Bł. Bernardyna Maria Jabłońska

S. Bernardyna Maria Jabłońska urodziła się 5 sierpnia 1878 r. w Pizunach koło Narola na terenie obecnej diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Cechowała ją inteligencja, żywe usposobienie oraz wielkie umiłowanie modlitwy. W 18. roku życia wstąpiła do zgromadzenia założonego przez Brata Alberta, pociągnięta jego przykładem skrajnego ubóstwa i miłości najbiedniejszych.

Brat Albert wprowadził ją w środowisko największej nędzy materialnej, a bardziej jeszcze moralnej: do przytuliska dla bezdomnych kobiet w Krakowie. S. Bernardyna stała się najwierniejszą uczennicą i naśladowczynią Brata Alberta w realizowaniu charyzmatu służby najbiedniejszym i opuszczonym, w których dostrzegała samego Chrystusa. Wrażliwa na ludzkie biedy, głód i nędze, była dla potrzebujących najlepszą siostrą i matką. Przez zaspokajanie potrzeb materialnych swoich podopiecznych starała się ratować w nich godność ludzką i prowadzić ich do Boga.

W życiu s. Bernardyny uderza harmonia pomiędzy modlitwą sięgającą kontemplacji a niezwykłą dobrocią serca oraz miłością dla najnieszczęśliwszych. Bóg, którego podziwiała w Jego przymiotach, w Boskim człowieczeństwie, i którego adorowała w Eucharystii, jawił się jej w człowieku sponiewieranym i opuszczonym, któremu służyła z całym oddaniem i poświęceniem.

Od 24. roku życia do śmierci kierowała Zgromadzeniem Sióstr Albertynek, strzegła wiernie charyzmatu założyciela i zapewniła zgromadzeniu stabilizację prawną. Jest jego współzałożycielką.

Zmarła 23 września 1940 r. w Krakowie, przekazując siostrom zalecenie: «Czyńcie dobrze wszystkim».