana Pawła II i Ojca Dyrektora. Tymczasem okazało się, że kontrowersyjne jest to, iż nie uzyskano zgody rady miasta na lokalizację ów monumentu. Trochę zdziwiło mnie to, że ktoś myli kontrowersyjność pomnika z kontrowersyjnością ominięcia przepisów lokalizacyjnych.

Wkrótce potem przeczytałem w .Wyborczej" potężny artykuł, z domieszką sensacji o Arcybiskupie Seniorze w Poznaniu, który od kilku lat nie sprawuje publicznie swojej funkcji, nie powinien jej sprawować i nie będzie. W ciągu tych kilku informacji nie było niczego w gruncie rzeczy nowego czy nienormalnego. Potraktowanie czegoś, co nie było, nie jest i nie będzie, jako newsa trochę mnie ubawiło.

Wreszcie, ostatnio znów zawrzało w polskiej polityce. Ulubiona przez wielu intelektualistów partia wybitnych intelektualistów, czyli Platforma Obywatelska, stała się bohaterką wewnętrznego sporu. Oto jedna z jej najbardziej wyrazistych postaci, Jan M. Rokita, wyraziła przekonanie, że warto poprzeć w drugiej turze wyborów kandydata PiS spośród dwóch ubiegających się o fotel prezydenta w jednym z polskich miast. (Pierwszy-wspierany przez lewicę, drugi to właśnie kandydat PiS-u). Bo widać, że dla Rokity wybór między lewicą a prawicą jest bardziej fundamentalny i zasadny niż zadawnione (od roku) animozje. Okazało się wszakże, że to, co dla zdrowo myślącego obywatela wydaje się być racjonalne, dla intelektualistów Platformy nie jest. Tam bowiem zapewne hasłem wyborczym jest: „Razem, czyli z każdym, ale nie z PiS".

A propos słowa „razem". Za wielki sukces niektórzy uznali, że w półmilionowym mieście, jakim jest Poznań, pod osłoną pół tysiąca policjantów odbył się na kilkusetmetrowej trasie marsz 450 sfrustrowanych myślących inaczej.

Do kraju tego, gdzie normalność cenią... tęskno mi, Panie...

opr. mg/mg