Św. Apolinary Apologeta

Św. Apolinary, którego zgodnie z kalendarzem Martyrologium Romanum wspominamy 8 stycznia, żył za czasów rzymskiego cesarza Marka Aureliusza (161-180), zwanego cesarzem-filozofem ze względu na jego silne zainteresowanie filozofią stoicką. Niewiele wiadomo na temat życia samego św. Apolinarego. Był on biskupem Hierapolis we Frygii, znanym z traktatów polemicznych przeciwko heretykom (ocalałych jedynie we fragmentach). Najbardziej znanym jego pismem jest „Apologia” — list do cesarza pochodzący z roku 177. W liście tym święty zwraca uwagę na cud, który wydarzył się w rzymskich legionach. W czasie walk nad Dunajem dwunasty legion, składający się głównie z chrześcijan, został otoczony przez barbarzyńców — Kwadów. Nie widząc możliwości ucieczki, a także z powodu wielkiego upału i braku wody legioniści zaczęli rozważać poddanie się wrogom — co było w tamtych czasach równoznaczne z wojskową hańbą. Od klęski uratowała Rzymian niespodziewana burza i towarzysząca jej ulewa, w wyniku której obóz barbarzyńców został podmyty i dosłownie spłukany z powierzchni ziemi. Liczni chrześcijańscy legioniści uznali to za cud. Do tego właśnie wydarzenia nawiązywał św. Apolinary.

Niestety cesarz-filozof, choć skłonny do wiary w zjawiska nadprzyrodzone, nie zmienił swojego nastawienia do chrześcijan, uznając, że czcząc jedynego Boga sprzeciwiają się rzymskiemu cesarstwu, którego jedną z podstaw był kult całego panteonu bóstw, nie dający się pogodzić z chrześcijańskim monoteizmem. W czasie całego panowania Aureliusza chrześcijanie byli prześladowani. Najbardziej znanym męczennikiem z tego okresu jest św. Justyn Apologeta, który zginął w początkowym okresie władania Marka Aureliusza (165 r.). Św. Apolinary zmarł natomiast w 179 r., prawdopodobnie również śmiercią męczeńską.

opr. mg/mg