Bł. Kolumban Józef Marmion OSB

Urodził się 1 kwietnia 1858 r. w Dublinie w Irlandii. Był siódmym z dziewięciorga dzieci zubożałej rodziny szlacheckiej. Jego matka była Francuzką.

W 1868 r. rozpoczął naukę najpierw w szkole prowadzonej przez augustianów, a od 1869 r. w gimnazjum jezuickim. Od najmłodszych lat otaczał szczególnym kultem Matkę Chrystusa. W 1874 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego w Dublinie. Studia teologiczne kontynuował w kolegium Kongregacji Rozkrzewiania Wiary w Rzymie, gdzie 16 czerwca 1881 r. przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku powrócił do Irlandii i został mianowany wikariuszem w Dundrum. W latach 1882-1886 wykładał filozofię, grekę i francuski w swoim dawnym seminarium. Był także kapelanem w klasztorze sióstr redemptorystek i w więzieniu kobiecym. W swoich kontaktach z ludźmi troszczył się o rozwój ich wiary i życia sakramentalnego, wspierał materialnie ubogich.

W listopadzie 1886 r. za zgodą biskupa wstąpił do benedyktyńskiego nowicjatu w belgijskim opactwie Maredsous. 10 lutego 1888 r. złożył śluby czasowe, a po trzech latach profesję wieczystą i przyjął imię zakonne Kolumban. Posłuszeństwo i pokora pomogły mu pokonać trudności surowego życia we wspólnocie i odnaleźć pokój wewnętrzny. Był pomocnikiem magistra nowicjatu, uczył chłopców w szkole klasztornej, głosił Ewangelię w pobliskich parafiach. Rozczytywał się w dziełach ascetycznych świętych autorów, pogłębiając w ten sposób swą wiedzę teologiczną. Zarówno osoby świeckie, jak i kapłani diecezjalni zasięgali jego rady korespondencyjnie lub odwiedzali go w klasztorze.

13 kwietnia 1899 r. o. Kolumban wraz z niewielką grupą mnichów udał się do Lowanium, aby założyć klasztor Mont-César. Wkrótce został mianowany jego przeorem. Wykładał także teologię dogmatyczną na miejscowym uniwersytecie, był spowiednikiem karmelitanek bosych, prefektem i kierownikiem duchowym kleryków. Dał się poznać również jako wybitny kaznodzieja w Belgii i w Anglii.

28 września 1909 r. sługa Boży został wybrany opatem w Maredsous, we wspólnocie, która liczyła ponad 100 mnichów i prowadziła wydawnictwo, gimnazjum klasyczne, szkołę rzemiosł artystycznych oraz duże gospodarstwo rolne. Mnisi głosili również rekolekcje w parafiach, klasztorach, szkołach, instytucjach katolickich, spowiadali i służyli radą potrzebującym także korespondencyjnie. O. Józef Marmion troszczył się o rozbudowę opactwa i o poziom wykształcenia zakonników. Utrzymywał żywe kontakty ze środowiskiem kościelnym i zakonnym w Belgii, był ceniony jako rekolekcjonista i kierownik duchowy. On też otoczył opieką anglikańskich mnichów z Caldey, którzy wyrazili pragnienie przejścia na katolicyzm.

Jego troska o dobro i bezpieczeństwo podopiecznych przejawiła się przede wszystkim w trudnych latach I wojny światowej. Z narażeniem życia przeprowadził młodych mnichów z okupowanej przez Niemców Belgii do Irlandii, gdzie w Edermine znalazł dla nich schronienie. Pomimo zakazu okupanta, w opactwie Maredsous kontynuowano działalność wydawniczą. On sam wygłaszał konferencje, rekolekcje i odczyty. Zostały one później opublikowane w trylogii: Chrystus życiem duszy w 1917 r., Chrystus w swoich tajemnicach w 1919 r. oraz Chrystus jako wzór dla mnicha w 1922 r. Książki te stanowią wykład teologiczno-ascetycznej nauki o. Józefa Marmiona, adresowanej zarówno do osób konsekrowanych, jak i wszystkich chrześcijan. «Jezus Chrystus jest najwyższym ideałem wszelkiej świętości — pisał — Boskim wzorem, danym przez Boga samego, aby Go naśladowali jego wybrani. Chrześcijańska świętość polega na pełnym i szczerym przyjęciu Chrystusa przez wiarę i na udoskonaleniu tej wiary przez nadzieję i miłość».

Wojna spowodowała również napięcia we wspólnotach w Belgii, w Niemczech i w Jerozolimie, ponieważ miejscowe władze sprzeciwiały się obecności na własnym terytorium przedstawicieli wrogich państw.

O. Józef Marmion zmarł 30 stycznia 1923 r. wypowiadając słowa: «Deus meus, misericordia mea», które wyrażają jego głęboką wiarę w zbawczą moc miłosierdzia Bożego. W 1954 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny sługi Bożego, zakończony w czerwcu 1999 r. zatwierdzeniem dekretu o heroiczności jego cnót. 27 stycznia 2000 r. promulgowano dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, dotyczący cudownego uzdrowienia osoby chorej na raka, przypisywanego jego wstawiennictwu.

opr. mg/mg