List brata Rogera

Drogi Olivierze Clément,

Widząc na naszym wzgórzu w Taizé tak wiele młodych twarzy, zrozumiał Pan, że przyjeżdżają tu z żywotnymi pytaniami: Jak nadać sens mojemu życiu? Czego Bóg ode mnie oczekuje?

W społeczeństwach zachodnich jest wielu młodych ludzi głęboko dotkniętych rozdarciem, zerwaniem uczuć. Czasem ich serce umiera z samotności. Niektórzy, zatrwożeni o własną przyszłość, pytają samych siebie: czy moje życie jeszcze ma sens? Jednak również prawdą jest, że wielu młodych ludzi robi wszystko, na co ich stać, by wydobyć się z duchowego zniechęcenia, które dosięga Zachód. Wobec kryzysu zaufania do człowieka ci młodzi ludzie pragną podejmować odpowiedzialne zadania, aby zaufanie się rozszerzało. Bez niego, jak mogłyby się tworzyć społeczności?

To właśnie zachwianie wartości duchowych w wielu rejonach świata popchnęło naszą wspólnotę do tego, by przyjmować tydzień po tygodniu młodych, przybywających nie tylko z krajów północnych, słowiańskich i śródziemnomorskich, ale także mieszkańców Afryki, Ameryki Łacińskiej, Azji. Ta sama przyczyna powoduje, że jedziemy z jednego krańca Europy na drugi, by żyć u boku młodych ludzi i zastanawiać się wspólnie z nimi.

Kilku moich braci mieszka również wśród najuboższych na kontynentach południowych. I okazuje się, że dzielenie codziennych warunków życia w wielkim ubóstwie jest palącym tchnieniem Ewangelii. Nawet z oddali to tchnienie przenika powołanie tych, którzy mieszkają w Europie. Drogi Olivierze Clément, jest Pan obdarzony wypróbowaną intuicją. Bardzo dobrze pojął Pan to, czym dzień po dniu chcielibyśmy żyć z moimi braćmi. Zrozumiał Pan to swoją prawosławną duszą, która daje spojrzenie widzące dalekie perspektywy.

Zapewniam Pana o ufności mojego serca.

Brat Roger z Taizé