Św. Tomasz z Cori

Urodził się 4 czerwca 1655 r. w Cori, w pobliżu Latiny we Włoszech. Tego samego dnia otrzymał chrzest oraz imiona Franciszek Antoni. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem sakrament bierzmowania przyjął w wieku 3 lat. Już jako dziecko wyróżniał się pobożnością. Codziennie rano uczestniczył we Mszy św. w parafialnym sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Po śmierci rodziców 14-letni Franciszek Antoni musiał przerwać naukę i zacząć pracować, aby utrzymać siebie i dwie siostry. Gdy siostry dorosły i założyły swoje rodziny, sługa Boży wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych 7 lutego 1677 r. w Orvieto i przyjął imię Tomasz. W 1678 r. rozpoczął w Viterbo studia filozoficzne i teologiczne, a następnie kontynuował je w Velletri. Tam też w 1683 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce został przeniesiony do domu zakonnego w Orvieto, gdzie pełnił funkcję zastępcy mistrza nowicjatu.

25 kwietnia 1684 r. przybył do franciszkańskiego klasztoru w Bellegrze. Po dwóch latach został furtianem. Przyjmował wszystkich z radością i w duchu służby. W 1703 r. przełożeni wysłali go do nowego klasztoru franciszkańskiego w Palombarze, gdzie także pełnił obowiązki furtiana. W życiu zakonnym był wymagający wobec siebie i współbraci. Przestrzegał skrupulatnie dyscypliny zakonnej, żył ubogo, a przede wszystkim dużo i gorliwie się modlił. Słynął z dobroci i łagodności. W krótkim czasie stał się wzorem nie tylko dla wiernych w diecezji Subiaco, pośród których niestrudzenie wypełniał posługę duszpasterską, ale także dla swoich współbraci oraz innych kapłanów. Jako znawca życia zakonnego przyczynił się do opracowania zaostrzonej reguły klasztorów franciszkańskich, która została zatwierdzona 11 stycznia 1706 r.

Po sześciu latach opuścił Palombarę i powrócił do klasztoru w Bellegrze, gdzie prowadził pracę duszpasterską. Posiadał zdolności kaznodziejskie: jego kazania były proste, jasne i zrozumiałe dla wszystkich. Wielką wagę przywiązywał również do sakramentu pokuty. Całe godziny spędzał w konfesjonale, spowiadając ludzi, których pragnął prowadzić drogą uświęcenia. Opiekował się chorymi i ubogimi w swojej parafii, często ich odwiedzał. Centrum jego życia duchowego stanowił Jezus Chrystus i Jego Matka. Były to — jak pisał — «dwie jego najsłodsze miłości». «Cały jestem wasz — powtarzał — nie zatrzymuję nic dla siebie».

Zmarł 11 stycznia 1729 r. Cztery lata po śmierci Tomasza z Cori rozpoczął się proces beatyfikacyjny, a 1 sierpnia 1778 r. został ogłoszony dekret o heroiczności cnót sługi Bożego. 3 września 1786 r. papież Pius VI wyniósł go do chwały ołtarzy.

opr. mg/mg