Św. Klaudyna Thevenet

Matka Klaudyna Thevenet urodziła się w Lyonie 30 marca 1774 r. w zamożnej rodzinie jako jedna z siedmioroga rodzeństwa. Gdy wybuchła Rewolucja Francuska, miała piętnaście lat. W 1793 r. wojska republikańskie obiegły również Lyon.

W rok później dwaj bracia Klaudyny, Ludwik i Franciszek zostali uwięzieni i straceni. Ich ostatnie słowa: «przebacz im, jak i my przebaczamy», zapadły jej głęboko w serce i nadały życiu nowy sens. Od tego momentu poświęciła się naprawianiu szkód wyrządzonych przez Rewolucję, niesieniu pomocy wszystkim potrzebującym, a szczególnie opuszczonym dzieciom i młodzieży. Była przekonana, że u źródła wielu ludzkich cierpień leży nieznajomość Boga i dlatego starała się Go przybliżyć swoim podopiecznym.

Pewnego zimowego wieczoru o. Andre Coindre znalazł w kościele Saint Nizier dwie opuszczone i zziębnięte dziewczynki. Powierzył je opiece Klaudyny, która natychmiast się nimi zajęła. W ten sposób powstało niewielkie stowarzyszenie o nazwie «Providence» (1815 r.), a nieco później «Association de Sacre-Coeur», którego przewodniczącą została Klaudyna. «Bóg was powoła) — mówił o. Coindre — nie zwlekajcie z założeniem wspólnoty». Rozpoznając w tych słowach wezwanie Pana, Klaudyna wraz ze współtowarzyszkami założyła w 1818 r. w Pierres-Plantees Zgromadzenie Sióstr Jezusa i Maryi. Po zatwierdzeniu kanonicznym zakonu w 1823 r. w diecezji Puy, sługa Boża została jego przełożoną generalną, przyjmując imię Saint-lgnace.

Pierwszym celem Instytutu była opieka nad ubogimi i opuszczonymi dziewczętami, które pozostawały w zakładzie sióstr do 20 roku życia, gdzie kończyły szkołę podstawową, otrzymywały solidną formację duchową i moralną oraz zdobywały zawód. Z czasem Klaudyna i jej siostry rozszerzyły swoją działalność i otworzyły pensjonaty dla młodych dziewcząt ze wszystkich warstw społecznych. Ostatecznym celem zgromadzenia stało się kształcenie oraz duchowa i moralna formacja dziewcząt różnego pochodzenia, w szczególności najuboższych.

Pomimo wielu trudności i prób, jakie musiała przejść Klaudyna w ostatnich dwunastu latach życia, jej dzieło umacniało się. Tworzyła nowe domy i odważnie przeciwstawiała się wszystkiemu, co zagrażało integralności charyzmatu zgromadzenia. Uważała, że siostry powinny być przede wszystkim dla powierzonych im dziewcząt matkami: «Macie być matkami dla tych dziewcząt — powtarzała — prawdziwymi matkami, zarówno względem duszy, jak i względem ciała (...) i jedyne preferencje, na które wam pozwalam, muszą się odnosić do najuboższych, najbardziej zaniedbanych lub mających największe problemy — te właśnie kochajcie szczególnie».

Całemu jej życiu przyświecało motto: «Czynić wszystko, aby podobać się Bogu». Ostatnie słowa Klaudyny — wypowiedziane na łożu śmierci: «Jak dobry jest Bóg» — żyją w sercach jej córek nie tylko jako wspomnienie, lecz również jako zachęta do wielbienia dobrego Boga i Jego miłości w najboleśniejszych nawet momentach życia. Zmarła w opinii świętości 3 lutego 1837 r.

Pięć lat po śmierci Matki zakonnice ze Zgromadzenia Sióstr Jezusa i Maryi dotarły do Indii (1842 r.) i otworzyły pierwszy dom w Hiszpanii. W 1855 r. przybyły do Kanady. Dziś, po upływie 175 lat od swego powstania, zgromadzenie liczy ponad 1 800 sióstr, pracujących na pięciu kontynentach.

Beatyfikacji sługi Bożej dokonał Paweł II podczas Mszy św. na placu św. Piotra 4 października 1981 r.

opr. mg/mg