Św. Paweł - Wielki Apostoł

ks. prof. Bogusław Nadolski Św. Paweł - Wielki Apostoł ISBN: 978-83-61533-00-9 wyd.: Wydawnictwo PETRUS 2008 Spis wybranych fragmentów Wprowadzenie Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła Święto Nawrócenia świętego Pawła

Wprowadzenie

To chyba pierwszy raz w dziejach Kościoła świętowany jest dzień urodzin jednego z największych apostołów Chrystusa. 28 czerwca 2008 roku Papież Benedykt XVI ogłosił Rok Świętego Pawła z okazji dwutysięcznej rocznicy jego urodzin. „W trudzie budowania jedności jedną z inicjatyw, powiedział papież, jest »Rok św. Pawła«, który zapowiedziałem wczoraj wieczorem w bazylice św. Pawła za Murami, przy grobie Apostoła. Będzie to jemu poświęcony rok jubileuszowy, który rozpocznie się 28 czerwca 2008 r. i zakończy 29 czerwca 2009 r., w dwutysięczną rocznicę jego narodzin. Mam nadzieję, że różne inicjatywy, które będą podejmowane z tej okazji, przyczynią się do odnowienia naszego zapału misyjnego i pozwolą zacieśnić nasze relacje z braćmi ze Wschodu i z innymi chrześcijanami, którzy podobnie jak my darzą czcią Apostoła Narodów”.

Do tego tematu powracał papież także przy innych okazjach, podkreślił między innymi, że Rok św. Pawła pozwoli na odkrycie na nowo hellenizmu.

Obchody rozpocznie Benedykt XVI otwarciem Drzwi Bazyliki św. Pawła. Przez cały rok przed tą bazyliką, a także w innych miastach w Turcji i na Malcie, palić się będą lampy oliwne. Wierni będą mogli dolewać do nich oliwę, jako znak ich zanoszonej modlitwy za wstawiennictwem Apostoła narodów. W wtorki i piątki przez cały rok sprawowana będzie uroczysta liturgia. Natomiast uroczystości w Tygodniu Modlitw o Jedność Chrześcijan będą szczególnym wydarzeniem, szczegóły jeszcze nie są znane.

Przypomnijmy najważniejsze dane z życia tego Apostoła.

Oddajmy najpierw głos samemu Apostołowi. Filipianom (Flp 3, 5—7) przedstawił się następująco: „obrzezany ósmego dnia, z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, Hebrajczyk z Hebrajczyków, według Prawa — faryzeusz, co do gorliwości — prześladowca Kościoła, co do sprawiedliwości wynikającej z Prawa — człowiek nienaganny. To jednak, co było dla mnie zyskiem, uważam za stratę ze względu na Chrystusa”.

Paweł z Tarsu

, Sani łacińskie Saul, Szaul, Szaweł, Apostoł nazywał siebie Paulos (1 Tm 1, 1; Rz 1, 1). W (Dz 13, 7) nosi imię Saul aż do spotkania z gubernatorem (prokonsulem) Cypru Sergiuszem Paulusem, którego nawrócił i dla upamiętnienia tego faktu przyjął takie imię — tak twierdzi św. Hieronim. Inni sądzą, że Paulus jest hellenistyczną forma rzymskiego Saul, czy Saulos. Jeszcze inni, że istniał zwyczaj u hellenistów, że do hebrajskiego imienia dodawano drugie greckie imię. Żyd urodzony ok. 8 r. po Chr. w Tarsie w Cylicji (Tars był wówczas stolicą Cylicji — dziś Turcja, znaczne miasto o dużej kulturze, ojczyzna kilku filozofów stoickich — szkoły w Tarsie cieszyły się dużą sławą), jako dziecko dość zamożnych Żydów, posiadających obywatelstwo rzymskie (nie jest do końca wyjaśnione w jaki sposób rodzice św. Pawła zdobyli to obywatelstwo). Młody żarliwy faryzeusz, młodość spędził w Jerozolimie (gdzie mieszkała jego siostra zamężna), najprawdopodobniej studiował u Gamaliela Starszego, wnuka słynnego Hillela (Dz 22, 3), „tropiciel” chrześcijan, św. Łukasz napisał, że „siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich”, świadek kamieniowania św. Szczepana, podtrzymujący szaty wykonawców. Św. Augustyn skomentował ten przypadek w słowach: „więcej zawzięty w pomaganiu wszystkim, niż gdyby własnymi rekami kamienował” (Mowa 279, 38), Paweł miał wtedy ok. 30 lat, nie mógł według ówczesnego prawa być egzekutorem; znający hebrajski, aramejski i grecki, ten ostatni opanował w głośnej wówczas szkole tarseńskiej. Pod wpływem wydarzenia w drodze do Damaszku około 35/36 roku — Damaszek to jedno z najstarszych miast świata zamieszkiwane nieprzerwanie od ponad 4000 lat, miasto biblijnego Sema syna Noego, wspominane już za Abrahama (Rdz 14, 15; 15, 2) — i głębokiej refleksji połączonej ze ścisłym postem, przyjął chrzest przez posługę Ananiasza. Po krótkim pobycie w Arabii rozpoczął działalność w Damaszku. Odbył trzy podróże misyjne. Pierwsza obejmowała (ok. 45—49 Cypr, środkowa część Azji Mniejszej. Podczas drugiej podróży misyjnej (50—52) działał na terenie Azji Mniejszej, Macedonii i Grecji, w czasie trzeciej podróży (53—58) skoncentrował swoje działanie głównie w Efezie. Aresztowany w Jerozolimie w 58 roku, przez dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei W czasie procesu, jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza. Jesienią 60 roku wyruszył do Rzymu. Po trzymiesięcznym pobycie na Malcie dotarł do stolicy Cesarstwa, gdzie przebywał w areszcie domowym do 63 roku. Po uwolnieniu prowadził działalność misyjną w Hiszpanii, Efezie i Macedonii.

