20.
Był pewien pobożny człowiek, jeden z tych, którzy rządzili wśród Żydów. Miał na imię Nikodem. Ten Nikodem przyszedł raz do Jezusa w nocy i mówi: „Nauczycielu, wiemy, że Cię Bóg do nas posłał. Bo tylko człowiek, którego Bóg posłał, może robić takie rzeczy jak Ty”. Jezus mu odpowiedział: „Widzisz, jeżeli ktoś się na nowo nie urodzi, nie może widzieć Królestwa Bożego”. Nikodem mówi do Niego: „Czy ktoś, kiedy jest już stary, może się znowu urodzić? Przecież nie może być znowu taki mały, żeby raz jeszcze przyjść na świat”. Ale Jezus powiedział na to: „Naprawdę, jeśli ktoś się nie urodzi na nowo przez obmycie wodą i przez dar Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego”.
21.
Jednego dnia Jezus wyszedł z domu i siedział nad jeziorem. Przyszło tam tylu ludzi, że musiał wsiąść do łodzi. Wszyscy ludzie stali na brzegu, a Jezus opowiadał im takie przypowieści: „Rolnik wyszedł na pole i siał ziarno. Kiedy siał, trochę ziarna spadło na drogę. Przyleciały ptaki i wydziobały je. Trochę spadło na kamienie, gdzie było mało ziemi, i zaraz zaczęło rosnąć, bo ziemia była płytka. Ale kiedy słońce wzeszło, roślinki uschły, bo miały za małe korzenie. Trochę ziarna spadło między osty. Ale osty wyrosły i zadusiły zboże. Inne ziarna spad-
ły na dobrą ziemię. Z nich wyrosło zboże. W kłosach było pełno ziarna: w niektórych sto ziaren, w innych sześćdziesiąt, w innych trzydzieści. Słuchajcie dobrze, o czym mówię”.
Uczniowie Jezusa pytali: „Dlaczego im to opowiadasz w przypowieści?”. Jezus odpowiedział: „Bo wy rozumiecie, co to jest Królestwo Boże, a oni nie. Posłuchajcie, co znaczy ta przypowieść: Jeżeli ktoś słyszy o Królestwie Bożym, ale nie rozumie, przychodzą złe myśli — od szatana — i zabierają mu to, co miał w sercu zasiane. Tak jest z tym ziarnem, które spadło na drogę. Do ziarna, które spadło na skałę, podobni są ci, którzy słuchają i cieszą się tym, co słyszą. Ale nie mają korzeni — to znaczy nie są cierpliwi. Kiedy im ktoś przeszkadza żyć tak, jak Bóg każe, zaraz wszystko zostawią. Z kolei tak jak z ziarnem, które spadło między osty, jest z tymi, którzy słuchają, ale myślą tylko o tym, co by chcieli mieć. Chcą być bogaci. Potem zapomną o tym, co słyszeli, i nic im z tego nie zostaje. A tym ziarnem, które spadło na dobrą ziemię, są ci, którzy słuchają i rozumieją. Oni czynią bardzo wiele dobrego. Jeden sto razy tyle, drugi sześćdziesiąt, a trzeci trzydzieści”.
22.
Opowiedział im jeszcze inną przypowieść: „Królestwo Boże jest podobne do człowieka, który zasiał na polu dobre ziarno. Ale nocą, kiedy wszyscy spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał mu między zboże chwastu zupełnie podobnego do pszenicy i odszedł. Kiedy zboże wzeszło i pokazały się kłosy, pokazał się też chwast. Robotnicy przyszli do pana i powiedzieli: »Panie, przecież ty zasiałeś dobre ziarno. Skąd się tam wzięły chwasty?«. On im odpowiedział: »To ktoś na złość zrobił«. Robotnicy powiedzieli: »Jeżeli chcesz, pójdziemy to powyrywać«. Pan odpowiedział: »Nie, bo moglibyście przy tym powyrywać pszenicę. Zostawcie wszystko do żniw. Wtedy zbierzecie najpierw chwast i spalimy go, a pszenicę zwieziemy do stodoły«”.
23.
Jeszcze takie przypowieści opowiedział: „Królestwo Boże jest jak skarb zakopany na polu. Ktoś go znalazł i szybko znowu zakopał, żeby go nikt nie zabrał. Potem sprzedał wszystko, co miał, i kupił sobie to pole ze skarbem”.
„Królestwo Boże jest jak człowiek, który kupuje perły. Kiedy gdzieś zobaczy najpiękniejszą ze wszystkich, idzie i sprzedaje wszystko, co ma, żeby mógł tę perłę kupić”.
