Czas nadziei

Dzisiejsza niedziela rozpoczyna Adwent, czas o wielkim znaczeniu religijnym, ponieważ niesie on z sobą nadzieję i duchowe oczekiwanie: za każdym razem, kiedy wspólnota chrześcijańska przygotowuje się do świętowania wspomnienia narodzin Zbawiciela, napełnia ją wewnętrzna radość, która w pewnym stopniu udziela się całemu społeczeństwu. W Adwencie lud chrześcijański duchem podąża w dwóch różnych kierunkach: z jednej strony podnosi wzrok ku ostatecznemu celowi swojego pielgrzymowania w dziejach, którym jest spotkanie z Chrystusem, który powróci w chwale; z drugiej, wspominając ze wzruszeniem Jego narodziny w Betlejem, chyli czoło przed szopką. Nadzieja chrześcijan kieruje się ku przyszłości, ale jest zawsze mocno zakorzeniona w wydarzeniu z przeszłości. Gdy nadeszła pełnia czasu, Syn Boży narodził się z Maryi Dziewicy: «zrodzony z niewiasty, zrodzony pod Prawem», jak pisze Paweł Apostoł (por. Ga 4, 4).

Ewangelia zachęca nas dzisiaj, abyśmy czujnie oczekiwali na ostateczne przyjście Chrystusa. «Czuwajcie!» — mówi Jezus — «bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie» (Mk 13, 35. 37). Krótka przypowieść o panu domu, który udał się w podróż, i o sługach, którzy mieli go zastąpić w obowiązkach, uświadamia, jak ważne jest, byśmy byli gotowi przyjąć Pana, kiedy niespodziewanie przyjdzie. Wspólnota chrześcijańska z niecierpliwością oczekuje Jego «objawienia», a Apostoł Paweł, pisząc do Koryntian, napomina ich, by ufali w wierność Boga i żyli tak, aby byli «bez zarzutu» (por. 1 Kor 1, 7-9) w dniu Pana. Dlatego też bardzo słusznie w liturgii na początku Adwentu powtarzamy wezwanie Psalmu: «Okaż nam, Panie, swoją łaskawość i daj nam swoje zbawienie» (Ps 85 [84], 8).

Można powiedzieć, że Adwent jest czasem, w którym chrześcijanie powinni obudzić w swym sercu nadzieję, że z Bożą pomocą mogą odmienić świat. W związku z tym chciałbym także i dziś przypomnieć Konstytucję Soboru Watykańskiego II o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes — tekst głęboko przeniknięty chrześcijańską nadzieją. Mam na myśli w szczególności n. 39, zatytułowany «Nowa ziemia i nowe niebo». Czytamy tam: «Jesteśmy (...) pouczani, że Bóg przygotowuje nowe mieszkanie i nową ziemię, gdzie mieszka sprawiedliwość (por. 2 Kor 5, 2; 2 P 3, 13). (...) Oczekiwanie nowej ziemi nie powinno jednak osłabiać, lecz raczej rozbudzać gorliwość w doskonaleniu tej ziemi». Kiedy bowiem Chrystus przekaże Ojcu swoje wieczne i powszechne królestwo, zobaczymy dobre owoce naszej działalności. Niech Najświętsza Maryja, Dziewica Adwentu, wyjedna nam, byśmy ten czas łaski przeżywali z czujnością i pracowicie, oczekując na Pana.

opr. mg/mg