Sanhedryn, Poncjusz Piłat, Uczeni w Piśmie

— najwyższa władza żydowska, działająca od czasów niewoli babilońskiej (Ez 6,7) i czuwająca nad religijnym i politycznym życiem kraju. Należeli do niej starsi ludu, kapłani i uczeni w Piśmie, którzy działali pod przewodnictwem arcykapłana. Rzymianie ograniczali według swego uznania uprawnienia Sanhedrynu i jego działalność. Sanhedryn skazał Pana Jezusa na śmierć (Mt 26,26; Mk 14,64). Przesłuchiwał też i wydawał wyroki skazujące na Apostołów (Dz 4,1—21; 5,17—40). Stawali przed nim św. Szczepan (Dz 6,8—60) i św. Paweł (Dz 22,30—23,10), któremu Sanhedryn dał listy upoważniające do aresztowania chrześcijan w Damaszku (Dz 9,2; 22,5; 26,12).

PONCJUSZ PIŁAT

— rzymski namiestnik Judei w latach 26—36 po Chrystusie. Ewangelie wymieniają go wśród piastujących władzę podczas działalności Jana Chrzciciela i Pana Jezusa (Łk 3,1), a następnie opisują jego rolę w procesie Pana Jezusa i usiłowanie uwolnienia Go. Chociaż Piłat uchylił się od odpowiedzialności za śmierć Pana Jezusa (symbolizuje to gest umycia rąk — Mt 27,24), to jednak wydał wyrok skazujący Go na ukrzyżowanie (Mt 27,1—26; Mk 15,1—15;
Łk 23,1—25; J 18,28—19,16; Dz 3,13). Ciało Mistrza z Nazaretu podarował proszącemu o nie Józefowi z Arymatei (Mt 27,57—58; Mk 15,43—45; Łk 23,50—52; J 19,38). Użyczył też Żydom straży do pilnowania grobu Jezusa
(Mt 27,62—65).

UCZENI W PIŚMIE

— grupa ludzi zajmujących się od czasów Ezdrasza objaśnianiem Pisma Świętego jako normy postępowania wyznawców Mojżesza. Uczeni w Piśmie nauczali w synagogach, byli sędziami i biegłymi w Sanhedrynie. Wystąpili razem z faryzeuszami i saduceuszami przeciwko Panu Jezusowi (Mt 22,35; Łk 5,17; 7,30; 10,25; 11,53). Nadawano im tytuł „rabbi” — nauczyciel.

opr. mg/mg