"Moje Niepokalane Serce zwycięży"

«Zapadła mi w pamięć pokrzepiająca obietnica Najświętszej Maryi Panny, która streszcza i wieńczy Jej przesłanie: 'Moje Niepokalane Serce zwycięży'» — napisał Papież Benedykt XVI we wprowadzeniu do książki «Ostatni świadek objawień fatimskich — Moje rozmowy z siostrą Łucją» kard. Tarcisia Bertone, Sekretarza Stanu, poświęconej jednemu z wydarzeń, które wywarły istotny wpływ na historię Kościoła w XX w. Książka (wydawnictwo Rai Eri — Rizzoli, 2007, 196 stron) powstała przy współpracy dziennikarza Giuseppe De Carlego. Autor zadedykował ją «Janowi Pawłowi II, Papieżowi fatimskiemu», i «Benedyktowi XVI, Papieżowi Czarnej Madonny z Altötting».

Do J. Em. kard. Tarcisia Bertone

Sekretarza Stanu

Kartom książki Ultima Veggente di Fatima [Ostatni świadek objawień fatimskich] powierzył czcigodny Brat swoje wspomnienia, aby nie pozostały jedynie cennym zbiorem uczuć osobistych, lecz — zważywszy na to, że dotyczą wydarzeń, które wywarły wpływ na Kościół schyłku XX w. — zostały przechowane w zbiorowej pamięci jako niepozbawione znaczenia świadectwa jego wielowiekowej historii.

W rzeczy samej wydarzenia opisywane w rozdziale dotyczącym trzeciej części tajemnicy fatimskiej przeżywaliśmy razem w pamiętnym okresie Jubileuszu Roku 2000, kiedy ja byłem prefektem Kongregacji Nauki Wiary, a Brat sekretarzem tejże dykasterii. Mój wielki poprzednik Papież Jan Paweł II, obdarzony proroczą intuicją i głęboko przekonany, że «matczyna ręka» Najświętszej Maryi Panny zmieniła bieg kuli, która mogła zadać mu śmierć, stwierdził, że nadeszła chwila, aby rozwiać nimb tajemnicy spowijający ostatnią część przesłania powierzonego przez Najświętszą Maryję Pannę trojgu pastuszkom w Fatimie. Zadanie to zostało powierzone Kongregacji Nauki Wiary, która przechowywała cenny dokument spisany przez siostrę Łucję.

Był to moment świetlany, nie tylko dlatego, że wszyscy mogli zapoznać się z treścią przesłania, ale i dlatego, że prawda została ujawniona w chwili, gdy w Kościele mnożyły się apokaliptyczne interpretacje i dociekania, wywołujące zamieszanie i niepokojące wiernych, zamiast zachęcać ich do modlitwy i pokuty. Z drugiej strony, można było zauważyć pokrzepiający rozwój pobożności maryjnej, będącej prawdziwym źródłem chrześcijańskiego życia, zarówno w pobliżu wielkiego sanktuarium wzniesionego w Fatimie, jak i wszędzie tam na świecie, gdzie pod wpływem objawień fatimskich zakorzeniało się coraz głębiej w wierze ludu szczególne nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny, skłaniając mężczyzn i kobiety do poświęcenia się Jej Niepokalanemu Sercu.

Rozmowy Eminencji, wtedy biskupa wysłanego przez Papieża, ze świadkiem objawień, jedyną żyjącą z trojga pastuszków, są nie tylko istotnym sprawdzianem wiarygodności faktów; są też okazją, by poznać przejrzystość i czystość duszy siostry Łucji, typowo kobiecą mądrość jej serca, zespoloną z mocną wiarą chrześcijańską. Również przeżycia tej prostej siostry zakonnej ukazują rolę Najświętszej Maryi Panny, której matczyna ręka prowadzi każdego chrześcijanina po wyboistej drodze życia.

Ja sam, po intensywnej modlitwie i głębokim przemyśleniu autentycznych słów trzeciej części tajemnicy fatimskiej, zawartych w rękopisach siostry Łucji, sporządziłem komentarz teologiczny do tego wydarzenia. Zapadła mi w pamięć pokrzepiająca obietnica Najświętszej Maryi Panny, która streszcza i wieńczy Jej przesłanie: «Moje Niepokalane Serce zwycięży». Napisałem wówczas: «Fiat wypowiedziane przez Maryję, to słowo Jej serca, zmieniło bieg dziejów świata, ponieważ Ona wydała na ten świat Zbawiciela — ponieważ dzięki Jej 'tak' Bóg mógł stać się człowiekiem w naszym świecie i pozostaje nim na zawsze». A także: «Od kiedy jednak sam Bóg ma ludzkie serce i dzięki temu skierował wolność człowieka ku dobru, ku Bogu, wolność do czynienia zła nie ma już ostatniego słowa». Orędzie z Fatimy jest tego kolejnym potwierdzeniem.

Proszę Najświętszą Matkę Bożą Fatimską o opiekę nad wszystkimi, którzy zapragną zapoznać się ze świadectwem zawartym w tej książce, a Eminencji i dr. Giuseppe De Carlemu, który dzielił z Eminencją trud sporządzania tego zapisu, udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 22 lutego 2007 r.

opr. mg/mg