Przesłanie do wspólnoty żydowskiej

Benedykt XVI

Przesłanie do wspólnoty żydowskiej

Przy okazji wizyty w Stanach Zjednoczonych pragnę przekazać gorące i serdeczne pozdrowienia mym żydowskim braciom i siostrom w tym kraju i na całym świecie. Pozdrowienia te mają tym większe znaczenie duchowe, że zbliża się święto Paschy. «Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia — na zawsze w tym dniu będziecie obchodzić święto» (Wj 12, 14). Choć chrześcijańskie obchody Wielkanocy różnią się pod wieloma względami od świętowania przez was Paschy, pojmujemy je i przeżywamy w ciągłości z biblijnym opowiadaniem o potężnych dziełach, jakich Pan dokonał dla swego ludu.

Czuję szczególną duchową więź z wami, kiedy obchodzicie swe najbardziej uroczyste święta, ponieważ chrześcijanie zawsze muszą pamiętać — o czym mówi Nostra aetate — że Kościół «poprzez ten lud, z którym Bóg w swoim niewysłowionym miłosierdziu zechciał zawrzeć dawne przymierze, otrzymał Objawienie Starego Testamentu i czerpie pokarm z korzenia szlachetnej oliwki, w którą wszczepione są gałązki oliwnej dziczki pogan» (Nostra aetate, 4). Zwracając się do was, pragnę potwierdzić nauczanie Soboru Watykańskiego II o relacjach katolicko-żydowskich i raz jeszcze zapewnić o zaangażowaniu Kościoła w dialog, który w ciągu minionych 40 lat zasadniczo polepszył nasze wzajemne relacje.

Dzięki coraz większemu zaufaniu i przyjaźni chrześcijanie i żydzi mogą razem z radością doświadczać głębokiego etosu Paschy, pamiątki (zikkarôn) wyzwolenia i odkupienia. Co roku, kiedy słuchamy opowieści o wydarzeniach paschalnych, powracamy do owej błogosławionej nocy wyzwolenia. Ten święty czas w roku powinien być napomnieniem dla obu naszych wspólnot, by usilnie dążyły do sprawiedliwości, miłosierdzia, solidarności z tymi, którzy są obcy w naszym kraju, z wdowami i sierotami, zgodnie z tym, co polecił Mojżesz: «Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w Egipcie i wybawił cię stamtąd Pan, Bóg twój; dlatego nakazuję ci zachować to prawo» (Pwt 24, 18).

W paschalny seder wspominacie świętych patriarchów Abrahama, Izaaka i Jakuba oraz święte kobiety Izraela: Sarę, Rebekę, Rachel i Leę, będących u początków wielkiego rodu synów i córek Przymierza. Z biegiem czasu Przymierze nabiera coraz bardziej powszechnego znaczenia, kiedy spełnia się obietnica dana Abrahamowi: «Będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. (...) Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi» (Rdz 12, 2-3). Istotnie, według proroka Izajasza, nadzieja na odkupienie obejmuje całą ludzkość: «Mnogie ludy pójdą i rzekną: 'Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami'» (Iz 2, 3). W tej eschatologicznej perspektywie ukazana zostaje realna wizja powszechnego braterstwa na ścieżce sprawiedliwości i pokoju, przygotowującego drogę Panu (por. Iz 62, 10).

Chrześcijanie i żydzi podzielają tę nadzieję; jesteśmy bowiem, jak mówią prorocy, «więźniami nadziei» (por. Za 9, 12). Ta więź sprawia, że my chrześcijanie możemy świętować wraz z wami, choć we właściwy nam sposób, Paschę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, którą uznajemy za nierozdzielną od waszej, bo Jezus sam powiedział: «zbawienie bierze początek od Żydów» (J 4, 22). Choć nasza Wielkanoc i wasza Pascha to dwa odrębne i różne święta, jednoczą nas jednak we wspólnej nadziei opartej na Bogu i Jego miłosierdziu. To ponagla nas do współpracy ze sobą i z wszystkimi ludźmi dobrej woli, abyśmy oczekując spełnienia Bożych obietnic, czynili ten świat lepszym dla wszystkich.

Z szacunkiem i przyjaźnią proszę zatem wspólnotę żydowską, by zechciała przyjąć moje życzenia z okazji święta Paschy w duchu otwarcia na rzeczywiste możliwości współpracy, które rysują się przed nami, kiedy rozważamy pilne potrzeby naszego świata oraz kiedy ze współczuciem patrzymy na cierpienia milionów naszych braci i sióstr na całym świecie. Oczywiście, nasza wspólna nadzieja na pokój na świecie obejmuje też Bliski Wschód, a zwłaszcza Ziemię Świętą. Niech wspomnienie Bożych łask, które żydzi i chrześcijanie obchodzą w tych świątecznych dniach, natchnie wszystkich odpowiedzialnych za przyszłość tego regionu — w którym rzeczywiście miały miejsce wydarzenia związane z Bożym objawieniem — i pobudzi do nowych działań, a w szczególności do nowych postaw i nowego oczyszczenia serc!

W swym sercu powtarzam wraz z wami Psalm z paschalnego Hallel (Ps 118 [117], 1-4), prosząc Boga o obfite błogosławieństwo dla was:

«Dziękujcie Panu, bo jest dobry,

bo łaska Jego trwa na wieki.

Niech mówi dom Izraela:

'Jego łaska na wieki'. (...)

Niech mówią bojący się Pana:

'Jego łaska na wieki'».

Watykan, 14 kwietnia 2008 r.

BENEDICTUS PP XVI

opr. mg/mg