Skarb, którego nie wolno odbierać

Agnieszka Wawryniuk

SKARB, KTÓREGO NIE WOLNO ODBIERAĆ

Mówi się, że Pan Bóg stworzył babcię i dziadka, ponieważ nie mógł być wszędzie... Widok seniorów, którzy przytulają swoje wnuki, jest dziś niesamowitym świadectwem miłości.

Obrazek pierwszy: Dziadek przyjeżdża do małego Stasia. Wysiada z samochodu. Malec bawi się w piaskownicy. Kiedy widzi dziadka, który przykuca i otwiera ramiona, rzuca swoje traktorki i pędem biegnie do „dziadzi”. Obrazek drugi: Mały Konrad słyszy, że mama rozmawia przez telefon z babcią. Przybiega, bierze słuchawkę i uprzejmie mówi: „Babciu, przyjedź do nas. Proszę, weź ze sobą pierogi z serkiem, tylko ty umiesz robić takie pyszne”. Obrazek trzeci. Kilkuletnia Ala przychodzi do dziadka i prosi: „Napraw mi mój rowerek, bo tato nie ma czasu...”.

Ot, zwykłe sytuacje, a tak wymowne i piękne. Jakim byłby świat bez dziadków? Bez ich życiowej mądrości, powiedzonek, dobroci... Kiedy ich zabraknie, pozostają wspomnienia, do których zawsze tak miło się wraca.

Cali dla wnuków

- Dziadkowie to nie tylko pomoc, ale również tradycja, ostoja, element spajający rodzinę i pokolenia. Oni nie są po coś. Stanowią część życia młodego, kształtującego się człowieka, są wsparciem, ale też potrafią być jak kubeł zimnej wody, kiedy my, świeżo upieczeni rodzice zagalopujemy się we własnych zamierzeniach i nowatorskich próbach wychowywania - mówi Anna Bancarzewska, mama niespełna trzyletniego Jasia. - Niejako łączą to, co nowe, z tym, co było kiedyś. Są dla naszych dzieci drugimi rodzicami - pilnującymi i stojącymi na straży wartości, które nam wpajali przez tyle lat. Nie wyobrażam sobie sytuacji, by ich nie było. Dziadkowie wychowują, pokazują świat i rozpieszczają, co nam rodzicom nie zawsze wypada - uśmiecha się pani Anna Bancarzewska.

W rozmowie zaznacza, że nie wyobraża sobie (i nawet nie próbuje tego robić) wychowywania swojego dziecka bez kontaktu z dziadkami. - Patrząc na więź, jaka łączy Jasia z dziadkami, nie mogłabym dać swojemu maluchowi niczego cenniejszego. My, rodzice, nie wszystko dostrzegamy, albo czasem nie chcemy dostrzec. Jesteśmy zaganiani, żyjemy szybko, próbując zapewnić naszym pociechom byt i jak najlepszy start, nie zawsze poświęcamy dzieciom tyle czasu, ile powinniśmy. Dziadkowie dają wnukom swój czas, nie dzieląc go między inne obowiązki, są całkowicie dla nich. Mają więcej cierpliwości i duży bagaż doświadczeń. Całkiem inaczej patrzą na świat i wartości - mówi Ania.

Dziadek został idolem

Moja rozmówczyni podkreśla, że dzieci są szczere i nieskazitelne, chłoną wszystko jak gąbka, cechuje je ciekawość świata. Dziadkowie stają się dla nich łącznikiem między rodzicami a ich dziecięcym światem. Patrząc na wspólne relacje, uczą się szacunku i wyrozumiałości do starszych.

Chyba każdy z nas mógłby o swoich babciach i dziadkach napisać książkę. W wielu z nich pojawiłyby się podobne wspomnienia.

- Pamiętam swoje dzieciństwo i czas, kiedy babcia i dziadek uczyli mnie pierwszych modlitw, opowiadali o świętych, prowadzali do kapliczek i pilnowali tradycji. Mimo że rodzice czynili podobnie, w ustach dziadków wszystko wydawało się bardziej wiarygodne. Do dziś pamiętam ich opowieść o objawieniach fatimskich - wylicza A. Bancarzewska. - Patrząc dzisiaj na Jasia, widzę, jak uwielbia swoich dziadków. Jedni mieszkają daleko od nas, ale staramy się opowiadać mu o nich. Porównując to do relacji z drugimi dziadkami, których mamy bardzo blisko, wiemy, że tracą wiele zarówno oni, jak i Jaś - podkreśla, zauważając, że każdy dziadek i babcia ma w życiu wnuka swoją rolę. - Dziadek stał się wręcz idolem naszego syna i każde rozstanie z nim kończy się łzami. Już teraz widać, że ta więź musi być naprawdę głęboka. Co robi dziadek? Pozwala „pokierować” autem, uczy przybijać gwoździki i majsterkować. To z nim najfajniej bawić się autkami. A babcia? Z nią najlepiej lepi się pierogi i oblizuje łyżkę po kremie do placka. To babcia robi najpyszniejsze racuszki, gotuje najpyszniejsze obiady, opowiada o świecie i o Bozi, uczy wierszyków i ukradkiem podsuwa słodycze.... - wylicza mama Jasia.

Babcia czeka w oknie

Dziadkowie mają jeszcze jedną zaletę. - My, rodzice, robimy wszystko w pośpiechu, często nie zatrzymując się nawet na moment. Natomiast dziadkowie zawsze celebrują każdą chwilę. Mając tak bogaty bagaż doświadczeń, wiedzą, co w życiu jest tak naprawdę ważne - kwituje moja rozmówczyni.

Ten, kto nie pozwala swoim dzieciom na bliskie i częste kontakty z dziadkami, odziera swoje pociechy z ogromnego skarbu, który procentuje na dalsze lata. Smutne są oczy tych babć i dziadków, którzy całymi dniami, tygodniami, a czasem nawet latami czekają na swoje wnuki. - Nikt do mnie nie przychodzi. Nikt nie zajrzy, nie zapyta, jak się czuję, czy mam chleb. Ani syn, ani synowa, ani wnuczki. Niepotrzebna jestem. Przecież mieszkamy w tym samym domu - żali się pani Janina. Dziadkowie czekają... odwiedźmy ich, zanim będzie za późno.

Echo Katolickie 2/2016

opr. ab/ab