Uwięziony w czasie prześladowania chrześcijan rozpętanego po pożarze Rzymu (64) został skazany na śmierć i ścięty w Rzymie zapewne w 66 lub 67 roku przy Aquae Salviae za Bramą Ostyjską.

Dla nas współczesnych Paweł jest ważnym teologiem, był najbardziej wykształconym z apostołów, zyskał sobie tytuł „pierwszy po Jedynym”, dla pierwotnego zaś chrześcijaństwa był przede wszystkim misjonarzem. Przypisuje się mu autorstwo 13 listów wchodzących w skład Nowego Testamentu. Na pewno jego autorstwa są listy: 1. do Tesaloniczan, do Galatów 1. i 2. do Koryntian, do Rzymian, do Filipian, do Filemona. Pozostałe listy określa się jako deutropawłowe czyli raczej napisane przez uczniów Pawła, w jego duchu.

Apostoł wszedł w metaforykę literatury przez „zdarzenie pod Damaszkiem”, „upadek z konia” Wizja Chrystusa zmartwychwstałego była dla niego gwarancją wybrania do godności i misji apostolskiej.

Postać św. Pawła, ze wszech miar zasługuje na to, by w trakcie interesującej inicjatywy Benedykta XVI przypomnieć tę wyjątkową postać:

— świadka Chrystusa,

— niezwykle bogatą osobowość,

— głosiciela i nauczyciela pogan (1 Tm 2,7),

— niestrudzonego misjonarza, który zmienił starożytny świat,

— mistyka zanurzonego w „Chrystusie” — słynne en Christo, powraca w jego pismach ponad dwieście razy, czy „z Chrystusem”, wizjonera, proroka, trzeźwego myśliciela o szerokich perspektywach, człowieka, który umiał wymagać i równocześnie być tolerancyjny, radykalizm wiary głoszonej łączyć z poetyką wiary,

— najbardziej natomiast z tego powodu, że działalność apostolska Pawła oznaczała zwrot w historii rodzącego się Kościoła. Około roku 36 Zmartwychwstały ukazał swoją chwalę młodemu wykształconemu faryzeuszowi, a żarliwy wyznawca Prawa Mojżeszowego i ten, u którego krzyż wywoływał oburzenie, staje się uczniem Ukrzyżowanego i Jego głosicielem dla wszystkich narodów; „my głosimy Chrystusa Ukrzyżowanego” (1Kor 1,23).

I pomyśleć, człowiek, jak opisuje go anonimowy autor Acta Pauli et Theclae — apokryf sprzed 200 r. „niskiej postury, łysy, o pałąkowatych nogach, krzaczastych brwiach, wydłużonym nosie, pełen dobroci. Czasem miał wygląd człowieka, niekiedy anioła” — podobną charakterystykę podaje Nicefor W Historii Kościoła I, 2, 37: „szczupły, ramiona przygarbione, wysokie czoło, orli nos i wydłużona twarz”, że ten człowiek stał się motorem misji ogarniającej ówczesny cywilizowany świat.

Banalnym jest stwierdzenie, że postaci św. Pawła, jak żadnemu z innych apostołów, poświęcono wiele znakomitych opracowań. W poniższej refleksji chcę zwięźle, syntetycznie objaśnić stosowane w święto (ranga uroczystości) świętych apostołów Piotra i Pawła oraz w święto Nawrócenia św. Pawła, teksty euchologijne i biblijne w sprawowaniu Eucharystii i w Liturgii Godzin, po posoborowej odnowie liturgicznej. Refleksje traktuję, jako duszpasterską, skromną pomoc.

 

opr. aw/aw