Św. Małgorzata Węgierska

Św. Małgorzata, urodzona w 1242 r., była ósmą córką węgierskiego króla Beli IV, siostrą św. Kingi i bł. Jolenty. Jej ojciec ofiarował ją Bogu w intencji uwolnienia Węgier od trwającego wtedy najazdu Tatarów. Związana z dominikankami od najwcześniejszego dzieciństwa (klasztor w Veszprem), w wieku 13 lat złożyła śluby zakonne w klasztorze dominikańskim na wyspie Nyulak Szigete na Dunaju. Wobec ojcowskiego nacisku, aby opuściła klasztor i wyszła za mąż za króla Czech Ottokara II odmówiła stanowczo, grożąc odcięciem sobie nosa i warg, gdyby próbowano ją przymusić do małżeństwa. Z podobną odmową spotkały się próby wydania jej za innych monarchów, w tym Bolesława Pobożnego. Oprócz zakonnych ślubów wieczystych przyjęła też odrębną konsekrację dziewic, aby uchronić się przed próbami dyspensowania jej od ślubów, podejmowanymi przez ojca.

Jej życie zakonne było życiem pokuty i umartwienia. Chętnie podejmowała się niewdzięcznych zadań, troszcząc się o chorych i umierających. Aby bardziej utożsamić się z ubogimi, zaniedbywała troskę o własne zdrowie i higienę. Wycieńczała swe ciało długimi postami, biczowaniem i brakiem snu. Miała liczne wizje i objawienia. Była stygmatyczką.

Zmarła 18 stycznia 1270 r. w wieku 28 lat. Kult miejscowy rozwinął się zaraz po jej śmierci, jednak oficjalna beatyfikacja miała miejsce dopiero w 1789, a kanonizacja w 1943 — gdy Węgry znajdowały się pod presją faszystowską. Jej życiorys znamy z Legendy św. Małgorzaty napisanej po łacinie.

Od jej imienia pochodzi nazwa Wyspy Małgorzaty na Dunaju. W ikonografii przedstawiana jest jako młoda kobieta w habicie dominikańskim, trzymająca w ręku białą lilię i księgę.

opr. mg/mg