Bł. Maria Carmen Salles y Barangueras

Przyszła na świat 9 kwietnia 1848 r. w miejscowości Vic koło Barcelony (Hiszpania), w wielodzietnej rodzinie Józefa Sallés i Franciszki Barangueras. Gdy miała osiem lat, rodzice przenieśli się do miejscowości Manresa, gdzie Maria Carmen rozpoczęła naukę w kolegium Matki Bożej prowadzonym przez siostry ze zgromadzenia Towarzystwo Maryi. W wieku dziesięciu lat przyjęła I komunię św., która pozwoliła jej przeżyć w sposób bardzo świadomy rzeczywistość Bożej miłości. Tym doświadczeniem próbowała też dzielić się z młodszym rodzeństwem: «Starała się wzbudzić w nas pragnienie nieba» — powiedziała później jedna z jej sióstr. Od dzieciństwa zdradzała też pociąg do życia zakonnego. Jej pragnienie całkowitej konsekracji rodziło się u stóp Matki Bożej w sanktuarium w Montserrat, które po raz pierwszy nawiedziła w 1858 r., a z czasem stała się apostołką nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny wśród swoich rówieśników.

Gdy skończyła 16 lat, Maria Carmen postanowiła wstąpić do zakonu; ta decyzja spotkała się jednak ze zdecydowanym sprzeciwem rodziców, którzy bardzo pragnęli, aby synowie zostali kapłanami, ale przyszłość córek widzieli wyłącznie w małżeństwie. Maria Carmen przez pięć lat zmagała się z oporem rodziców, którzy starając się odwieść ją od tego zamiaru poddali ją ścisłemu nadzorowi, zabronili jej kontaktów z kierownikiem duchownym oraz przyjęli w jej imieniu intratną propozycję matrymonialną. Był to dla młodej Marii Carmen okres szczególnie wytężonej modlitwy i ofiary, aby dochować wierności powołaniu.

Z pomocą jezuity Antoniego Goberna udało jej się w końcu pokonać trudności ze strony rodziny i po uregulowaniu sprawy niedoszłego małżeństwa, w wieku 21 lat wstąpiła do klasztoru sióstr Adoratorek Służebnic Najświętszego Sakramentu i Miłości w Barcelonie, gdzie w dniu 9 sierpnia 1869 r. rozpoczęła nowicjat. Był to początek długiej drogi, na której Maria Carmen odkrywała zamiary Boga wobec siebie oraz swoje miejsce i rolę w Kościele. Już jako nowicjuszka oddawała się zgodnie z charyzmatem zgromadzenia sióstr adoratorek opiece nad kobietami z marginesu społecznego. W tym okresie zapragnęła poświęcić się pracy na polu oświaty i wychowania; uważała, że jest to szczególnie skuteczny środek zaradzenia nieszczęśliwej sytuacji wielu młodych dziewcząt. Po kilku miesiącach pobytu w nowicjacie, medytując nad tajemnicą Niepokalanego Poczęcia Maryi, która «od początku» została zachowana od grzechu, Maria Sallés utwierdziła się w przekonaniu, że edukacja dziewcząt musi rozpoczynać się od wczesnych lat dziecięcych. Jak później mawiała: «Aby osiągnąć dobre cele, potrzeba położyć dobre fundamenty». Od tego też czasu Niepokalana stała się dla Marii Carmen «Gwiazdą przewodnią» wszystkich jej przedsięwzięć; do końca życia czuła, że jest przez Nią prowadzona i określała samą siebie jako «nieużyteczne narzędzie Maryi Niepokalanej».

Po kilkunastu miesiącach opuściła zgromadzenie sióstr adoratorek i wróciła do Vic, swojej rodzinnej miejscowości. Tam wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Dominikanek od Zwiastowania, w których charyzmacie szczególne miejsce zajmowało właśnie nauczanie; w sierpniu 1871 r. przyjęła habit zakonny. Przez kilkanaście lat pracowała w szkołach prowadzonych przez zgromadzenie; większość z tych lat przeżyła w Barcelonie. Jako przełożona tamtejszej wspólnoty, rozwijała działalność oświatową, wprowadzając wiele innowacji (m.in. szkołę wieczorową dla dziewcząt pracujących) mających na celu podniesienie ogólnego poziomu wykształcenia kobiet oraz promocję ich pozycji i roli w społeczeństwie. Dążyła do zapewnienia swym podopiecznym głębokiej formacji religijnej i kulturowej, umiejętnie łącząc zdobywanie wiedzy ze wzrostem pobożności. Był to też okres, w którym nauczyła się łączyć kontemplację z aktywnością apostolską. Jej zjednoczenie z Chrystusem widoczne było dla wszystkich: «Wystarczyło widzieć ją przed tabernakulum, aby być pewnym obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie» — mówiła o niej jedna z wychowanek. Wobec niepewnej sytuacji prawnej zgromadzenia oraz niezrozumienia ze strony współsióstr dla jej inicjatyw, po dwudziestu latach przeżytych jako dominikanka, Maria Sallés wraz z trzema innymi siostrami opuściła ten instytut i rozpoczęła nowy etap swojej drogi.

Za radą ks. Celestyna de Pazos postanowiła założyć nowe zgromadzenie zakonne. Rodzące się dzieło poparł arcybiskup Burgos Manuel Gómez Salazar Lucio Villegas, który w październiku 1892 r. przyjął siostry w swojej diecezji i ofiarował im pierwszy dom. W dniu 7 grudnia tegoż roku abp Gómez Salazar zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia od św. Dominika, oddające się dziełu wszechstronnej formacji kobiet na wzór Maryi Niepokalanej, dziś Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia Misjonarek Nauczania. W dniu 16 kwietnia 1893 r. nowe zgromadzenie uzyskało aprobatę swoich konstytucji, a cztery pierwsze członkinie złożyły profesję zakonną. Pierwszą przełożoną generalną została mianowana jego założycielka Maria Carmen Sallés y Barangueras, która pełniła ten urząd aż do śmierci; zmarła w Madrycie 25 lipca 1911 r. W roku jej śmierci zgromadzenie posiadało 13 domów na terenie całej Hiszpanii; nieco później został otwarty pierwszy dom w Brazylii, który dał początek dzisiejszej obecności sióstr w wielu krajach Ameryki Łacińskiej, Azji i Afryki.