Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.
Nowe, otrzymane na chrzcie, życie chrześcijanina ma wzrastać i się rozwijać. U dziecka odbywa się to przede wszystkim przez udział w życiu religijnym rodziny i wspólnoty wierzących.
Jednak pewnego dnia nie wystarczy powiedzieć młodemu człowiekowi: Tak samo czynią także twoi rodzice. Z wiekiem powinien on coraz bardziej samodzielnie wyznawać swą wiarę. Sam musi zadecydować, jaką drogą chce pójść, który program życia wybrać, jaki cel przed sobą postawić.
W tym decydującym okresie życia udziela się sakramentu bierzmowania. W świadomości wiernych nabiera on coraz więcej znaczenia sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej. Dlatego też wydłuża się okres przygotowania do jego przyjęcia, a także późniejszy jest niż przed laty wiek jego przyjmowania.
Czy jest to już wszystko, co można w tym kierunku uczynić? Co robić, aby wzbudzona przez ten sakrament aktywność nie zamarła, a bierzmowanie zachowało wpływ na całe życie człowieka?
Konfirmacja (łac. confirmatio = umocnienie): W Kościołach protestanckich jest publicznym przyjęciem młodych chrześcijan do wspólnoty dorosłych (około 15 roku życia). Okres przygotowawczy jest różny. W niektórych Kościołach trwa dwa lata. Po konfirmacji (w Kościołach protestanckich nie uznaje się jej za sakrament) zostaje się dopuszczonym po raz pierwszy do Wieczerzy Pańskiej.
opr. mg/lb