Poznałem z bliska naród odważny i zdecydowany się odrodzić

Benedykt XVI

Ceremonia pożegnalna na lotnisku. 23 marca 2009 — Luanda

Poznałem z bliska naród odważny i zdecydowany się odrodzić

Szanowny panie prezydencie Republiki, szanowni przedstawiciele władz cywilnych, wojskowych i kościelnych, umiłowani bracia i siostry w Chrystusie, wszyscy przyjaciele Angolczycy!

Głęboko wzruszony pana obecnością w chwili mojego odjazdu, pragnę wyrazić uznanie i wdzięczność za nadzwyczajne przyjęcie, z jakim się spotkałem ze strony pana prezydenta oraz za rozporządzenia, których wydanie miało na celu ułatwienie przebiegu różnych spotkań, które dane mi było odbyć. Zarówno władzom cywilnym i wojskowym, jak i pasterzom oraz osobom odpowiedzialnym za wspólnoty i instytucje kościelne uczestniczące w owych spotkaniach, składam najserdeczniejsze podziękowania za wszelkie oznaki życzliwości, jaką mi okazywali w tych dniach, które dane mi było spędzić wśród was. Słowo wdzięczności winien jestem pracownikom środków społecznego przekazu, pracownikom służb bezpieczeństwa oraz wszystkim wolontariuszom, którzy w wielkoduszny, skuteczny i dyskretny sposób przyczynili się do pomyślnego przebiegu mojej wizyty.

Dziękuję Bogu za to, że pozwolił mi zastać Kościół żywy i, mimo trudności, pełen entuzjazmu, który potrafił wziąć na siebie swój krzyż oraz krzyż innych i dawać wszystkim świadectwo o zbawczej mocy ewangelicznego orędzia. Głosi on nieustannie, że nadszedł czas nadziei, działa na rzecz pojednania i nawołuje do praktykowania miłości braterskiej zdolnej otwierać się na przyjęcie wszystkich, przy poszanowaniu poglądów i uczuć każdego. Nadeszła pora pożegnania i powrotu do Rzymu. Smutno mi was opuścić, ale cieszę się, że poznałem z bliska naród odważny i zdecydowany się odrodzić. Pomimo przeciwności i przeszkód ten naród zamierza budować swoją przyszłość, idąc drogami przebaczenia, sprawiedliwości i solidarności.

Jeżeli wolno mi wygłosić tu końcowy apel, będzie to prośba, aby właściwa realizacja podstawowych aspiracji bardziej potrzebującej ludności była główną troską tych, którzy piastują urzędy publiczne, zważywszy że ich intencją — jestem tego pewien — jest pełnienie powierzonej im misji nie dla siebie samych, lecz z myślą o dobru wspólnym. Nasze serce dopóty nie może zaznać pokoju, dopóki widzimy, że bracia cierpią z powodu braku żywności, pracy, dachu nad głową czy innych podstawowych dóbr. Aby można było jednak dać konkretną odpowiedź tym naszym braciom w człowieczeństwie, pierwszym wyzwaniem, jakiemu trzeba sprostać jest solidarność: solidarność pokoleń, solidarność między krajami i między kontynentami, która zapoczątkuje coraz bardziej sprawiedliwy podział zasobów ziemi między wszystkich ludzi.

Z Luandy ogarniam spojrzeniem całą Afrykę, żegnając się do października, kiedy w Watykanie spotkamy się na ii Specjalnym Zgromadzeniu Synodu Biskupów poświęconym temu kontynentowi, gdzie znalazło schronienie wcielone Słowo Boże, które stało się Człowiekiem. Teraz proszę Boga, aby dał odczuć swoją opiekę i pomoc niezliczonym uchodźcom i wysiedlonym, którzy tułają się w nadziei na powrót do domu. Bóg z nieba mówi do nich: «Nawet gdyby twoja matka zapomniała o tobie, Ja nie zapomnę o tobie nigdy» (por. Iz 49, 15). Bóg kocha was jak swoje dzieci; On czuwa nad waszymi dniami i nocami, nad waszymi trudami i pragnieniami.

Bracia i siostry, przyjaciele Afrykanie, umiłowani Angolczycy, odwagi! Nie ustawajcie w działaniach na rzecz umacniania pokoju poprzez gesty przebaczenia i pracujcie na rzecz pojednania narodowego, ażeby przemoc nigdy nie zastąpiła dialogu, lęk i zniechęcenie — ufności, uraza — miłości braterskiej. A to będzie mogło się urzeczywistnić, jeżeli wzajemnie uznacie, że jesteście dziećmi tego samego, jedynego Ojca niebieskiego. Niech Bóg błogosławi Angolę! Niech błogosławi każdemu z jej synów i córek! Niech błogosławi teraźniejszość i przyszłość tego umiłowanego kraju. Zostańcie z Bogiem!

opr. mg/mg