Bł. Tomasz Reggio

Urodził się 9 stycznia 1818 r. w Genui w szlacheckiej rodzinie. Otrzymał staranne wykształcenie, które otwierało przed nim perspektywę kariery zawodowej. Zrezygnował z niej i postanowił zostać kapłanem, wstępując w wieku 20 lat do seminarium duchownego. «Chcę być świętym za wszelką cenę — mówił — chcę budować swe życie na dwóch pewnych zasadach: modlitwie i ascezie». 18 września 1841 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

W 1843 r. w bardzo młodym wieku został wicerektorem seminarium w Genui, a następnie rektorem seminarium w Chiavari. Wprowadził liczne innowacje, aby alumni mogli lepiej przygotować się do posługi kapłańskiej.

W tym okresie stał się także jednym ze współzałożycieli pierwszego katolickiego dziennika we Włoszech — «Stendardo Cattolico». Dał się poznać jako znakomity dziennikarz, starał się dostarczać czytelnikom obiektywnych, bezstronnych informacji, pozwalających świadomie i czynnie uczestniczyć w życiu politycznym i społecznym. W 1865 r., podczas kampanii wyborczej do parlamentu włoskiego, jego dziennik stanął na czele grupy czasopism katolickich promujących katolickie listy wyborcze i postulujących utworzenie katolickiej partii politycznej. Jednakże po dekrecie Piusa IX Non expedit, zabraniającym katolikom udziału w życiu politycznym Królestwa Włoch, Tomasz Reggio posłusznie zrezygnował z aktywności na tym polu i zamknął dziennik.

W 1877 r. otrzymał sakrę biskupią i rozpoczął posługę pasterską w diecezji Ventimiglia. Troszczył się o rozwój religijny swych wiernych, głosił wszędzie słowo Boże, docierając na grzbiecie muła do najodleglejszych wiosek, stał się ojcem duchowym wielu rodzin. «Panie, jestem gotów spełnić Twoją wolę — powtarzał. — Pragnę pozyskać Ci wiele dusz». Wyróżniał się pilnością i pracowitością w wykonywaniu obowiązków. W ciągu 15 lat przeprowadził 3 synody diecezjalne. Z jego inicjatywy dokonano restrukturyzacji i odnowy diecezji, powstało wiele parafii. Dbał o rozwój liturgii, chórów kościelnych, rekolekcji stanowych. Troszczył się o ochronę dzieł sztuki, przechowywanych w starych świątyniach.

W 1878 r. założył Zgromadzenie Sióstr św. Marty, którego celem była służba najbiedniejszym. Sam kierował formacją nowicjuszek, ucząc je własnym przykładem umiłowania modlitwy i kontemplacji. Kiedy w 1887 r. region Ligurii nawiedziło trzęsienie ziemi, z wielkim oddaniem i poświęceniem roztoczył opiekę nad miejscową ludnością. Wiele bezdomnych znalazło schronienie w instytutach prowadzonych przez siostry zakonne, a dla sierot został wybudowany specjalny przytułek w Ventimiglia oraz w San Remo.

Na początku 1892 r. bp Tomasz Reggio poprosił papieża o zwolnienie go z obowiązków pasterskich ze względu na wiek i stan zdrowia, ale Leon XIII nieoczekiwanie mianował go arcybiskupem Genui. Choć władze miasta były niechętne Kościołowi, nowy pasterz wspólnoty katolickiej starał się łagodzić niesnaski i skłaniać wszystkich do wspólnego działania na drodze dialogu. Tak powstało m.in. stowarzyszenie, które miało na celu niesienie pomocy emigrantom. Wiele uwagi poświęcał sługa Boży działalności stowarzyszeń katolickich oraz problemom społecznym robotników.

Dla wszystkich był dobrym ojcem i pokornym sługą, z którego promieniowała radość, choć musiał się zmagać z licznymi trudnościami. Siłę do pracy czerpał z modlitwy: każdej nocy modlił się od godziny trzeciej do szóstej.

W 1901 r. udał się z pielgrzymką wraz z innymi biskupami i duchowieństwem Ligurii do niewielkiej miejscowości Triora, aby u stóp figury Odkupiciela, wzniesionej na pobliskiej górze Saccarello, zawierzyć Bogu i Maryi nowe stulecie. Tam zachorował i zmarł 22 listopada.

opr. mg/mg