Św. Brygida z Kildare

Urodziła się ok. 451 r. w Faughart w Irlandii. Jej matka była chrześcijanką, prawdopodobnie ochrzczoną przez św. Patryka, ojciec zaś miejscowym wodzem.

Jej życie obrosło tak wielką ilością legend, że trudno oddzielić fakty historyczne od hagiograficznych upiększeń. Pierwsze biografie pochodzą z VII w. (jedna — Cogitosusa, mnicha z Kildare oraz druga prawdopodobnie autorstwa Cloena). Według podań od urodzenia życie Brygidy pełne było niezwykłych wydarzeń i cudów. Wraz z matką oddana została w niewolę pogańskiemu druidowi, nie chciała jednak przyjmować jedzenia od poganina, zamiast tego karmiona była mlekiem białej krowy, która niespodziewanie znalazła się w pobliżu. Dorastając zadziwiała otoczenie kolejnymi cudami, m.in. uzdrowieniami chorych. Znana była także z serca otwartego na potrzebujących, chętnie ofiarując im wszystko, co miała sama do dyspozycji lub co znajdowało się w domu.

Bardziej przekonujące są informacje związane z jej życiem zakonnym. Welon symbolizujący życie konsekrowane przyjęła przed rokiem 468, później została przełożoną rodzącej się wspólnoty zakonnej w Mag Tulach. Około 480 założyła klasztor w Kildare, na miejscu poświęconym wcześniej celtyckiej bogini. Była to prawdopodobnie pierwsza forma wspólnego życia konsekrowanego na terenie Irlandii. Nieco później utworzyła w tej samej miejscowości także bliźniaczy klasztor męski, przy współpracy pustelnika Conletha, późniejszego biskupa Kildare. W kolejnych wiekach Kildare stało się duchowym centrum Irlandii, opaci zyskiwali godność biskupa, a opatki uważane były za przełożone generalne wszystkich klasztorów w Irlandii.

Zmarła w 525 r., a urząd opatki przejęła po niej jej doświadczona uczennica, Darlugdach. Grób Brygidy w Kildare stał się celem pielgrzymek, jednak około 878 r., ze względu na zagrożenie ze strony najeźdźców skandynawskich, jej relikwie przeniesiono do grobu św. Patryka i Kolumby. Św. Brygida uznawana jest za główną patronkę Irlandii, obok św. Patryka.

opr. mg/mg